Justice League

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2017

Ας αρχίσουμε με τα βασικά και τι πιο βασικό από την απάντηση στην ερώτηση: “Σου άρεσε το Justice League;” Αν πρέπει να απαντήσω μονολεκτικά, τότε απαντάω με ένα μεγάλο, χαμογελαστό “ναι”! Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει σκιτσάροντας συνεχώς τους υπερήρωες της DC και περνώντας ώρες διαβάζοντας οποιοδήποτε κόμικ με τις περιπέτειές τους έπεφτε στα χέρια του, δε μπορεί να μην αντιληφθεί το μεγαλείο στιγμών που υπάρχουν μέσα στο κατακρεουργημένο αυτό κόμικ κινηματογραφικό δημιούργημα. Ένας άνθρωπος όμως που δεν γνωρίζει τους ήρωες και που δε θα μπει στη διαδικασία να δει πίσω από το περίεργο μοντάζ και την εμφανή έλλειψη συνδετικών σκηνών, δε νομίζω ότι θα έχει την ίδια αντίληψη για το φιλμ. Άρα, μια άποψη που θα μπορούσε να συνοδεύει το φιλμ είναι ότι αν σου αρέσουν οι ταινίες με υπερήρωες, τότε η Justice League θα σε διασκεδάσει. Αν είσαι κάπου στη μέση ή δε σου αρέσουν οι ταινίες με υπερήρωες, τότε δεν υπάρχει πιθανότητα να βρεις τίποτα στην ταινία.

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλω να γράψω πολλά για το φιλμ του Σνάιντερ γιατί θεωρώ για άλλη μια φορά ότι δεν βλέπω το δημιούργημά του ολοκληρωμένο και μάλλον ελαφρώς διαφορετικό από αυτό που ήταν πριν λίγο καιρό. Σκηνές από τα τρέιλερ δεν υπάρχουν στο φιλμ, ενώ περίεργα περάσματα γίνονται από τη μια σκηνή στην άλλη, κάνοντας το θεατή να νιώθει ότι υπάρχει πρόβλημα στην κόπια. Υπάρχουν τουλάχιστον τέσσερα σημεία στο φιλμ που αυτό γίνεται εμφανές ακόμα και στον απαίδευτο θεατή. Αν πρέπει να κρίνεις αυτό που βλέπεις τότε, ναι, το φιλμ είναι εμφανέστατα ασύνδετο σε σημεία αλλά γρήγορο, διασκεδαστικό και ποτισμένο με δόσεις νοσταλγίας ανά στιγμές.

Το κομμάτι που υπερκαλύπτει τα πάντα είναι οι στιγμές που όλα τα μέλη της Λίγκας είναι στην οθόνη. Στιγμές που όλοι οι κόμικ φίλοι θα παρακολουθούν έτοιμοι να δακρύσουν, ξεχνώντας οποιοδήποτε αρνητικό έχουν εντοπίσει μέχρι τότε. Ο Μπάτμαν του Άφλεκ εξακολουθεί να είναι καλός αλλά όχι όσο επιβλητικός ήταν στο προηγούμενο φιλμ. Η Γκαλ Γκαντότ μοιάζει ιδανική Γουόντερ Γούμαν, ενώ ο Φλας με τη μορφή του Έζρα Μίλερ είναι ένα κλικ μπροστά από τους Άκουαμαν και Σάιμποργκ, με τον τελευταίο να είναι ένας χαρακτήρας που φαίνεται να έχει ενδιαφέρουσα ιστορία να ειπωθεί, ενώ καλή δουλειά έχει κάνει κι ο Ρέι Φίσερ, που τον υποδύεται.

Ο κακός της υπόθεσης είναι ο Στέπενγουλφ και είναι ένα πλάσμα που απεικονίζεται με ψηφιακή μορφή και τη φωνή του δανείζει ο Ιρλανδός, Κίραν Χάιντς. Όχι κάτι ιδιαίτερο. Ένας κλασικός κακός για το είδος.

Ο Στέπενγουλφ, γνωρίζοντας ότι πια ο Σούπερμαν είναι νεκρός, εισβάλει στη Γη με τη στρατιά του για να την κατακτήσει και να την μετατρέψει σε ένα τοπίο Αποκάλυψης, όπως ο πλανήτης του. Για να γίνει αυτό χρειάζεται τα τρία Μητρικά Κουτιά, κουτιά που περιέχουν ενέργεια που δίνει τεράστια δύναμη στον κάτοχό τους. Το ένα βρίσκεται στη Θεμισκύρα και φυλάσσεται από τις Αμαζόνες, το δεύτερο στην Ατλαντίδα και το τρίτο δε γνωρίζει κανείς. Τα κουτιά βρέθηκαν στη Γη καθώς πριν πολλά χρόνια ο Στέπενγουλφ είχε επιχειρήσει ξανά να την κατακτήσει αλλά απέτυχε χάρη στη συνεργασία Αμαζόνων, Ατλάντιων και θνητών. Ο Μπάτμαν καταλαβαίνει ότι έρχεται ένα παντοδύναμος εχθρός και για να τον αντιμετωπίσει προσπαθεί να φτιάξει μια ομάδα φτιαγμένη από υπερανθρώπους, που μπορούν να αντισταθούν στον εξωγήινο κατακτητή. Μπορούν όμως χωρίς τον Σούπερμαν να αντισταθούν; Για να δούμε.

Το σημαντικότερο μειονέκτημα του φιλμ είναι για μένα ο τρόπος που επανέρχεται ο Σούπερμαν. Υπήρχαν πολλοί και πολύ καλύτεροι τρόποι να γίνει αυτό, ώστε να δώσεις επικές διαστάσεις σε αυτή την επιστροφή. Το φιλμ ωστόσο κάνει μια αρκετά περίεργη επιλογή, βάζοντας τους ήρωες σε μια παράξενη, σχεδόν κωμική κατάσταση ενώ φαίνεται να ξεχνά την τελευταία σκηνή του Batman V Superman: Dawn of Justice, αυτή που φαίνεται κάτι να συμβαίνει στο φέρετρο του Κλαρκ/ Σούπερμαν.

Αν ζητούσατε φως και χιούμορ στο σύμπαν της DC, εδώ θα το βρείτε σε αφθονία ενώ γενικά το τελικό αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό αλλά βεβιασμένο. Χιούμορ που μοιάζει πολλές φορές να μην κολλάει με τους ήρωες, ήρωες που δεν προλαβαίνουμε να κατανοήσουμε, ένα σωρό σκηνές που μοιάζει να πετάχτηκαν στα σκουπίδια και αποφάσεις που δεν έχουν λογική ακολουθία στην πορεία, όλα θυσιάζονται πολλές φορές για να υπάρξει ανάλαφρος τόνος στο φιλμ. Παρ’ ολ’ αυτά, σαν φίλος των κόμιξ θα έβαζα 3/4 αστεράκια αλλά αν πρέπει να κρίνω το κινηματογραφικό δημιούργημα θα κατέληγα στο 2,5/4. Απόλυτα δίκαιος όμως θα νιώσω μόνο αν δω μια ακόμη extended cut από τον Ζακ Σνάιντερ. Περισσότερα λοιπόν, στο μέλλον.

Βαθμολογία:

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/4/2018

Χωρίς να κάνει το δυναμικό βήμα εμπρός, η DC εμφανίζει ένα ελάχιστα πιο ευπαρουσίαστο πρόσωπο στη δεύτερη σύμπραξη των ηπερηρώων της. Δεν είναι από τα έργα που χωράνε ιδιαίτερη ανάλυση, όπως φυσικά και τα περισσότερα του Zack Snyder, αλλά το σημαντικό είναι ότι έχει συνεχή δράση, ότι οι εικόνες εναλλάσσονται με μια ροή που σε κρατάει σε μια αγωνία, κι ότι δεν υπάρχει κάτι που να ενοχλεί ιδιαίτερα. Αλλά παρά την πρώτη εμφάνιση του ευφάνταστου Άκουαμαν, του νεανικού Φλας και του φιλότιμου Σάιμποργκ, η σύγκριση με τους αντίστοιχους υπερήρωες του αντίπαλου σύμπαντος της Marvel υποβιβάζει το όλο υπερθέαμα. Στην ουσία, ο Μπάτμαν όντως, όπως συμφωνεί και το σενάριο, όχι μονάχα έχει γεράσει ως ήρωας, αλλά δεν κολλάει και με άλλους υπερήρωες, ο Σούπερμαν καλά κρατεί, αλλά εδώ τον βλέπουμε λίγο, ενώ οι νέοι μάλλον θα χρειαστούν την αυτόνομη ο καθένας περιπέτεια τους αν θέλουν να μας κερδίσουν. Ειδικά ο Φλας, που φαντάζει με κακέκτυπο του νέου Σπάιντερ-μαν. Αφήσαμε από έξω τη Γουόντερ-Γούμαν, μια κι αυτή συνεχίζει να είναι το δυνατό χαρτί, ειδικά όσο την ενσαρκώνει η Gal Gadot.

Η μεγάλη όμως αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει κάτι το αξιομνημόνευτο. Η ώρα περνάει ευχάριστα, αλλά επί της ουσίας αυτό που πετυχαίνει εδώ η DC είναι μονάχα να κάνει μια ευπρεπή παρουσία της ομάδας των ηρώων της για μελλοντική χρήση. Φταίει σε αυτό και η μικρή διάρκεια για ταινία του είδους, μια διάρκεια ανίκανη να αφήσει τον καθένα από τους ήρωες να αναπτυχθεί βαθύτερα, ειδικά μιλώντας για τις καινούργιες προσθήκες. Ο Snyder δεν βοηθάει και στο να βρει το έργο μια προσωπική ταυτότητα, μια κι αυτό κινείται με όρους καθαρού κλασικού block-buster, και δεν τολμάει ούτε το απόλυτο σκοτάδι, ούτε το επικό του άπλωμα.

Δεν θα θεωρούσα όμως καμένο χαρτί το συγκεκριμένο σύμπαν. Δεν μπορώ, βλέπετε, να αποδεχτώ ότι χρειάζεται εξαιρετική ευφυΐα στο να βρεθούν οι κατάλληλοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες να το στηρίξουν, όταν τόσοι χαρακτήρες είναι διαθέσιμοι, και τόσο χρήμα ρέει επί των παραγωγών. Απλά δεν έγινε ακόμα αυτό το γερό «τσαφ».

Βαθμολογία: