Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, μαθητής του Ιησού, πιστεύει πως ο δάσκαλός του έχασε την ταπεινότητά του από τη στιγμή που έγινε αγαπητός στα πλήθη. Ιδιαίτερα τον ενοχλεί η στενή σχέση που έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στον τελευταίο με τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Όταν τελικά ο Ιησούς χάνει την υπομονή του και διώχνει με βία τους εμπόρους από τον ναό του Σολομώντα, ο Ιούδας αποφασίζει να συνεργαστεί με τους Φαρισαίους, που αποσκοπούν στην καταδίκη του Ιησού με την κατηγορία του ψευδοπροφήτη…

Σκηνοθεσία:

Norman Jewison

Κύριοι Ρόλοι:

Ted Neeley … Ιησούς Χριστός

Carl Anderson …Ιούδας ο Ισκαριώτης

Yvonne Elliman … Μαρία Μαγδαληνή

Barry Dennen … Πόντιος Πιλάτος

Bob Bingham … Καϊάφας

Larry Marshall … Σίμων ο Ζηλωτής

Josh Mostel … βασιλιάς Ηρώδης

Kurt Yaghjian … Άννας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Melvyn Bragg, Norman Jewison

Παραγωγή: Norman Jewison, Robert Stigwood

Μουσική: Andrew Lloyd Webber

Φωτογραφία: Douglas Slocombe

Μοντάζ: Antony Gibbs

Σκηνικά: Richard Macdonald

Κοστούμια: Yvonne Blake

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Jesus Christ Superstar
  • Ελληνικός Τίτλος: Ιησούς Χριστός, Υπέρλαμπρο Άστρο
  • Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Τζίσους Κράιστ Σούπερσταρ [προώθησης]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Θεατρικό: Jesus Christ Superstar του Tim Rice.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής (τραγούδια ή διασκευή).
  • Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (μιούζικαλ/κωμωδία), πρώτο αντρικό ρόλο (Carl Anderson και Ted Neeley), πρώτο γυναικείο ρόλο (Yvonne Elliman) -όλα στην ίδια κατηγορία-, και ελπιδοφόρο ηθοποιό (Carl Anderson και Ted Neeley).
  • Βραβείο Bafta ήχου. Υποψήφιο για φωτογραφία και κοστούμια.
  • Καλύτερη ξένη ταινία στα David di Donatello.

Παραλειπόμενα

  • Η ροκ όπερα σε μουσική Andrew Lloyd Webber και στοίχους Tim Rice δεν μπόρεσε άμεσα να μεταφερθεί στο σανίδι, και κυκλοφόρησε αρχικά ως άλμπουμ. Μετά από έναν χρόνο βρέθηκε στο Μπρόντγουεϊ, και μαζί με τη μεγάλη επιτυχία του, συνάντησε την οργή θρησκευτικών κύκλων (κάτι που συνέβη και με την ταινία).
  • Ήταν ο Barry Dennen που κατά τα γυρίσματα του Βιολιστή στη Στέγη, είπε στον Norman Jewison ότι έπρεπε να κάνει τη συγκεκριμένη διασκευή. Όταν ο σκηνοθέτης άκουσε το άλμπουμ, συμφώνησε άμεσα.
  • Το μεγαλύτερο μέρος του καστ προέρχονταν από την αυθεντική παράσταση, με κυριότερη διαφορά πως εκεί ο Ted Neeley είχε τον μικρό ρόλο ενός ρεπόρτερ κι ενός λεπρού.
  • Ο Jewison ήθελε από τον Ian Gillan να γίνει ο Ιησούς, αλλά εκείνος αποφάσισε πως οι θαυμαστές του θα προτιμούσαν να πάει μια νέα περιοδεία με τους Deep Purple. Πριν την τελική επιλογή, λήφθηκαν υπόψιν και τα ονόματα των Micky Dolenz (των The Monkees) και David Cassidy.
  • Με εξαίρεση τον Barry Dennen και τον Josh Mostel, όλο το καστ ήταν είτε πρωτοεμφανιζόμενο στη μεγάλη οθόνη, είτε δεν είχε εμπειρία από μεγάλη παραγωγή.
  • Η ταινία γυρίστηκε κυρίως στο Ισραήλ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ανάμεσα στα τραγούδια, που ερμηνεύονται από το ίδιο το καστ, βρίσκονται τα διάσημα Superstar, I Don’t Know How to Love Him, What’s the Buzz?, Everything’s Alright και This Jesus Must Die.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 28/1/2016

Η απόλυτη βλασφημία, μια ταινία σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς ή μια πρωτοπορία της έβδομης τέχνης; Η ταινία του Νόρμαν Τζούισον είναι λίγο κι από τα τρία. Βασίστηκε στο λιμπρέτο του Τιμ Ράις και τη μουσική του Άντριου Λόιντ Βέμπερ. Η όλη ιδέα της ερμηνεία της Καινής Διαθήκης ως ένα χίπικο χάπενινγκ φαντάζει, εύκολα, ως βλάσφημη. Όμως, εντρυφώντας στο αιώνιο μήνυμα του Ιησού και θυμούμενοι τον μινιμαλιστικό τρόπο που είδε το θείο δράμα ο Παζολίνι το 1964, αυτό το εξίσου μινιμαλιστικό μιούζικαλ μοιάζει να είναι σε απευθείας σύνδεση με την εποχή του Ιησού. Ο όρος «βλασφημία» απαλαίνει ακόμα περισσότερο όταν κάποιος ακούει τους στοίχους των τραγουδιών. Ακόμα κι όταν η ροκ όπερα τραντάζει τα ηχεία, οι λέξεις μιλούν όπως αυτές του Καζαντζάκη στον «Τελευταίο Πειρασμό». Τσιμπούν, αλλά δεν προσπερνούν τα μηνύματα του Ευαγγελίου. Μοιάζουν, δε, με κάποιου είδους χαμένο χειρόγραφο Γνωστικών. Μέσα σε όλα αυτά, ο Ιησούς είναι ο υπέρτατος ροκ-σταρ, σε μια άτυπη μάχη ανάμεσα στην κατεστημένη θρησκεία και τα μνήματα της επανάστασης της νεολαίας ως προς το σε ποιον αληθινά ανήκει ο “χαρακτήρας”. Μαζί με αυτό, μια ακόμα απάντηση προς τους πολέμιους της ροκ, που κάποιοι την είχαν άμεσα συνδέσει με τον Κράουλι, και κάποιοι άλλοι με την έλλειψη σοβαρότητας-άποψης.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

24 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *