Ρώμη, δεκαετία του 1970: μια εποχή μεγάλων κοινωνικών και πολιτιστικών αλλαγών, γεμάτη θάρρος και γοητεία. Η νεαρή οικογένεια Μποργκέτι μόλις μετακόμισε σε μια από τις πολλές νεόκτιστες πολυκατοικίες της πόλης. Η μετακόμιση είναι μάλλον γλυκόπικρη. Παρά την όμορφη, μαγευτική θέα της Ρώμης από το διαμέρισμά τους στον τελευταίο όροφο, η οικογένεια δεν είναι πια τόσο δεμένη όπως παλιά. Η Κλάρα και ο Φελίτσε δεν είναι πια ερωτευμένοι, αλλά δεν μπορούν να αφήσουν ο ένας τον άλλον. Η Κλάρα, προσπαθώντας να ξεφύγει από τη μοναξιά της, βρίσκει καταφύγιο στην ιδιαίτερη σχέση της με τα τρία της παιδιά. Η μεγαλύτερη, η 11χρονη Αντριάνα, ένα άγνωστο παιδί σε αυτή τη νέα γειτονιά, παρουσιάζεται επίτηδες ως αγόρι στα παιδιά της γειτονιάς, ωθώντας τις σχέσεις της οικογένειας σε ένα σημείο ρήξης.
Σκηνοθεσία:
Emanuele Crialese
Κύριοι Ρόλοι:
Penelope Cruz … Clara Borghetti
Luana Giuliani … Andrea ‘Adriana’ Borghetti
Vincenzo Amato … Felice Borghetti
Maria Chiara Goretti … Diana
Patrizio Francioni … Gino
Elena Arvigo … Patrizia
Aurora Quattrocchi … η μητέρα της Clara
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Emanuele Crialese, Francesca Manieri, Vittorio Moroni
Παραγωγή: Lorenzo Gangarossa, Mario Gianani, Dimitri Rassam
Μουσική: Rauelsson
Φωτογραφία: Gergely Poharnok
Μοντάζ: Clelio Benevento
Σκηνικά: Dimitri Capuani
Κοστούμια: Massimo Cantini Parrini
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: L’Immensita
- Ελληνικός Τίτλος: Απέραντη Αγάπη
- Διεθνής Τίτλος: The Immensity
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
- Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Penelope Cruz), σενάριο και κομμώσεις στα David Di Donatello.
Παραλειπόμενα
- Επιστροφή του Emanuele Crialese στη μεγάλη οθόνη μετά από 11 χρόνια.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 10/11/2022
Αν κάτι γνωρίζουμε πολύ καλά στην Ελλάδα είναι την πιεστική εμμονή με την ωραιοποίηση του παρελθόντος, ειδικά σε ό,τι αφορά τη δεκαετία του 1960. Αυτή η στρεβλή εικόνα αθωότητας μπορεί να μην είναι ολότελα λανθασμένη, αλλά η εγχώρια ψυχαγωγία που με τόση λατρεία διαιωνίζει το σινεμά του Δαλιανίδη τείνει να ξεχνά ότι μαζί με τα ανέμελα “Κορίτσια για Φίλημα” υπήρχε και η “Στεφανία” και τόσα άλλα παραδείγματα κοριτσιών που αν δεν ακολουθούσαν τα συντηρητικά πρότυπα, η κοινωνία τα έστελνε είτε στο αναμορφωτήριο είτε στο πεζοδρόμιο.
Εκεί που εμείς εξαργυρώνουμε ακόμα αυτή τη νοσταλγία χωρίς κάποιο δείγμα ουσιαστικής ενδοσκόπησης, ο Emanuele Crialese πραγματοποιεί ένα ταξίδι στο συγγενικό παρελθόν της γείτονος χώρας. Με τον προσεγμένο του συνδυασμό οπτικής κομψότητας και λαμπρότητας, βουτάει κάτω από την επιφάνεια κάθε πολύχρωμης ξεγνοιασιάς για να φανερώσει την καταπίεση κάθε παρωχημένου κοινωνικού συμβιβασμού, είτε πρόκειται για την παραμονή σε έναν κακοποιητικό γάμο, είτε για την ανομολόγητη για την εποχή δυσφορία φύλου.
Μέσα από μια σκηνή ξέφρενου χορού της μητέρας Κλάρα και των τριών παιδιών της στο ευρύχωρο διαμέρισμά τους, η οποία μπορεί να πρόκειται για μια φαντασιακή σεκάνς σύμφωνα με τη σκηνοθετική εξέλιξη της ταινίας, γνωρίζουμε την οικογένεια Τζουλιάνι. Ο κεντρικός χαρακτήρας που αρχικά γνωρίζουμε ως τη μεγάλη κόρη Αντριάνα, πρόκειται στην πραγματικότητα για τον Αντρέα, έναν έφηβο που κατασταλαγμένα αυτοπροσδιορίζεται ως αγόρι και επωμίζεται τα βάρη της ανατροφής του σε ένα καθολικό περιβάλλον. Το ίδιο πλαίσιο είναι που σπρώχνει την Κλάρα όλο και πιο βαθιά στην κατάθλιψη, και τον πατέρα-αφέντη να εξασκεί, δικαιωματικά όπως θεωρεί, τον αυταρχισμό του.
Ο Crialese παρουσιάζει την παράλληλη πορεία επανάστασης της Κλάρα και του Αντρέα απέναντι στην επικριτική αντιμετώπιση της αποπνικτικής ιταλικής μπουρζουαζίας, μέσα από μια σημαντικών διαστάσεων ιστορία μιας μητέρας και του παιδιού της που συμμαχούν ενάντια στις αντιξοότητες της καθημερινότητάς τους. Ντυμένη με ένα στοχευμένο soundtrack ποπ επιτυχιών της εποχής που συμβάλλει στην αναπαράσταση της ρετρό ζωντάνιας, η ταινία εξισορροπεί οποιαδήποτε αίσθηση γραφικότητας με τη ζωτική θεματική της.
Παρά τη σεναριακή της σοβαρότητα, ο Crialese διατηρεί έναν ευχάριστο τόνο σαν να θέλει να προσφέρει στους χαρακτήρες του τη χαρά που έχουν στερηθεί, στοιχείο που τον οδηγεί ανά σημεία να ακολουθεί μια εκ του ασφαλούς προσέγγιση, ενώ τα ίδια τα περιστατικά κινούνται στα πλαίσια του προφανούς. Κατασκευαστικά, η “Απέραντη Αγάπη” έχει όλα τα φόντα για να ικανοποιήσει τη μεγάλη μερίδα κοινού που αναζητά μια πιο συμβατική διασκέδαση, είναι όμως η προσωπική επένδυση του Crialese που την καθιστά ξεχωριστή.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
