J. Edgar

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 17/1/2012

Το J.Edgar δεν είναι τόσο καλή ταινία όσο είχα ελπίσει να είναι και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τις προηγούμενες ταινίες του ακούραστου Eastwood. Αξίζει, όμως, να τη δείτε έστω και μόνο για να παρακολουθήσετε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, αυτήν από τον Leonardo DiCaprio.

Η ιστορία είναι για τον J. Edgar Hoover (Leonardo DiCaprio), τον άνθρωπο που ξεκίνησε το FBI. Με τη θέση της αφήγησης στα χέρια του Hoover, καθώς γράφει την αυτοβιογραφία του, η ταινία προσπαθεί να ρίξει φως σε σοβαρές και σημαντικές στιγμές στη ζωή τού, αναμφισβήτητα, ενός από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους στην ιστορία της Αμερικής . Χρονικά μιλάει επίσης για τη σχέση του με τον δια βίου σύντροφο του, Clyde Tolson (Armie Hammer), τη σχέση του με την αυστηρή μητέρα του (Judi Dench) και μερικά από τα εγκλήματα που είχε λύσει στα χρόνια του στο FBI. Όπως και στο Ανίκητος, όμως, όσο ενδιαφέρουσα είναι η ιστορία που θέλει να πει, τόσο με λάθος τρόπο την εξιστορεί. Το έργο του Eastwood και του σεναριογράφου Dustin Lance Black είναι φιλόδοξο και ασκεί μια ορισμένη γοητεία, αλλά προσπαθεί να καλύψει τόσο ιστορικό έδαφος που δεν αποτελεί ακριβώς ένα μοντέλο οικονομίας. Το πρώτο ημίωρο είναι παραγεμισμένο και ιδιαίτερα ομιλητικό καθώς αφηγείται τα πρώτα χρόνια του Hoover ως αποφασισμένου νέου. Καταφέρνει και αναγνωρίζει τις καινοτομίες του Hoover ως ενός ανθρώπου που πολέμα το έγκλημα καθώς και τον ουσιαστικό ρόλο που έπαιξε στην προστασία του έθνους από μερικούς πραγματικά ειδεχθείς εγκληματίες. Έχει, όμως, και βαθιές ρωγμές στον χαρακτήρα του που αμαυρώνουν την κληρονομιά του. Το σενάριο του Black ρίχνει μεγάλο μέρος της ευθύνης στην αυταρχική μητέρα του. Στην ψυχανάλυση της ταινίας, η σεξουαλική καταπίεση αποτελεί το κλειδί για την επιβολή από τον Hoover ενός άκαμπτου κώδικα δεοντολογίας στο FBI και στην υπερβολική αντίδραση του όταν αντιλαμβάνεται τα ανατρεπτικά στοιχεία στην αμερικανική κοινωνία.

Η ιστορία σταδιακά αποκτά ενδιαφέρον αφού μας μιλάει για τον άνθρωπο Hoover. Μας δείχνει το πώς αντιμετωπίζει τη μοναξιά του καθώς και την αδυναμία του να ζήσει μια πλήρη ζωή ως ομοφυλόφιλος. Και, πάλι σύμφωνα με τον Black, είναι ο Tolson ο οποίος ήταν αρκετά άνετος με τον εαυτό του που επιθυμούσε μια πραγματική ρομαντική σχέση με τον Hoover, αλλά ο διευθυντής του FBI ήταν πολύ τρομοκρατημένος και κατάφερε να την κρατήσει απλά πλατωνική. Η ιστορία Hoover και Tolson είναι μακράν η πιο επιτυχημένη πτυχή της ταινίας, με τους δύο να μοιάζουν με ένα παλιό παντρεμένο ζευγάρι καθώς κουτσομπολεύουν για τα σκάνδαλα διασημοτήτων και τις επιλογές της μόδας των άλλων ανθρώπων . Αλλά ακόμα κι αυτές οι πιο ευαίσθητες πλευρές της ζωής του, λειτουργούν περισσότερο σαν σημειώσεις στην ζωή του αφού ο Eastwood μένει μόνο σε ό, τι θα έπρεπε, με αποτέλεσμα η ταινία να διαθέτει ένα σωρό εικασίες και θέματα που αν αναπτύσσονταν σωστά, θα είχαμε να κάνουμε με μια πιο συναρπαστική ταινία.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η ασάφεια λειτουργεί πραγματικά υπέρ του Leonardo DiCaprio, επιτρέποντας του να δημιουργήσει έναν πιο περίπλοκο συναισθηματικά χαρακτήρα. Αντίστοιχα εντυπωσιακός είναι και ο Armie Hammer λόγω της λεπτότητας της ερμηνείας του. Δεν έχει πολλά να κάνει σε σχέση με το DiCaprio αλλά πραγματικά αυτός είναι ο μόνος χαρακτήρας στην ταινία που έχει πραγματικά ενδιαφέρον και σε κάνει να νοιάζεσαι για εκείνον. Το υπόλοιπο καστ (ιδιαίτερα η Naomi Watts , η οποία είναι χαμένη στον άχαρο ρόλο της εξυπηρετικής γραμματέας του Hoover) δεν στέκεται τόσο τυχερό.

Παρόλο που διαθέτει μια απίστευτη ιστορία, λοιπόν, υπάρχουν πολλά που είναι επαναλαμβανόμενα και βαρετά. Η αλλαγή μεταξύ των διαφόρων σταδίων της καριέρας του Hoover δεν είναι κομψή. Το ζιγκ-ζαγκ μπρος και πίσω σε χρονικές περιόδους που τόσο συχνά γίνεται, μερικές φορές προκαλεί ζάλη και σύγχυση. Ενώ, τέλος, το μακιγιάζ είναι από τα χειρότερα που έχω δει. Για να είμαι ειλικρινής, όμως, δεν γνώριζα πολλά για το Hoover μέχρι που είδα αυτή την ταινία και πρέπει να ομολογήσω ότι μου έδωσε περισσότερες πληροφορίες από όσες περίμενα. Ναι, το κάνει με λάθος τρόπο αλλά παραδέχομαι τον Eastwood γιατί τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει μια κατατοπιστικότατη ταινία για αυτόν τον άνθρωπο. Ακόμα και αν δεν τα κατάφερε, το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/1/2018

Καθισμένος στην «ηλεκτροφόρα» καρέκλα του αφηγητή μιας τόσο αμφιλεγόμενης προσωπικότητας, ο Κλιντ Ίστγουντ κοιτάει το δέντρο και χάνει το δάσος. Ως έχει, το βιογραφικό του έπος είναι καμωμένο να μην αφήσει ανικανοποίητους ούτε τους φίλους ούτε τους αντίπαλους του Χούβερ. Την ίδια στιγμή, αμφότεροι μπορούν να βρουν λόγους να γίνουν πολέμιοι της ταινίας. Κι αυτό επειδή ο γηραιός δημιουργός απλά διαβάζει ορθά την ιστορία που έγραψαν ή έπρεπε να γράφουν -σε κάποιες σοβαρές λεπτομέρειες- τα βιβλία για αυτή την τόσο τρομακτική, όσο και κραταιά προσωπικότητα. Αλλά ο Ίστγουντ είναι επώνυμα συντηρητικός κι επιλέγει να αφηγηθεί μονάχα όσα δεν σπιλώνουν το κύρος της πατρίδας του. Μιας πατρίδας, όμως, που μέσω ατόμων σαν τον Χούβερ σπιλώθηκε ανεπανόρθωτα στην παγκόσμια συνείδηση. Κι αν ο πάλαι ποτέ ήρωας των σπαγγέτι δεν πετυχαίνει τον θρίαμβο σε κανένα επίπεδο, ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο δεν έχει κανένα πρόβλημα στο να προσθέσει ακόμα μία μεγάλη ερμηνεία στο βιογραφικό του.

Βαθμολογία: