Η Μέθοδος Κομπρομάτ
- Kompromat
- 2022
- Γαλλία
- Γαλλικά, Ρωσικά
- Δραματικό Θρίλερ, Θρίλερ, Πολιτικό Θρίλερ
- 25 Μαΐου 2023
2017. Ο Ματιέ Ρουσέλ είναι ένας ασυνήθιστος και αφοσιωμένος διπλωμάτης που δέχεται μια απόσπαση στο Ιρκούτσκ ως επικεφαλής της Alliance Francaise της Σιβηρίας. Ελπίζει ότι η αλλαγή αυτή θα είναι καλή για την οικογένειά του και τον γάμο του. Σύντομα όμως οι επιλογές του τον φέρνουν σε αντίθεση με τις τοπικές αρχές. Ξαφνικά βρίσκεται κατηγορούμενος για ένα τρομερό έγκλημα, και πολύ σύντομα συνειδητοποιεί ότι κάποιος έχει κατασκευάσει την υπόθεση με την ομοσπονδιακή υπηρεσία ασφαλείας της Ρωσίας. Φυλακισμένος και απομονωμένος, ο Ματιέ δεν έχει πού να στραφεί. Η υπεράσπιση του εαυτού του είναι αδύνατη, οι γαλλικές αρχές δεν μπορούν να τον βοηθήσουν -μόνο μία επιλογή φαίνεται να υπάρχει… να προσπαθήσει μόνος του να δραπετεύσει.
Σκηνοθεσία:
Jerome Salle
Κύριοι Ρόλοι:
Gilles Lellouche … Mathieu Roussel
Joanna Kulig … Svetlana
Louis-Do de Lencquesaing … ο γάλλος πρέσβης
Michael Gor … Dimitri Rostov
Aleksey Gorbunov … Borodin
Elisa Lasowski … Alice Roussel
Daniil Vorobyov … Sasha Rostov
Judith Henry … Michele
Igor Zhizhikin … Sagarine
Mikhail Safronov … Ivanovich
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jerome Salle, Caryl Ferey
Παραγωγή: Albane de Jourdan, Jerome Salle, Marc Simoncini
Μουσική: Guillaume Roussel
Φωτογραφία: Matias Boucard
Μοντάζ: Stan Collet
Σκηνικά: Laurent Ott
Κοστούμια: Carine Sarfati
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Kompromat
- Ελληνικός Τίτλος: Η Μέθοδος Κομπρομάτ
Παραλειπόμενα
- Η παραγωγή ξεκίνησε με σκοπό να αφηγηθεί την αληθινή ιστορία του Yoann Barbereau. Μην μπορώντας όμως να εξασφαλίσουν τα δικαιώματα της αυτοβιογραφίας του, αποφάσισαν να τη μετατρέψουν σε μυθοπλαστικό σενάριο, διατηρώντας κάποια σημεία από τα αληθινά γεγονότα.
- Ο σκηνοθέτης είχε θεωρήσει ρίσκο να γίνουν τα γυρίσματα εντός Ρωσίας (παρότι παλιότερα είχε αποτέλεσει σκηνικό για ταινίες του), έτσι επιλέχτηκε η Λιθουανία. Όλα όμως ακολούθησαν μια αργή ρότα, μια και τα γυρίσματα συνέπεσαν με την πανδημία.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 25/5/2023
Σωστός ο καταγγελτικός λόγος κατά του πουτινισμού που υιοθετεί το φιλμ του Jerome Salle, αλλά νιώθει κανείς ότι κινηματογραφικά υπάρχουν ελλείψεις. Γιατί κατασκευαστικά το σύνολο μπορεί να στέκεται αξιοπρεπώς (σίγουρα βοηθάνε και τα «σκληρά» χρώματα της φωτογραφίας του Matias Boucard), όμως εντοπίζονται προβλήματα στο πώς χειρίζονται οι μηχανισμοί του θρίλερ, με τους ρυθμούς να κάνουν «κοιλιά» σε ουκ ολίγα σημεία και με τη σχετικά μεγάλη διάρκεια να εντείνει αυτήν την αίσθηση. Και το δραματικό στοιχείο περνάει από κάπως άνιση μεταχείριση, πότε «αμερικανίζει» υπερβολικά, με μια τάση προς έναν κλισέ συναισθηματισμό να παρατηρείται έντονα και πότε σωστά παίρνει έναν πιο ευρωπαϊκό και μετρημένο δρόμο, αλλά η τελική εντύπωση είναι ότι ο Salle προσπαθεί να πατήσει πάνω σε αμφότερες τις βάρκες για να πάρει κέρδη από παντού χωρίς να παίρνει μια τελική απόφαση. Λίγο καλύτερη δουλειά ήθελε και η χρήση των συμβολισμών, που ενίοτε θα μπορούσε να ειπωθεί και ότι είναι κραυγαλέοι (η σκηνή με το ελάφι, το πιάνο).
Η ουσία είναι ότι η βάση εδώ είναι μια αληθινή ιστορία που θα μπορούσε να δώσει μια συγκλονιστική περιπέτεια πάνω στο σχήμα «ένας άνθρωπος ενάντια σε ένα ολόκληρο σύστημα», αλλά η αξιοποίηση δυστυχώς δεν πάει τόσο μακριά όσο θα μπορούσε. Τουλάχιστον «πιάνεται» με ακρίβεια μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα μουντίλας και βωβού φόβου που σκιαγραφεί τη Ρωσία του σήμερα, αλλά δίνει κι ένα κατάλληλο φόντο για την όλη δράση.
Αν κάποιος πάντως αξίζει πιο πολύ τον έπαινο από όλους τους συντελεστές αυτός είναι ο Gilles Lelouche που βάζει τα δυνατά του και κουβαλάει με εκτόπισμα έναν ρόλο που απαιτεί αφοσίωση και σοβαρότητα, και ταυτόχρονα μια αξιοπρέπεια τέτοια που να βάζει τον θεατή στη θέση να συμπάσχει, όχι να νιώθει λύπηση με την εύκολη έννοια. Εκεί που η σκηνοθεσία μπορεί να τείνει μέχρι και στο μελό, ο ίδιος βγάζει το φίδι από την τρύπα ως προς το να κάνει το δράμα «τρισδιάστατο».
Και το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: μήπως χρειαζόταν ένας σκηνοθέτης με πιο έντονη αίσθηση ταυτότητας για να απογειώσει ένα τελικό αποτέλεσμα που μάλλον είναι χλιαρό; Κάποιος που θα καταλάβαινε ότι εδώ υπάρχει κάτι που θα μπορούσε να παραπέμπει στις εμπνευσμένες στιγμές ενός Γαβρά ή ενός Polanski; Ίσως και να είναι άδικο να ισχυριστεί κανείς πως η «Μέθοδος Κομπρομάτ» αποτυγχάνει πλήρως μιας και δεν είναι ένα φιλμ χωρίς αρετές, στο τέλος της ημέρας όμως προσφέρει αρκετά λιγότερα από αυτά που υπόσχεται, ενώ δεν διαθέτει όσα είναι απαραίτητα για να καταστήσουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία πραγματικά αξέχαστη.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
