Ο Πατρίσιο Γκουσμάν προσανατολίζει αυτή τη φορά τη sui generis ματιά του στην Κορδιλιέρα, τη χαρακτηριστική οροσειρά των Χιλιανών Άνδεων. Με σημείο αναφοράς ένα ακόμα χαρακτηριστικό φυσικό γνώρισμα μιας πατρίδας που ελάχιστα πλέον αναγνωρίζει, και παραμένοντας ολοκληρωτικά δοσμένος στο ιδανικό της με κάθε έννοια αλήθειας, ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ποιητικού και του πολιτικού σινεμά τεκμηρίωσης συνεχίζει μια μοναδική εξερεύνηση στο λεπτό αυτό σύνορο όπου συναντιούνται ο χρονικά αμελητέος ανθρώπινος παράγοντας με την άχρονη φύση.

Σκηνοθεσία:

Patricio Guzman

Κύριοι Ρόλοι:

Patricio Guzman … αφηγητής (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Patricio Guzman

Παραγωγή: Renate Sachse

Μουσική: Miranda and Tobar

Φωτογραφία: Samuel Lahu

Μοντάζ: Emmanuelle Joly

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: La Cordillera de los Suenos
  • Ελληνικός Τίτλος: Οροσειρά των Ονείρων
  • Διεθνής Τίτλος: The Cordillera of Dreams

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Βραβείο Golden Eye για το τμήμα ντοκιμαντέρ του φεστιβάλ Κανών.
  • Υποψήφιο για καλύτερο ντοκιμαντέρ στα Cesar.
  • Βραβείο ιβηρο-αμερικανικής ταινίας στα Goya.

Παραλειπόμενα

  • Κλείσιμο του τρίπτυχου ντοκιμαντέρ για τη Χιλή, για τον Patricio Guzman.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 6/10/2019

Ο Patricio Guzman κλείνει με ιδιαίτερα φιλόδοξο τρόπο μια άτυπη τριλογία που είχε ξεκινήσει με το «Νοσταλγώντας το Φως» και συνεχίστηκε με το «Μαργαριταρένιο Κουμπί», η οποία έχει ως άξονα τη σύνδεση γεωγραφικών ορόσημων της Χιλής με την ιστορία της και κυρίως με την περίοδο της δικτατορίας Pinochet.

Η ποιητική και στοχαστική διάθεση που διέκρινε τα προηγηθέντα φιλμ είναι κι εδώ παρούσα, ωστόσο η ανάλυση τού τι πραγματικά αποτέλεσε το καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα καταγωγής του σκηνοθέτη από το 1973 μέχρι το 1990 είναι εδώ διεξοδικότερη και πιο κατατοπιστική. Βοηθούν πάρα πολύ και τα συγκλονιστικά πλάνα αρχείου, είναι η αλήθεια. Ίσως και τα εναέρια πλάνα, που δίνουν την αίσθηση μιας μεταφυσικής ύπαρξης που παρακολουθεί το σημερινό φυσικό και ανθρωπογενές τοπίο της Χιλής (τα φαντάσματα των θυμάτων της χούντας;), να συμβάλλουν στη μεγιστοποίηση ενός συναισθήματος δέους απέναντι στο συγκεκριμένο φιλμ. Η χρονική διάρκεια μπορεί να είναι ελαφρώς λιγότερη από μιάμιση ώρα, ωστόσο όσα συμπεριλαμβάνονται φτάνουν και περισσεύουν για να συμβάλλουν σε μια πλούσια από συγκινησιακής κι ενημερωτικής άποψης εμπειρία. Η βιωματικότητα των όσων αφηγούνται ανεβάζει την αξία του συνόλου και καθιστά τον χαρακτήρα του προσωπικό, σαν μια συλλογική εξομολόγηση εκ μέρους του σκηνοθέτη και των ατόμων από τα οποία παίρνει συνέντευξη, η οποία αποκτά θεραπευτική σημασία όσο προχωρά.

Η αποδομητική κριτική του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου που επιβλήθηκε στη χώρα με την πτώση του Allende από την εξουσία, με δεδομένες τις πολιτικές που έχουν «σηκώσει κεφάλι» την τρέχουσα συγκυρία παγκοσμίως, δεν αποτελεί σχολιασμό εν είδει μουσειακού εκθέματος, αλλά ένας επίκαιρος προβληματισμός για μια επικρατούσα κατάσταση, αυτήν της αύξησης του ΑΕΠ που διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αντί να το συστέλλει. Η «Οροσειρά των Ονείρων» ωστόσο καταπιάνεται και με άλλες θεματικές. Μια εξ αυτών είναι και ο ρόλος του καλλιτέχνη στο πολιτικό γίγνεσθαι, και το κατά πόσον η εμπλοκή του ή μη σε αυτό καθορίζει και το ποιόν αυτής της ιδιότητάς του. Εξέχον παράδειγμα της περίπτωσης αυτής αποτελεί ο ντοκιμαντερίστας που απεικονίζεται, με το τεράστιο αρχείο βίντεο που έχει κινηματογραφήσει ο ίδιος και ξεκινάει από τη δεκαετία του 1980. Επίσης, θίγεται η τραγωδία του χρόνου, εν ολίγοις το πώς το ανθρώπινο, προσωπικό δράμα φαντάζει και είναι μικρό μπροστά στην απεραντοσύνη και το πολύ μακροπρόθεσμα μεταβλητό της φύσης, η οποία είναι πανταχού παρούσα για να υπενθυμίζει την ομορφιά που μπορεί να υπάρξει στα επίγεια, αλλά και για να τονίσει την αντίθεση με όσα φρικαλέα γίνονται εντός των ορίων του -υποτιθέμενου- πολιτισμού.

Το ότι η δομή εδώ είναι πιο οργανωμένη σε σύγκριση για παράδειγμα με το «Νοσταλγώντας το Φως», δεν βλάπτει την καλλιτεχνίζουσα πλευρά του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ. Μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερος όγκος πληροφορίας, ποτέ όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν περιορίζεται απλώς σε έναν τυπικό και ειδησεογραφικό χαρακτήρα. Ούτε όμως η ενημέρωση καθαυτή δεν σερβίρεται με έναν ψυχρό τεχνοκρατικό τρόπο, αντιθέτως αναμειγνύεται με περισσή ευαισθησία, καθώς και με τεκμηρίωση απόψεων και θέσεων. Όλα αυτά τα στοιχεία συνεισφέρουν στην ένταση αυτού του ηχηρού ρέκβιεμ μιας ολόκληρης χώρας, που όμως διακρίνει κάποια ανθισμένα σημεία μέσα στα συντρίμμια που πηγάζουν από την καίριας σημασίας έννοια της συνειδητοποίησης. Ίσως τελικά και το ίδιο το αχανές του χρόνου να κρύβει μια αισιοδοξία, από την άποψη ότι η γενική τάση της ανθρώπινης ιστορίας είναι να κατευθύνεται προς τα εμπρός. Κάπως έτσι, ακόμη και οι τεράστιες πληγές που άφησε ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός όσο το πραξικόπημα του 1973 μπορεί αν επουλωθούν να αποτελέσουν τη βάση για ένα άλμα προς τα εμπρός, μακριά από το πισωγύρισμα των δεκαετιών που προηγήθηκαν και που εξακολουθεί μέχρι και σήμερα. Αν κάτι τέτοιο μέλλει να συμβεί σύντομα ή αργότερα είναι κάτι που θα φανεί. Προς το παρόν, ταινίες σαν αυτή του Guzman δίνουν το έναυσμα για μια λυτρωτική ενδοσκόπηση που ίσως επιταχύνει τέτοιες διαδικασίες, κι αυτό από μόνο του κουβαλά μια αξία ανυπολόγιστη.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

8 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *