Ο Σιμόν και η Ελέν, ένα εβραϊκό ζευγάρι, αποφασίζουν να πουλήσουν ένα υπόγειο στο κτίριο που μένουν. Ένας πρώην δάσκαλος ιστορίας -με ταραγμένο παρελθόν- το αγοράζει και εγκαθίσταται χωρίς να ενημερώσει. Σιγά σιγά, η παρουσία του θα αναστατώσει τη ζωή του ζευγαριού, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να ακυρώσει την πώληση. Ο άντρας όμως αυτός δεν είναι συνηθισμένος… 

Σκηνοθεσία:

Philippe Le Guay

Κύριοι Ρόλοι:

Francois Cluzet … Jacques Fonzic

Berenice Bejo … Helene Sandberg

Jeremie Renier … Simon Sandberg

Victoria Eber … Justine Sandberg

Jonathan Zaccai … David Sandberg

Denise Chalem … Nelly Sandberg

Patrick Descamps … παππούς Gerard

Francois-Eric Gendron … Massard

Martine Chevallier … Riviere

Patrick d’Assumcao … Κος Leroux

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Philippe Le Guay, Marc Weitzmann, Gilles Taurand

Παραγωγή: Anne-Dominique Toussaint

Μουσική: Bruno Coulais

Φωτογραφία: Guillaume Deffontaines

Μοντάζ: Monica Coleman

Σκηνικά: Emmanuel de Chauvigny

Κοστούμια: Elisabeth Tavernier

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: L’Homme de la Cave
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Άντρας στο Υπόγειο
  • Διεθνής Τίτλος: The Man in the Basement
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: The Man from the Basement

Παραλειπόμενα

  • Ο χαρακτήρας του Φονζίκ είναι εμπνευσμένος από τον Robert Faurisson, έναν γαλλο-βρετανό ακαδημαϊκό που έγραψε ιστορία με τις ακραίες απόψεις του πάνω στο Ολοκαύτωμα.

Κριτικός: Ρωμανός Αναστασίου

Έκδοση Κειμένου: 6/4/2023

Ο “Άνδρας στο Υπόγειο” είναι παράδειγμα ταινίας τής οποίας η σύνοψη πλοκής μπορεί να γίνει με ευκολία και ακρίβεια, παρουσιάζοντας επαρκώς το ζητούμενο και το κλίμα της ταινίας. Αναμφίβολα, για αρκετά άτομα αυτό θα αποτελέσει προτέρημα της ταινίας, για άλλα τόσα θα λειτουργήσει εναντίον της (με τη ζυγαριά ίσως να κλίνει ποσοτικά στην πρώτη κατηγορία).

Η τεταμένη συνθήκη που εξετάζεται -της νομικής και καθημερινής αντιμετώπισης του κραυγαλέου, τοξικού αντισημιτισμού σε μια δημοκρατία- θέτει, όπως είναι αναμενόμενο, τους χαρακτήρες σε βαθιά συναισθηματική ένταση, αμφιβολία και επώδυνες αντιπαραθέσεις, και τον θεατή να αναλογιστεί τις πολιτικές και φιλοσοφικές σταθερές του σχετικά με τη φιλελεύθερη ανεκτικότητα, ενώ άλλον να επαναπαυθεί στη βεβαιότητα των απαντήσεων που πιστεύει πως έχει. Αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους όμως, και η οχλαγωγία των θεατών που βγαίνουν από την αίθουσα αρχίσει να απομακρύνεται, με την ίδια ταχύτητα ξεθωριάζει οποιαδήποτε σκέψη ή συναίσθημα για την ταινία.

Οι ερμηνείες -ιδίως του Cluzet- είναι πειστικές και σε κανένα σημείο δεν αποσπούν ή αφαιρούν από την εμπειρία, ενώ οι τεχνικοί παράγοντες της ταινίας όπως το μιξάζ, ο φωτισμός και η ενδυματολογία ήταν σίγουρα άμεμπτα. Ωστόσο, η παθητικότητα της σκηνοθεσίας και της φωτογραφίας είναι οι οπτικοί σηματοδότες για την πνευματική απλότητα που καθιστά την ταινία άνοστα μονοδιάστατη. Με άλλα λόγια, η κουρασμένη οδός του αναπαραστατικού, “πιστού στην πραγματικότητα” ρεαλισμού με ολίγον τι προφανή οπτικό συμβολισμό πασπαλισμένο φειδωλά καθ’ όλη τη διάρκεια αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι η ταινία αυτή αποτελεί μια τεχνικά επαρκή, αλλά εντέλει άοσμη απεικόνιση και επιφανειακή μελέτη του διλήμματος του Popper (θα έπρεπε μια φιλελεύθερη δημοκρατία να επιτρέπει την εμφάνιση πολιτικών ακροτήτων που την απειλούν εκ των έσω;).

Δυστυχώς, ακόμη και η διερώτηση αυτή απαλύνεται ως προς τις πνευματικές της απαιτήσεις με σεναριακές ευκολίες που βάζουν μια συναισθηματική άνω τελεία, καθιστώντας έτσι τον “Άνδρα στο Υπόγειο” μία ακόμη “κοινωνική” ταινία κατάλληλη για τεμπέλικη επιμορφωτική προβολή και “συζήτηση” με βοηθητικές ρόδες σε γυμνάσια και λύκεια (στα πλαίσια της Ελλάδας, μιας χώρας με ντροπιαστικά υψηλά ποσοστά αντισημιτισμού) ακριβώς όπως πολλοί αναμφίβολα θυμούνται να βιώνουν με το “Κύμα” (2008).

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

8 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *