Το Φιλί της Ζωής

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/10/2007

Μπορεί ο Νίκος Ζαπατίνας να έχει βραβευθεί το 2000 με το βραβείο Ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η καινούρια του ταινία όμως δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση φιλμικό γεγονός. Ο δημιουργός του Ένας κι Ένας και του Εφάπαξ επιστρέφει με μια ταινία γυρισμένη πλάι στη θάλασσα και… τα κάνει θάλασσα!

Καταρχάς, το Φιλί της Ζωής είναι ένα πρώτης τάξης διαφημιστικό ιντερλούδιο για την όμορφη Σκιάθο, αλλά θα είχε νόημα αν προλάβαινε να παιχτεί μέσα στο καλοκαίρι. Μέχρι την επόμενη θερινή σεζόν, ποιος θα θυμάται τις γαλαζοπράσινες εικόνες του νησιού. Μέσα σε αυτό το τοπίο, τέσσερις ήρωες πασχίζουν (;;;) να μας προσφέρουν κωμωδία, μυστήριο και αγωνία, καταφέρνοντας τελικά να μας διώξουν από την αίθουσα με τις χειρότερες των εντυπώσεων.

Η παραγωγή της Village είναι σχετικά πλούσια σαν εικόνα και πιστοποιεί πως πέφτουν λεφτά πια στην αγορά του ελληνικού κινηματογράφου. Ταυτόχρονα, όμως, μας πάει χρόνια πίσω στο αιώνιο πρόβλημα των σεναρίων. Το σενάριο του Νίκου Ζαπατίνα θα μπορούσε να έχει γραφτεί εν μία νυκτί και δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτά που μας είχε συνηθίσει η βιντεοκασέτα στα 1980. Οι διάλογοι είναι απλοϊκότεροι κι από κινούμενα σχέδια, ενώ το χιούμορ, στην κατά τα άλλα κωμικής φινέτσας ταινία, είναι παντελώς απόν, χωρίς μάλιστα την οποιαδήποτε προσπάθεια ύπαρξης του.

Να περάσουμε και στις «οσκαρικές» ερμηνείες. Πρώτη η Κατερίνα Παπουτσάκη, με ένα υπέροχο χαμόγελο που γράφει στον φακό, δεν ξεπερνάει τα τηλεοπτικά της όρια, αν και ειλικρινά πιστεύω βαθιά πως έχει κάποιο μέλλον. Βέβαια, δεν το θεωρώ συνετό για αυτήν, από τόσο νωρίς στην καριέρα της να μας δείχνει πιάτο τα κάλλη της. Ο Λαέρτης Μαλκότσης, που τον έχουμε δει στη Λίστα Γάμου και το Alter Ego, παίζει κάτι ανάμεσα σε χαζό και απλό άνθρωπο, και τελικά δε πείθει για κανένα από τα δύο. Η Ζέτα Δούκα περισώζεται κάπως από τους πρωταγωνιστές, αλλά ο ρόλος είναι τόσο ανιαρός και πεζός που δεν έχει νόημα η προσπάθεια της. Τελευταίος ο τηλεοπτικός αγαπημένος μας Θέμος Αναστασιάδης, που παίζει κανονικά και δεν είναι guest-star όπως αναγράφεται στην αφίσα, ο οποίος όμως είναι σαν να απαγγέλει από αγγαρεία και η ερμηνεία του κάλλιστα θα μπορούσε να αποτελέσει σατιρικό σποτάκι για την εκπομπή του. Σε αυτό το ερμηνευτικό χάος, οι συντομότατες εμφανίσεις των Σάκη Μπουλά και Γιάννη Ζουγανέλη αποτελούν όαση.

Γενικά, χρειάζεστε και άλλα για αυτή την παραγωγή που είναι καλύτερα να ξεχάσουν σκηνοθέτης και συντελεστές; Το παιδαριώδης και παράλογο εν μέρει σενάριο, οι μέτριες, μέχρι κακές, ερμηνείες, η μουσική που μοιάζει με χτύπο πολυφωνικού κινητού και η ανυπαρξία ουσίας είναι οι κυριότεροι λόγοι να αποφύγετε την όποια επαφή. Ειλικρινά δεν διαφέρει τίποτα, πέρα από τον όποιο πλούτο της παραγωγής, με μια βιντεοταινία των «ένδοξων» 1980. Με την αναγραφή των δύο χρυσών λέξεων «Το Τέλος», ήμουν τόσο απογοητευμένος, που το τραγούδι της Έλενας Παπαρίζου μου φάνηκε αχτίδα ποιότητας. Ζητώ συγνώμη για αυτή μου την κριτική, αφού αφορά, κατά τα άλλα, συμπαθείς καλλιτέχνες, αλλά πρέπει να ξεπεράσουμε μία και καλή κάποια σεναριακά φαντάσματα του παρελθόντος, και αφού βλέπουμε ελάχιστες σχετικά ελληνικές παραγωγές μέσα στη χρονιά, ας τις απολαμβάνουμε κιόλας.

Βαθμολογία: