Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 3/3/2017

Το δεύτερο κεφάλαιο στο περίφημο MonsterVerse της Warner Bros, το κινηματογραφικό σύμπαν όπου τα διάσημα κινηματογραφικά τέρατα Γκοτζίλα και Κινγκ Κονγκ (και όχι μόνο…) θα συναντηθούν, έρχεται με το Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου. Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά τη γέννησή του και δώδεκα μετά την τελευταία του εμφάνιση, ο τεράστιος πίθηκος επιστρέφει και δεν αφήνει κανέναν να ταράξει την ησυχία στο νησί του.

Ο Μέριαν Κ. Κούπερ έκανε πολλά και σημαντικά πράγματα στη ζωή του, όμως αυτό για το οποίο έχει γίνει γνωστό το όνομά του, είναι η δημιουργία του Κινγκ Κονγκ. Από την ηλικία των έξι, ο Κούπερ είχε πάθος με τους γορίλες και με το πέρασμα των χρόνων αυτό μεγάλωνε. Υπηρέτησε στην πολεμική αεροπορία της Πολωνίας και των Ηνωμένων Πολιτειών και πήρε μέρος στον Πρώτο και Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μελετούσε την άγρια φύση και έκανε αρκετά ταξίδια, στα οποία είδε από κοντά άγρια ζώα. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο ασχολήθηκε ως παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης με τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Γύρω στο 1931 συλλαμβάνει την ιδέα του Κονγκ, ενός τεράστιου γορίλα. Η ιδέα ζυμώνεται στο μυαλό του Μέριαν και δύο χρόνια μετά η ιδέα μετατρέπεται σε ταινία και κάπου εκεί ξεκινά ο θρύλος του Κινγκ Κονγκ. Αμέτρητες επιρροές στην κινηματογραφική κουλτούρα, κινούμενα σχέδια, κόμικ, βιβλία, βιντεοπαιχνίδια, μια θεατρική μεταφορά και επτά κινηματογραφικές ταινίες, με τελευταία το Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου του Τζόρνταν Βογκ- Ρόμπερτς.

Έχοντας μόνο μία μεγάλου μήκους ταινία στο βιογραφικό του, ο Ρόμπερτς αναλαμβάνει ένα επικών διαστάσεων μπλοκμπάστερ, όπως συνέβη και με τον Γκάρεθ Έντουαρντς, σκηνοθέτη του Γκοτζίλα, πριν τρία χρόνια. Από τις ανεξάρτητες παραγωγές κατευθείαν στα βαθιά, υπεύθυνοι για την αναγέννηση των δύο διασημότερων κινηματογραφικών τεράτων. Η προσέγγιση του Ρόμπερτς είναι διαφορετική από του Έντουαρτς. Δεν φτιάχνει ένα σκοτεινό φιλμ, αλλά μια καθαρά διασκεδαστική περιπέτεια, που ναι μεν κάνει τα σχόλιά της πάνω στην επέμβαση του ανθρώπου στη φύση, τον πόλεμο και τα δεινά που έφερε το είδος μας στον πλανήτη, αλλά περισσότερο επικεντρώνεται στις γροθιές του Κονγκ και τη διαμάχη του με τα υπόλοιπα γιγάντια πλάσματα της Νήσου του Κρανίου. Γκρίνιαζε το κοινό τρία χρόνια πριν για τη μικρή διάρκεια που είδε τον Γκοτζίλα στην οθόνη, το έλαβε το μήνυμα ο Ρόμπερτς και δίνει στον Κονγκ άφθονο χρόνο να δείξει τις υποκριτικές του ικανότητες. Ως προς αυτό το κομμάτι, λοιπόν, μια χαρά τα πάει το φιλμ, καθώς και μάχες σώμα με σώμα βλέπεις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας και μερικά καλοφτιαγμένα εφέ, με εξαιρετικό ήχο. Ειδικά ο Κονγκ είναι σχεδιασμένος με ιδιαίτερη λεπτομέρεια, θυμίζοντας αρκετά τον γορίλα του 1933. Βάλτε μέσα στα θετικά και την πολύ καλή φωτογραφία και το φίλτρο που χρησιμοποιεί ο Ρόμπερτς για να μας μεταφέρει στα 1970, κάνοντας την αναφορά του στο Αποκάλυψη Τώρα, και οπτικά έχεις ένα αρκετά προσεγμένο φιλμ.

Υπάρχουν όμως αρκετά πραγματάκια που δεν έχουν προσεχθεί και μειώνουν αισθητά το τελικό αποτέλεσμα. Τα τόσο καλοφτιαγμένα εφέ στη μεγαλύτερη διάρκεια του φιλμ έρχονται σε αντιπαράθεση με μερικές στιγμές κακού CGI, για τις οποίες όμως θα είμαι επιεικής, θεωρώντας ότι ο Ρόμπερτς θέλει να υπάρχουν μικρές ατέλειες ώστε να παραμένει η αίσθηση των 1970. Κουραστικό είναι σε σημεία και το άκομψα γρήγορο μοντάζ των σκηνών δράσης αλλά και η υπερβολική κίνηση της κάμερας, συνδυασμός που ειδικά στην πρώτη σκηνή της επίθεσης των ελικοπτέρων σε εξουθενώνει. Το χειρότερο κομμάτι του φιλμ δεν είναι άλλο από αυτό που οι περισσότεροι θα περιμένανε από ένα μπλοκμπάστερ: χαρακτήρες και ανάλυση αυτών. Αν εξαιρέσουμε τον Τζον Σ. Ράιλι, ο οποίος κλέβει εύκολα την παράσταση, άντε και τον Σάμιουελ Τζάκσον, τον στρατιωτικό που είναι αποφασισμένος να μη χάσει κι αυτό τον πόλεμο, όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες είναι παντελώς αδιάφοροι και υπάρχουν μόνο ως τροφή για τα τέρατα. Χίντλεστον και Λάρσον είναι λες και κατάπιαν χάπι που εξαφανίζει το ταλέντο, ενώ ακόμα κι ο πολύπειρος Τζον Γκούντμαν χάνεται μέσα στα δάση της Νήσου του Κρανίου. Σαφώς δεν φταίνε μόνο οι ηθοποιοί, καθώς το σενάριο δεν τους τροφοδοτεί με ατάκες και δεν ασχολείται με κανέναν τους ιδιαίτερα, αλλά οι δικές τους μουτσούνες προβάλλονται, αυτοί εκτίθενται.

Αν αυτό που ζητάς από το φιλμ είναι να δεις τον Κινγκ Κονγκ να πλακώνεται στο ξύλο με άλλα τερατόμορφα, γιγάντια πλάσματα, θεαματικά εφέ και ανεγκέφαλη δράση, τότε το Κονγκ: Η Νήσος του Κρανίου θα σου προσφέρει ένα ικανοποιητικό δίωρο. Αν ανήκεις σε αυτούς που άρεσε περισσότερο η λογική του Γκοτζίλα του 2014, τότε λίγο αδιάφορα θα δεις τον Κονγκ να περνά από μπροστά σου. Ίσως αυτό να είναι και το ζητούμενο, αφού καλούμαστε σιγά σιγά να διαλέξουμε στρατόπεδο πριν τη μεγάλη μάχη του 2020! Οι φίλοι των kaiju μη βιαστείτε να αποχωρήσετε μετά το τέλος της ταινίας. Μετά τους τίτλους τέλους, έρχεται μια σκηνή που θα σας ενθουσιάσει στην ιδέα του τι θα ακολουθήσει σε αυτό το MonsterVerse!

Βαθμολογία:

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 20/1/2018

Ό,τι περιμένετε από ένα σύγχρονο blockbuster της γενιάς των «Transformers», θα το βρείτε κι εδώ. Η δράση είναι ρεαλιστική, γρήγορη και άφθονη, τα εφέ γεμάτα και πειστικά, ενώ τα πλάσματα μοιάζουν με αληθινά. Για την ακρίβεια ακολουθείται η συνταγή, όπως πια διαφαίνεται, του «MonsterVerse» να είναι αυτή, μετά κι από το παρόμοιας λογικής «Godzilla». Αλλά αντίθετα με τους Κινγκ Κονγκ του παρελθόντος, αυτός είναι ο πρώτος που δεν θα σας αγγίξει συναισθηματικά. Δεν φταίει μονάχα που λείπει η γνωστή πλοκή (αυτό μάλλον είναι θεμιτό, μια και την παρα-είδαμε), αλλά το μιλιταριστικό στοιχείο στη δράση είναι τόσο έντονο, που υπερβαίνει ακόμα και του μεγαλείου του τέρατος. Από την άλλη, κρατώντας ως παρονομαστή το ότι εδώ έχουμε κάτι τελείως διαφορετικό από όσα έχουμε δει με το συγκεκριμένο τέρας, το αποδεχόμαστε ως μια καθαρά ταινία δράσης, που μέσω και των υπόλοιπων σίκουελ μπορεί να αποφέρει δικαίως πολλά χρήματα στους παραγωγούς της.

Βαθμολογία: