Έπειτα από μακελειό στην εκκλησία, τη μέρα του γάμου της, η Νύφη πέφτει σε κώμα. Ξυπνά έπειτα από πολλά χρόνια και αρχίζει να αναζητά τον Μπιλ, εκείνον που διέταξε τη σφαγή. Στον δρόμο της στέκονται εμπόδιο μπράβοι και πληρωμένοι δολοφόνοι.

Σκηνοθεσία:

Quentin Tarantino

Κύριοι Ρόλοι:

Uma Thurman … η Νύφη

Lucy Liu … O-Ren Ishii

David Carradine … Bill

Vivica A. Fox … Vernita Green

Daryl Hannah … Elle Driver

Michael Madsen … Budd

Julie Dreyfus … Sofie Fatale

Chiaki Kuriyama … Gogo Yubari

Chia-Hui Liu … Johnny Mo

Shin’ichi Chiba … Hattori Hanzo

Michael Parks … Earl McGraw

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Quentin Tarantino

Παραγωγή: Lawrence Bender

Μουσική: RZA

Φωτογραφία: Robert Richardson

Μοντάζ: Sally Menke

Σκηνικά: Yohei Taneda, David Wasco

Κοστούμια: Kumiko Ogawa, Catherine Marie Thomas

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Kill Bill: Vol. 1
  • Ελληνικός Τίτλος: Kill Bill Volume 1
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Kill Bill: Volume 1
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Quentin Tarantino’s Kill Bill: Volume One

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Uma Thurman) σε δράμα.
  • Υποψήφιο για Bafta πρώτου γυναικείου ρόλου (Uma Thurman), μουσικής, μοντάζ, ήχου και ειδικών εφέ.
  • Υποψήφιο για το διεθνές βραβείο στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.

Παραλειπόμενα

  • Ο δίπτυχος φόρος τιμής του Quentin Tarantino στα grindhouse των 1970 (με ενδεικτικά είδη αναφοράς το σπαγγέτι, τις ταινίες σαμουράι, αυτές των πολεμικών τεχνών και τις blaxploitation) αρχικά γυρίστηκε ως μία ενιαία ταινία. Όταν το φιλμ βρέθηκε στο μοντάζ, ήταν ο παραγωγός Harvey Weinstein που πρότεινε να κοπεί στα δύο, μια και θεωρούσε αντιεμπορική τη διάρκεια.
  • Ο Tarantino έκανε ενάμιση χρόνο να γράψει το σενάριο, την εποχή που ζούσε στη Νέα Υόρκη. Ο χρόνος που είχε περάσει δίπλα στη Thurman στο Pulp Fiction επηρέασε τη δημιουργία του χαρακτήρα της Νύφης (στα κρέντιτ αναφέρεται ότι δημιουργήθηκε από τους “Q & U”). Τον χαρακτήρα του Μπιλ τον έγραφε έχοντας κατά νου τον Warren Beatty, αλλά όσο τον ανέπτυσσε επιβάλλονταν πολλές ώρες εκπαίδευσης που θα χρειάζονταν ο ηθοποιός για να προπονηθεί στις πολεμικές τέχνες. Έτσι στράφηκε στον παλιό γνώριμο σε αυτά, David Carradine, κάνοντας τις απαραίτητες σεναριακές αλλαγές.
  • Για να γλυτώσουν 1 εκατομμύριο δολάρια από το μπάτζετ αλλά και φιλμικό χρόνο, κόπηκε μια σκηνή μονομαχίας με την εκδικητική αδελφή της Γκόγκο Γιουμπάρι, και η ανατίναξη του αυτοκινήτου της Νύφης από την Έλι Ντράιβερ.
  • Η έναρξη γυρισμάτων καθυστέρησε, μια κι έμεινε έγκυος ο Thurman.
  • Η σκηνή όπου η Νύφη μάχεται με ντουζίνες στρατιωτών της γιακούζα χρειάστηκε 8 εβδομάδες για να ολοκληρωθεί.
  • Αποφεύχθηκε η χρήση ψηφιακών εφέ, και στη θέση τους μπήκαν σε λειτουργεία τα συγκεκριμένα πρακτικά εφέ που βλέπαμε στο κινεζικό σινεμά των 1970.
  • Παρότι τα γεγονότα που βλέπουμε δεν έχουν χρονική συνέχεια, στα γυρίσματα όλα πήγαν σύμφωνα με αυτήν.
  • Λίγο πριν το τέλος των γυρισμάτων, η Thurman τραυματίστηκε με το αυτοκίνητο στη σκηνή όπου ο χαρακτήρας της οδεύει προς τον Μπιλ. Η ίδια είχε από πριν δηλώσει πως δεν ένιωθε άνετα με το αμάξι, αλλά ο Tarantino τής είχε διαβεβαιώσει πως όλα γίνονταν με όρους ασφάλειας. Εκείνη όμως έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω σε δέντρο. Η συνέχεια ήθελε την ηθοποιό και τον σκηνοθέτη να κρατάνε απόσταση επί χρόνια παρά τη στενή φιλία τους, αλλά και τη Miramax να εμφανίζει το στιγμιότυπο του τρακαρίσματος δημόσια το 2018, όταν η Thurman κατήγγειλε ανοιχτά τον Harvey Weinstein για σεξουαλική κακοποίηση.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Το σάουντρακ αποτελείται από πλούσιας γκάμας επιλογές, από κάντρι μέχρι μουσική από σπαγγέτι γουέστερν. Το κλασικό Bang Bang (My Baby Shot Me Down) με τη Nancy Sinatra βρήκε την ευκαιρία για μια δεύτερη καριέρα, ενώ επιτυχία συνάντησε αυτόνομα και το παλιό ροκαμπίλι Woo Hoo, όπως ακούγεται από το γιαπωνέζικο γκρουπ The 5.6.7.8’s.
  • Στους τίτλους τέλους ακούγεται το Flower of Carnage (Shura No Hana) με τη Meiko Kaji, ένα τραγούδι που συνόδευε το Lady Snowblood: Θύελλα Αίματος (1973). Διόλου τυχαία η αναφορά στην εν λόγω ιαπωνική ταινία, μια και ήταν το σεναριακό πρότυπο για το Kill Bill.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 6/1/2009

Γιαπωνέζικες ταινίες πολεμικών τεχνών, μάνγκα κόμικ, αστυνομικές περιπέτειες του Τζον Γου, b-movies από τα αμερικανικά 1970… ένα μεγάλο σινεφιλικό pulp ανακάτεμα με την υπογραφή του Κουέντιν Ταραντίνο. Η ιδεολογική ψυχή όμως αυτού του «ανακατέματος», σημείο που η ταινία πάσχει αισθητά, είναι τα σπαγγέτι γουέστερν του Σέρτζιο Λεόνε, με την αισθητή διαφορά ότι ο κυνισμός των πιστολέρο ήταν απόφθεγμα τοπικών-ιστορικών καταστάσεων κι όχι γέννα προσωπικών επιλογών. Πάντως, η στιλιζαρισμένη, ακατάπαυστη βία, στα όρια του hard-core, σε συνδυασμό με την ανεξάντλητη και σε λεπτομέρειες ευρηματικότητα προσφέρουν ένα εφήμερο, μεν, ελκυστικότατο, δε, θέαμα. Το λιτά γραμμένο σενάριο αποκαθιστάται εν τάξει από τους μονοδιάστατους, αλλά καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες, τη μουσική ευρηματικότητα και κάποιες σκηνές ανθολογίας όπως το ξεκλήρισμα «ολόκληρης» της γιακούζα από τη Νύφη. Εξέχουσα επιλογή η Ούμα Θέρμαν και χαλάλι της αν η αληθινή της γέννα καθυστέρησε την παραγωγή.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

14 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

1 Σχόλια

  1. tauriel 27 Μαΐου 2020

    Η καλύτερη ταινία δράσης όλων των εποχών.