Jumper (2008)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Ντέιβιντ είναι ένας έφηβος μεγαλωμένος σε άσχημο οικογενειακό περιβάλλον, που ανακαλύπτει πως έχει μια μοναδική ιδιότητα: μπορεί να τηλεμεταφέρεται από το ένα μέρος στο άλλο. Μπορεί να δει δέκα ηλιοβασιλέματα την ίδια μέρα, να βρεθεί από τη Ρώμη στο Τόκιο μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Τα πράγματα όμως θα πάρουν για αυτόν μια θανάσιμη τροπή, όταν αρχίζει να τον κυνηγά μια μυστική υπηρεσία, και ο Ντέιβιντ ανακαλύπτει ότι αποτελεί τον παίκτη-κλειδί σε έναν πανάρχαιο πόλεμο, άγνωστο στο ανθρώπινο είδος.

Σκηνοθεσία:

Doug Liman

Κύριοι Ρόλοι:

Hayden Christensen … David Rice

Rachel Bilson … Millie Harris

Samuel L. Jackson … Roland Cox

Jamie Bell … Griffin O’Connor

Diane Lane … Mary Rice

Teddy Dunn … Mark Kobold

Michael Rooker … William Rice

Kristen Stewart … Sophie

Tom Hulce … Κος Bowker

Max Thieriot … David Rice (15 ετών)

AnnaSophia Robb … Millie Harris (νεαρή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David S. Goyer, Jim Uhls, Simon Kinberg

Παραγωγή: Lucas Foster, Simon Kinberg, Arnon Milchan, Jay Sanders

Μουσική: John Powell

Φωτογραφία: Barry Peterson

Μοντάζ: Saar Klein, Dean Zimmerman, Don Zimmerman

Σκηνικά: Oliver Scholl

Κοστούμια: Magali Guidasci

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Jumper
Ελληνικός Τίτλος: Jumper

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Jumper του Steven Gould.

Παραλειπόμενα

Το μυθιστόρημα δέχτηκε αλλαγές εις τριπλούν, αλλά ο συγγραφέας του αποκάλυψε ότι τις ενέκρινε όλες.
Αρχικός πρωταγωνιστής ήταν ο Tom Sturridge, αλλά αντικαταστάθηκε μόλις δύο βδομάδες πριν τα γυρίσματα, κατά εντολή του στούντιο. Όταν αναγγέλθηκε ο Christensen, άλλαξε και η αρχική Μίλι που ήταν η Teresa Palmer. Η αιτία πίσω από αυτές τις αλλαγές ήταν η θέληση να μεγαλώσουν οι ηλικίες των πρωταγωνιστών, ώστε να γίνει πιο εκμεταλλεύσιμο το ρομαντικό στοιχείο και να χαθεί ο “οικογενειακός” χαρακτήρας του φιλμ.
Ο Liman διαπραγματεύθηκε με την κινηματογραφική επιτροπή της Ρώμης και πέτυχε 3 ημέρες γυρισμάτων εντός του Κολοσσαίου, κάτι το αληθινά σπάνιο. Η συγκεκριμένη σκηνή είχε αρχικά γραφτεί για το Πάνθεον, όπου κι εκεί πάλι έγιναν κάποια εξωτερικά γυρίσματα.
Για μία υπαίθρια σκηνή σε δρόμο του Τόκυο χρειάστηκαν 30 λήψεις, μια και το συνεργείο είχε την ευχέρεια να εργαστεί μονάχα κατά τη διάρκεια που το φανάρι ήταν κόκκινο.
Ο 56χρονος David Ritchie, μέλος της ομάδας των σκηνικών, έχασε τη ζωή του κατά τα γυρίσματα, όταν καταπλακώθηκε από παγωμένα θραύσματα. Στο ίδιο περιστατικό, ένας άλλος εργάτης βρέθηκε στο νοσοκομείο με σοβαρά τραύματα στο κεφάλι και τους ώμους. Αλλά και η επιμονή του Liman να αναλαμβάνει δίχως σωσία ο Christensen τις δύσκολες σκηνές, έφεραν τον ηθοποιό αντιμέτωπο με έντονο ψυχολογικό πρόβλημα και κάποιους τραυματισμούς.
100 υπάλληλοι της Weta Digital ενεργοποιήθηκαν για τα 300 από τα 600 πλάνα ειδικών εφέ της ταινίας. Μόνο τα “άλματα” μετρήθηκαν άνω των 100.
Το φιλμ γυρίστηκε σε 20 διαφορετικές πόλεις (14 χώρες) σε μια περίοδο πέντε μηνών.
Παρά τις αποκαρδιωτικές κριτικές, το φιλμ τα πήγε μια χαρά στα ταμεία. Με κόστος 85 εκατομμύρια δολάρια, έβγαλε 225,1. Αυτό ενθάρρυνε την αρχική προσδοκία για δύο σίκουελ, αλλά εντέλει μόλις το 2018 εμφανίστηκε μια spin-off τηλεοπτική σειρά, το Impulse.

ΚΡΙΤΙΚΗ #1

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 27/2/2008

Τα τελευταία χρόνια στο Χόλιγουντ έχει παρατηρηθεί μια έξαρση στην αναπαραγωγή υπερηρώων, προερχόμενων από κόμικ. Το πρωτότυπο στο Jumper είναι πως προέρχεται από μυθιστόρημα, και μάλιστα μάλλον θα το θεωρήσουμε πρωτότυπο σενάριο, αφού από το βιβλίο οι σεναριογράφοι δανείστηκαν μονάχα την κεντρική ιδέα και τα ονόματα.

Το Jumper του Steven Gould γράφτηκε το 1992 και παρέλαβε αρκετά βραβεία πρωτόλειου έργου. Εκτός του ότι επέμενε πολύ στο θέμα της οικογενειακής βίας, παρέθετε ηθικά διλήμματα και ήθελε τον πρωταγωνιστή κυνηγό τρομοκρατών, που σκότωσαν τη μητέρα του. Όλα αυτά στην ταινία είναι αόρατα (το αόρατα το δανείζομαι επειδή στο σενάριο είναι και ο David S. Goyer του φετινού Αόρατος) και το μοναδικό μέλημα είναι η δράση. Η σκιαγράφηση του νεαρού ήρωα είναι μηδενική, αλλά και το εύρημα των υπερκυνηγών των Jumper παρουσιάζεται χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση, παρότι θα μπορούσε να βγει αρκετό «ζουμί» και από τα δύο.

Αυτό που φαίνεται να μέλει τους παραγωγούς και τον σκηνοθέτη Doug Liman πρωτίστως, είναι η δημιουργία μιας εμπορικής επιτυχίας που θα έχει σίκουελ (όχι μόνο ένα βέβαια). Δεν είναι τυχαίο ότι ο Doug Liman έκανε το ίδιο για τον Bourne, φυσικά με ποιοτικότερα αποτελέσματα. Όμως, και ο Hayden Christensen («απαθής» από το τελευταίο Star Wars) δεν είναι Matt Damon, έστω κι αν για τον συγκεκριμένο ρόλο είναι μια χαρά. Έχει φρέσκο πρόσωπο, δεν έχει αναλωθεί σε πολλές ταινίες και έχει το κάτι που κάνει για ήρωα περιπέτειας. Δίπλα του είναι ο Samuel Jackson, που ενώ προσθέτει σε εγκυρότητα, είναι μια αφόρητα κόμικ περσόνα, χωρίς όρεξη για ερμηνεία. Υπάρχει και η συμπαθέστατη Diane Lane, αλλά αυτή είναι από άλλο παραμύθι (και εννοώ το δεύτερο -λογικά- μέρος).

Δεν είναι γενικά λίγα τα αρνητικά στοιχεία της ταινίας, αλλά τα ίδια ακριβώς θα τα συναντήσετε και στα περισσότερα blockbuster που μας σερβίρονται. Γι’ αυτό ας κρίνουμε την περιπέτεια… από την περιπέτεια. Θα περάσετε αρκετά ευχάριστα με τις περιπέτειες του Jumper, αφού υπάρχει μπόλικη δράση, εις βάρος βέβαια της ανάλυσης χαρακτήρων, φρέσκοι πρωταγωνιστές και τα γνωστά χολιγουντιανά ειδικά εφέ που πείθουν για το απίστευτο. Η βασική ιδέα της ιστορίας βγαίνει μέσα από ενδόμυχες μας σκέψεις και αυτό προσδίδει μια μαγική υπόσταση στην έξαρση της φαντασία μας. Η αλλαγή τοπίων και μάλιστα από όλο τον πλανήτη (ειδικά η παρουσία του εσωτερικού του Κολοσσαίου) προσθέτει κάτι το Bourne-James Bond και σπάει το μονοδιάστατο του σεναρίου. Χωρίς λοιπόν να έχουμε τις μεγάλες απαιτήσεις, ας υποδεχτούμε με θετικό τρόπο το δεύτερο blockbuster του 2008 (μετά το Cloverfield) και ας παραδεχτούμε πως τα έχουμε ανάγκη κι αυτά, όταν μας σέβονται τουλάχιστον στα βασικά (όπως κι εδώ), για λίγη ξεκούραστη διασκέδαση.

Βαθμολογία:

ΚΡΙΤΙΚΗ #2

Κριτικός: Βασίλης Καγιογλίδης
Έκδοση Κειμένου: 7/3/2008

Μη θεωρήσετε ότι το Jumper αποτελεί μία ακόμα εφετζίδικη περιπέτεια. Περισσότερο μοιάζει με ντοκιμαντέρ του National Geographic στη χείριστη εκδοχή του, παρά με ταινία φαντασίας. Ο Doug Liman πήρε ένα αρκετά κακό(γραμμένο) σενάριο τόσο τραβηγμένο από τα μαλλιά που δε του έμεινε τρίχα, κάθισε στην καρέκλα του σκηνοθέτη και παραδόξως το αποτελείωσε. Μην πιστέψετε ότι θα πάτε να διασκεδάσετε μιάμιση ώρα βλέποντας το, τρώγοντας ποπ – κορν και πίνοντας αναψυκτικό. Δεν είναι αυτή η σωστή επιλογή αν κάτι τέτοιο θέλετε. Είναι τόσο πληκτική η πρώτη ώρα που αν καταφέρετε να μείνετε ξύπνιοι ή έστω να παραμείνετε μέσα στην αίθουσα, σίγουρα όμως αρκετά αγανακτισμένοι, ε… ίσως και να απολαύσετε το τελευταίο εικοσάλεπτο. Δεν παίρνω πάντως όρκο και γι’ αυτό…

Δε μπορώ να καταλάβω τη δουλειά έχει εδώ ο Jamie Bell. Για την Lane μάλλον καταλήγω στο συμπέρασμα ότι έχει ανάγκη από χρήματα, για να μην πω ότι έχει να σταυρώσει καλό ρόλο από την εποχή της Άπιστης. Βασικά είναι και ο μοναδικός…Ο Samuel L. Jackson πάλι μας έχει συνηθίσει με τις «περίεργες» επιλογές του. Μια από τα ίδια και εδώ λοιπόν.… Όσο για τον Hayden Christensen κατατάσσεται σε μια άλλη κατηγορία, σε καμία περίπτωση όμως αυτή του ηθοποιού. Βλέπω να μαζεύει τα βατόμουρα με τη σέσουλα κατά τη διάρκεια της καριέρας του αν συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο… Αυτά λοιπόν… πάμε γι’ αλλά…

Βαθμολογία: