Το Μυστικό της Μαύρης Βαλίτσας

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 20/5/2024

Παρότι μοιράζονται την ισπανική γλώσσα, θα ήταν λάθος να συσχετίσουμε το αργεντίνικο “Μυστικό της Μαύρης Βαλίτσας” με τις παραγωγές της Ισπανίας, μιας χώρας που μέσα στον 21ο αιώνα τείνει να κανονικοποιήσει την ντόπια δημιουργία ταινιών θρίλερ και μυστηρίου. Στην περίπτωση της Αργεντινής, ένα μεγάλο μέρος των αστυνομικών προτάσεων -τουλάχιστον αυτό που κατορθώνει να φτάσει και στην Ελλάδα- ασχολείται ενεργά με τα φαντάσματα της δικτατορίας (βλέπε τη “Φαμίλια”, πάλι με πρωταγωνιστή τον Guillermo Francella) προσδίδοντας ένα σημαντικό τοπικό στοιχείο.

Από την άλλη, το “Μυστικό”, χωρίς να αντιγράφει ευθέως τα πρότυπα του αμερικανικού θρίλερ, τα ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό, φέρνοντας στοn νου μια ατμοσφαιρική αναφορά στη “Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων” του Χίτσκοκ, μια εντύπωση που ισχυροποιείται από τον πρωταγωνιστή Francella, ενός δυνατού ηθοποιού που χειρίζεται πολύ καλά τις κωμικές πλευρές του ήρωά του. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους κεντρικούς χαρακτήρες (Pablo Rago και Guillermo Arengo) που αδυνατείς να αισθανθείς τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία εμπλέκονται μέχρι που να είναι πολύ αργά.

Πιο ουσιαστικός είναι ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας (“Ο Εκβιασμός”), καθώς ένας εκβιασμός οδηγεί τον πρωταγωνιστή σε μια συνθήκη ολοένα αυξανόμενης επικινδυνότητας, ο οποίος καταδεικνύει έναν σύγχρονο σχολιασμό για την περιρρέουσα ανασφάλεια και διαφθορά στην Αργεντινή. Όχι πως τίποτα από αυτά κατορθώνει να ξεφύγει από το πλαίσιο της απλής έμπνευσης, καθώς η ταινία δεν επωφελείται ιδιαίτερα από το υπερβολικά στρωτό και τακτοποιημένο σενάριό της που δεν χρειάζεται να είσαι υπερβολικά υποψιασμένος για να αντιληφθείς τα ανατρεπτικά γεγονότα της τρίτης πράξης. Και αν οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες αποδεικνύονται αποτελεσματικοί στη λειτουργία τους, αυτό οφείλεται στη συγκεκριμένη και περιεκτική κατασκευή τους.

Η μεγαλύτερη αστοχία που αποδυναμώνει την ταινία είναι η αφηγηματική της δομή. Από τη στιγμή που η πλοκή εδραιωθεί και φανούν οι συγκρούσεις συμφερόντων, οι μετέπειτα επιπλοκές και αποκαλύψεις τοποθετούνται σε σημεία που αποτρέπουν μια ικανοποιητική κατασκευή μυστηρίου. Στο ίδιο πλαίσιο, ο χαρακτήρας της Καρολίνα (Andrea Frigerio) αποδεικνύεται πολύ πιο ουσιαστικός από τον πρωταγωνιστή σύζυγό της σε επίπεδο συναισθηματικής εμπλοκής, ένα στοιχείο που εμφανίζεται πολύ αργά ώστε να αποκτήσει τη σημασία που του αρμόζει. Επίσης απών είναι ο παράγοντας της έκπληξης σε μια τελική αναμέτρηση που δεν πραγματοποιείται ποτέ. Το στοιχείο των αντιμαχόμενων κρατικών θεσμών (αστυνομία – κυβέρνηση – μυστικές υπηρεσίες) υπονοεί μια πολυπλοκότητα που δεν εξερευνάται ποτέ πέρα από την παρουσία των τριών εκπροσώπων της, αφήνοντας μια αίσθηση αφέλειας παρά ικανοποίησης γύρω από την τελευταία σκηνή, τόσο στο επίπεδο της ανεμπόδιστης διαφθοράς όσο και στη διαπροσωπική σχέση του κεντρικού ζευγαριού.

Το ότι το “Μυστικό” αποτελεί παράγωγο μιας πρόσφατης συμφωνίας που θέλει την άμεση ένταξή του σε διεθνείς πλατφόρμες (το HBO Max στην προκείμενη), ίσως να πρέπει να προδιαθέτει για το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα του, καθώς οι πόροι που διοχετεύτηκαν για τη φωτογραφία και την ηχητική μπάντα της είναι εμφανείς. Πρέπει επίσης να συνυπολογιστεί ότι πρόκειται για μια ταινία υπερβολικά βατή και ακίνδυνη, η οποία απευθύνεται σε μια ευρεία μάζα θεατών που αναζητά κάτι ανάλογο καθώς πατά το play στην τηλεόραση ή σε συνδυασμό με μια χαλαρή έξοδο στα θερινά.

Βαθμολογία: