Το Φιλί της Ζωής
- Το Φιλί της... Ζωής
- Kiss of Life
- 2007
- Ελλάδα
- Ελληνικά
- Αισθηματική, Κομεντί, Κωμωδία
- 08 Νοεμβρίου 2007
Ο Πασχάλης, γεωπόνος γύρω στα 30, ετοιμάζεται να παντρευτεί την αγαπημένη του Ανθούλα στη Μήλο. Από λάθος θα βρεθεί στο πλοίο για τη Σίφνο, όπου και θα γνωρίσει τη Ζωή, μια πανέμορφη, αλλά παράξενη φωτογράφο που κατευθύνεται στο νησί για τους δικούς της «ύποπτους» σκοπούς. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο δύσκολα για τον Πασχάλη, όταν συνειδητοποιήσει ότι η απεργία στην ακτοπλοΐα μπορεί να του κοστίσει τον ίδιο του τον γάμο. Όμως, οι ελπίδες του αναπτερώνονται, όταν μαζί με τη Ζωή θα γνωρίσουν ένα ζευγάρι στη Σίφνο, που είναι διατεθειμένο να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να τον βοηθήσει να επιστρέψει στη μέλλουσα σύζυγό του και ν’ ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας.
Σκηνοθεσία:
Νίκος Ζαπατίνας
Κύριοι Ρόλοι:
Κατερίνα Παπουτσάκη … Ζωή
Λαέρτης Μαλκότσης … Πασχάλης
Ζέτα Δούκα … Σοφία
Θέμος Αναστασιάδης … Ανέστης
Γιάννης Ζουγανέλης … Τάσος
Σάκης Μπουλάς … Αμφίλοχος
Χρήστος Τριπόδης … Παύλος
Παρθένα Χοροζίδου … Ανθούλα
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Νίκος Ζαπατίνας
Παραγωγή: Λιλύ Παπαδοπούλου
Μουσική: Χρήστος Soumka
Φωτογραφία: Στάθης Πριόβολος
Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης
Σκηνικά: Κώστας Μαρκής
Κοστούμια: Δημήτρης Μαστρόκαλος, Ζωή Ξάνθη, Γιάννης Ράπτης
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Το Φιλί της… Ζωής
- Διεθνής Τίτλος: Kiss of Life
- Εναλλακτικός Τίτλος: Το Φιλί της Ζωής
Παραλειπόμενα
- Η ταινία έκοψε 250.000 εισιτήρια.
- O Νίκος Ζαπατίνας κάνει μια σύντομη εμφάνιση ως εργάτης.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Έλενα Παπαρίζου ερμηνεύει το ομώνυμο τραγούδι.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/10/2007
Μπορεί ο Νίκος Ζαπατίνας να έχει βραβευθεί το 2000 με το βραβείο Ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η καινούρια του ταινία όμως δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση φιλμικό γεγονός. Ο δημιουργός του Ένας κι Ένας και του Εφάπαξ επιστρέφει με μια ταινία γυρισμένη πλάι στη θάλασσα και… τα κάνει θάλασσα!
Καταρχάς, το Φιλί της Ζωής είναι ένα πρώτης τάξης διαφημιστικό ιντερλούδιο για την όμορφη Σκιάθο, αλλά θα είχε νόημα αν προλάβαινε να παιχτεί μέσα στο καλοκαίρι. Μέχρι την επόμενη θερινή σεζόν, ποιος θα θυμάται τις γαλαζοπράσινες εικόνες του νησιού. Μέσα σε αυτό το τοπίο, τέσσερις ήρωες πασχίζουν (;;;) να μας προσφέρουν κωμωδία, μυστήριο και αγωνία, καταφέρνοντας τελικά να μας διώξουν από την αίθουσα με τις χειρότερες των εντυπώσεων.
Η παραγωγή της Village είναι σχετικά πλούσια σαν εικόνα και πιστοποιεί πως πέφτουν λεφτά πια στην αγορά του ελληνικού κινηματογράφου. Ταυτόχρονα, όμως, μας πάει χρόνια πίσω στο αιώνιο πρόβλημα των σεναρίων. Το σενάριο του Νίκου Ζαπατίνα θα μπορούσε να έχει γραφτεί εν μία νυκτί και δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτά που μας είχε συνηθίσει η βιντεοκασέτα στα 1980. Οι διάλογοι είναι απλοϊκότεροι κι από κινούμενα σχέδια, ενώ το χιούμορ, στην κατά τα άλλα κωμικής φινέτσας ταινία, είναι παντελώς απόν, χωρίς μάλιστα την οποιαδήποτε προσπάθεια ύπαρξης του.
Να περάσουμε και στις «οσκαρικές» ερμηνείες. Πρώτη η Κατερίνα Παπουτσάκη, με ένα υπέροχο χαμόγελο που γράφει στον φακό, δεν ξεπερνάει τα τηλεοπτικά της όρια, αν και ειλικρινά πιστεύω βαθιά πως έχει κάποιο μέλλον. Βέβαια, δεν το θεωρώ συνετό για αυτήν, από τόσο νωρίς στην καριέρα της να μας δείχνει πιάτο τα κάλλη της. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, που τον έχουμε δει στη Λίστα Γάμου και το Alter Ego, παίζει κάτι ανάμεσα σε χαζό και απλό άνθρωπο, και τελικά δε πείθει για κανένα από τα δύο. Η Ζέτα Δούκα περισώζεται κάπως από τους πρωταγωνιστές, αλλά ο ρόλος είναι τόσο ανιαρός και πεζός που δεν έχει νόημα η προσπάθεια της. Τελευταίος ο τηλεοπτικός αγαπημένος μας Θέμος Αναστασιάδης, που παίζει κανονικά και δεν είναι guest-star όπως αναγράφεται στην αφίσα, ο οποίος όμως είναι σαν να απαγγέλει από αγγαρεία και η ερμηνεία του κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει σατιρικό σποτάκι για την εκπομπή του. Σε αυτό το ερμηνευτικό χάος, οι συντομότατες εμφανίσεις των Σάκη Μπουλά και Γιάννη Ζουγανέλη αποτελούν όαση.
Γενικά, χρειάζεστε και άλλα για αυτή την παραγωγή που είναι καλύτερα να ξεχάσουν σκηνοθέτης και συντελεστές; Το παιδαριώδης και παράλογο εν μέρει σενάριο, οι μέτριες, μέχρι κακές, ερμηνείες, η μουσική που μοιάζει με χτύπο πολυφωνικού κινητού και η ανυπαρξία ουσίας είναι οι κυριότεροι λόγοι να αποφύγετε την όποια επαφή. Ειλικρινά δεν διαφέρει τίποτα, πέρα από τον όποιο πλούτο της παραγωγής, με μια βιντεοταινία των «ένδοξων» 1980. Με την αναγραφή των δύο χρυσών λέξεων «Το Τέλος», ήμουν τόσο απογοητευμένος, που το τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου μου φάνηκε αχτίδα ποιότητας. Ζητώ συγνώμη για αυτή μου την κριτική, αφού αφορά, κατά τα άλλα, συμπαθείς καλλιτέχνες, αλλά πρέπει να ξεπεράσουμε μία και καλή κάποια σεναριακά φαντάσματα του παρελθόντος, και αφού βλέπουμε ελάχιστες σχετικά ελληνικές παραγωγές μέσα στη χρονιά, ας τις απολαμβάνουμε κιόλας.
Βαθμολογία: