Ο Αντίζηλος
- L'Adversaire
- The Adversary
- 2002
- Γαλλία
- Γαλλικά, Αγγλικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ
- 18 Απριλίου 2003
Επί 18 ολόκληρα χρόνια, ο Ζαν-Κλοντ είχε καταφέρει να πείσει τους πάντες ότι αποτελεί έναν άνθρωπο-υπόδειγμα οικογενειάρχη, με πολύ καλή δουλειά και επενδύσεις στο εξωτερικό. Υποδύεται όμως κάποιον άλλον στη γυναίκα του, στα παιδιά του, στους γονείς του. Τις ώρες που υποτίθεται ότι εξασκεί το επάγγελμα του γιατρού, εκείνος τριγυρνά ανώνυμος στα πάρκα και στις ερημικές τοποθεσίες. Στις 9 Φεβρουαρίου 1993, ο Ζαν Κλοντ σκότωσε τη σύζυγό, τα παιδιά και τους γονείς του, και στη συνέχεια αποπειράθηκε αποτυχημένα να αυτοκτονήσει. Η έρευνα της αστυνομίας έδειξε πως ποτέ δεν υπήρξε…
Σκηνοθεσία:
Nicole Garcia
Κύριοι Ρόλοι:
Daniel Auteuil … Jean-Marc Faure
Geraldine Pailhas … Christine Faure
Francois Cluzet … Luc
Emmanuelle Devos … Marianne
Bernard Fresson … ο πατέρας της Christine
Nadine Alari … η μητέρα της Christine
Francois Berleand … Remi
Anne Loiret … Cecile
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Frederic Belier-Garcia, Jacques Fieschi, Nicole Garcia
Παραγωγή: Alain Sarde
Μουσική: Angelo Badalamenti
Φωτογραφία: Jean-Marc Fabre
Μοντάζ: Emmanuelle Castro
Σκηνικά: Veronique Barneoud, Thierry Flamand
Κοστούμια: Nathalie du Roscoat
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: L’Adversaire
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Αντίζηλος
- Διεθνής Τίτλος: The Adversary
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ελεύθερος Ωραρίου (2001)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: L’Adversaire του Emmanuel Carrere.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.
- Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Daniel Auteuil), δεύτερο αντρικό ρόλο (Francois Cluzet) και δεύτερο γυναικείο ρόλο (Emmanuelle Devos) στα Cesar.
Παραλειπόμενα
- Το μυθιστόρημα του 2000 από τον Emmanuel Carrere βασίστηκε με τη σειρά του σε τραγικά αληθινά γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1993, και είχαν ως πρωταγωνιστή τον Jean-Claude Romand. Το ίδιο θέμα είχε ήδη αποτελέσει τη βάση και άλλης μίας γαλλικής ταινίας, το Ελεύθερος Ωραρίου (2001), αλλά από εκεί έλειπε το θριλερικό στοιχείο. Το 2002 έγινε ταινία και στην Ισπανία, ως La Vida de Nadie.
- Έσχατη ταινία για τον βετεράνο Bernard Fresson.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 28/8/2022
Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν υπάρχει κάτι το λατρευτικό στον «στάνταρ» τρόπο που ο σοβαρός γαλλικός κινηματογράφος απευθύνεται -με σεβασμό- στους θεατές του. Και είναι αλήθεια ότι θέλει ένα εξτρά ψάξιμο για να ανακαλύψεις τους λόγους που κάτι σε ικανοποιεί λίγο, μέτρια ή πολύ σε μια τέτοια ταινία. Η Nicole Garcia, παρά ταύτα, τον ένα και σημαντικό λόγο στον προσφέρει απλόχερα.
Δεν θα μπούμε φυσικά σε συγκρίσεις με το Ελεύθερος Ωραρίου, κυρίως επειδή η εκεί προσέγγιση προσπερνάει τα αληθινά γεγονότα, προτιμώντας το νοηματικό ζουμί του πυρήνα της ιστορίας αντί οτιδήποτε άλλου. Η Garcia αφοσιώνεται στο να σου αφηγηθεί μια πραγματική ιστορία, όπως τουλάχιστον αυτή μεταφέρθηκε στο μυθιστόρημα του Emmanuel Carrere. Με αυτό όμως κατά νου, επιδίδεται σε μια ατελείωτη αποστασιοποίηση από τους χαρακτήρες, σαν ένα ντοκιουντράμα που όμως -και κακώς- μοιάζει πεντακάθαρα με ταινία.
Χάνοντας όμως την ψυχολογία των ηρώων της, χάνει επαφή και ο θεατής με το ανατριχιαστικό γεγονός. Πρέπει από μόνος του να διαισθανθεί τους τυχόν λόγους που οδηγούν αυτό που στα δελτία ειδήσεων φαντάζει ως αψυχολόγητη πράξη, κι ενώ η δημιουργός είχε στα χέρια της όλα τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν. Ο Ζαν-Μαρκ της ταινίας είναι θήτης δίχως δικαιολογίες που θα έπρεπε να ευσταθούν σε μια δίκη, αλλά είναι και θύμα ενός κοινωνικού γίγνεσθαι που άμεσα μετά τη δίκη θα έπρεπε να καθίσει στο σκαμνί τον εαυτό του. Δεν έχουμε ένα κλασικού τύπου θρίλερ ψυχοπαθούς δολοφόνου, πριν τιμήν της δημιουργού, αλλά εντέλει στο περίγραμμα του ως ένα τέτοιο συμπεριφέρεται το φιλμ.
Εντελώς αυτόνομα, ο Daniel Auteuil κρύβει μέσα στον χαρακτήρα που αναπτύσσει όλα αυτά που εμμονικά αρνείται η σκηνοθέτις να μας μαρτυρήσει. Μοιάζει και σαν να επαναστατεί επί αυτής της λογικής, υπερβάλοντας ερμηνευτικά σε σημεία που ξεφεύγουν από το συνολικό ύψος. Πιο πλαστικό το υπόλοιπο καστ, που δεν μπορείς όμως να μην απολαύσεις μιλώντας για ηθοποιούς που γράφουν επί τη εμφανίσει.
Ναι, είναι μια απογοήτευση η δουλειά της Nicole Garcia, αλλά όχι η ταινία. Το θέμα είναι ισχυρό από μόνο του, και σε σύζευξη με τη γραμμή της γαλλικής κινηματογραφίας που γνωρίζει από σιωπές και ορθούς ρυθμούς, έχουμε ένα φιλμ που δεν μπορεί να πέσει χαμηλότερα από το «μια ενδιαφέρουσα ταινία».
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
