Φθινόπωρο, 1989. Στη μικρή πόλη του Ντέρι, τα ντόπια παιδιά εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο, αφήνοντας πίσω κομμένα μέλη του σώματος τους. Σε ένα μέρος που είναι γνωστό ως «ερημιές», μια ομάδα επτά παιδιών ενώνονται μέσω της τρομακτικής και παράξενης επαφής τους με έναν κλόουν, τον Πένιγουαϊζ. Την ομάδα ενώνει ο Μπιλ Ντένμπορο που έχει προσωπική βεντέτα με τον κλόουν, αφού το πρώτο θύμα ήταν ο μικρός του αδελφός. Τα χρόνια περνούν και 27 έτη μετά την τελευταία εμφάνιση του Πένιγουαϊζ, η ομάδα ανασυγκροτείται, αφήνοντας πίσω τους τις επιτυχημένες δουλειές τους, επειδή Αυτό έχει επιστρέψει και παιδιά αρχίζουν πάλι να εξαφανίζονται. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι έχουν ξεχάσει το τι συνέβη τότε και είναι στο χέρι της ομάδας να ανανεώσει τις μνήμες τους, να βρει τον τρόπο που μπορεί να σκοτώνεται ο κλόουν και να μείνουν ζωντανοί ως το τέλος.
Σκηνοθεσία:
Andy Muschietti
Κύριοι Ρόλοι:
Jaeden Lieberher … Bill Denbrough
Bill Skarsgard … Pennywise
Jeremy Ray Taylor … Ben Hanscom
Sophia Lillis … Beverly Marsh
Finn Wolfhard … Richie Tozier
Chosen Jacobs … Mike Hanlon
Jack Dylan Grazer … Eddie Kaspbrak
Wyatt Oleff … Stanley ‘Stan’ Uris
Nicholas Hamilton … Henry Bowers
Jackson Robert Scott … Georgie Denbrough
Owen Teague … Patrick Hockstetter
Logan Thompson … Victor Criss
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Chase Palmer, Cary Joji Fukunaga, Gary Dauberman
Παραγωγή: Seth Grahame-Smith, David Katzenberg, Roy Lee, Dan Lin, Barbara Muschietti
Μουσική: Benjamin Wallfisch
Φωτογραφία: Chung-hoon Chung
Μοντάζ: Jason Ballantine
Σκηνικά: Claude Pare
Κοστούμια: Janie Bryant
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: It
- Ελληνικός Τίτλος: Το Αυτό
- Εναλλακτικός Τίτλος: It: Part 1 – The Losers’ Club
- Εναλλακτικός Τίτλος: It: Chapter One
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Το Αυτό (1990)
- Το Αυτό: Κεφάλαιο 2 (2019)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: It του Stephen King.
Παραλειπόμενα
- Ο σχεδιασμός να γίνει ταινία το επιτυχημένο μυθιστόρημα του Stephen King (έκδοσης 1986) ξεκίνησε το 2009, κι αφού προϋπήρχε η καλτ τηλεταινία του 1990, και έμελλε να χωριστεί σε τρία στάδια. Στο πρώτο (2009-10), η επιλογή για τη σκηνοθεσία ήταν ο David Kajganich, που κυνήγησε ο ίδιος το πόστο. Στο δεύτερο (2012-15), ο Cary Fukunaga είχε αναλάβει το τιμόνι της σκηνοθεσίας, με άμεση δυσκολία το πώς θα μπορέσει να χωρέσει σεναριακά σε μία ταινία ένα τόσο μεγάλο υλικό. Ο πρώτος που εργάστηκε στο σενάριο, ο David Kajganich, είπε στη Warner Bros ότι για να σεβαστεί το ύφος του βιβλίου, η ταινία έπρεπε να βγει «ακατάλληλη» (R). Τον Μάιο του 2015, ο Fukunaga αποχώρησε, λέγοντας ότι δεν ήθελε να συμβιβάσει το καλλιτεχνικό του όραμα υπό την περικοπή στο μπάτζετ που ανακοίνωσε το στούντιο. Τον Ιούλιο του 2106, ξεκίνησαν οι συνομιλίες με τον αργεντίνο Andres Muschietti και μαζί αναζητήθηκαν νέα ονόματα στο σενάριο, ώστε να μπορέσει το όραμα του συγκεκριμένου σκηνοθέτη να βρει σεναριακή βάση. Από τον Ιούνιο του 2016 άρχισε να μαζεύεται και το τελικό καστ ηθοποιών.
- Κατά τον τελικό σχεδιασμό, η Warner Bros. Pictures παραχώρησε το φιλμ στο τμήμα της New Line Cinema.
- Σχεδόν όλα τα γυρίσματα έγιναν στον Καναδά, και κατά βάση στο Τορόντο.
- Γυρίστηκε με κάμερες Arri Alexa XT Plus και Alexa Mini (με αναμορφικούς φακούς Panavision), σε κάδρο 2.39:1.
- Η Rodeo FX είχε την μερίδα του λέοντος των ειδικών εφέ, ολοκληρώνοντας 95 ανάλογα πλάνα.
- Για τον ρόλο του Πενιγουάιζ, βασικοί υποψήφιοι ήταν ο Hugo Weaving, ο Mark Rylance και ο Ben Mendolsohn. Αλλά και στον Tim Curry (που τον ερμήνευσε το 1990) δόθηκε μια ευκαιρία για οντισιόν, την οποία όμως απέρριψε για λόγους υγείας. Φήμες ακούστηκαν για ένα σωρό ακόμα ηθοποιούς: Johnny Depp, Tilda Swinton, Jackie Earle Haley, Kirk Acevedo, Willem Dafoe, Doug Jones και Channing Tatum. Οι δε φαν είχαν υποδείξει τους: Michael Shannon, Jim Carrey, Paul Giamatti, J.K. Simmons και Tom Hiddleston.
- Το φιλμ είναι γνωστό και ως It: Part 1 – The Losers’ Club, μια και καλύπτει τον μισό όγκο του βιβλίου. Η συνέχεια δόθηκε δύο χρόνια μετά.
- Το αρχικό trailer έφτασε στις 197 εκατομμύρια θεάσεις μέσα στο πρώτο 24ωρο, σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ του Fast & Furious 8: Μαχητές των Δρόμων.
- Με 35 εκατομμύρια δολάρια μπάτζετ, το φιλμ συγκέντρωσε 701,8. Αυτό το έκανε την πλέον κερδοφόρα ταινία τρόμου, χωρίς βέβαια αναπροσαρμογή τιμών, αλλά και την πέμπτη πιο εμπορική ταινία με χαρακτηρισμό R.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/2/2018
Το αρχικό υλικό είναι φανερά καλό. Ο Stephen King έχει ενώσει τους ήρωες -και τους νταήδες- του δικού του Στάσου Πλάι μου (διόλου τυχαία το Αυτό εκδόθηκε τη χρονιά που βγήκε στις αίθουσες η συγκεκριμένη ταινία) με τον Εφιάλτη στον Δρόμο με τις Λεύκες, κι έχει δημιουργήσει μια ταιριαστή για τα 1980 ψυχαγωγία. Είναι κρίμα που το 1990 επιλέχτηκε να γίνει τηλεταινία, γιατί αν γινόταν τότε κανονική ταινία μπορεί να είχε δημιουργηθεί ένας θρύλος.
Κι ερχόμαστε στην εκδοχή του 2017, σε μια εποχή που η επιστροφή στις φόρμες των 1980 έχει γίνει πια συνήθειο. Το βασικό όμως πρόβλημα είναι το εξής: κι ένα ελάχιστα έμπειρο κριτικό μάτι αντιλαμβάνεται άμεσα ότι δεν αφέθηκε ένας σκηνοθέτης να αναπτύξει το οποιοδήποτε όραμα, αλλά υπήρχαν ρητές διαταγές από τους παραγωγούς, να έχουμε κάτι που να μοιάζει με το τηλεοπτικό Stranger Things και ο τρόμος να μην απειλεί τη νεαρο-παρεΐστικη ατμόσφαιρα. Λίγα λόγια και σταράτα, λοιπόν. Ο Andy Muschietti δεν είναι επί της ουσίας δημιουργός του φιλμ, αλλά διεκπεραιωτής του.
Ο αργεντίνος δημιουργός του μίνι-cult Mama δεν προσφέρει τίποτα επί του έργου, παρά μια γενικά ορθή τεχνική επιμέλεια. Με γνώμονα τη σειρά που προαναφέραμε, απλά παίζει στο ελάχιστο με τις γωνίες του, ελέγχει το μοντάζ του και κρατάει σε μια συνοχή το επιτελείο και το καστ του. Αλλά επί του δημιουργικού έργου, κρίνεται απαράδεκτη η τόσο επιδερμική ανάλυση των χαρακτήρων, όταν μάλιστα θέλει να πατήσει πάνω στους ίδιους ήρωες και για τη συνέχεια της ιστορίας. Επίσης, όλοι οι χαρακτήρες είναι τραγελαφικά κλισέ, και τους έχουμε ξαναδεί σε παρόμοιας φύσης έργα. Ο δε Πενιγουάιζ είναι κοπιαρισμένος από τον Jack Nicholson, κυρίως επί της εμφάνισης του ως Τζόκερ το 1989. Ο τρόμος υπάρχει, αλλά είναι μέσα στα όρια που θα μπορούσε η ταινία να πάρει ένα PG-13 (αν και δεν το πήρε), δεν απειλεί ποτέ την ατμόσφαιρα της αλά 1980 παρέας και του νεαρού της ηλικίας τους.
Όλο αυτό, τώρα που το βλέπω, σαν «θάψιμο» μοιάζει… Κι όμως. Το γενικό κλίμα και η καλή αρχική πηγή δεν θα μπορούσαν να πέσουν πιο κάτω, από το να αποτελούν ένα ενδιαφέρον έργο. Δεν έγινε και κάποιο μοιραίο λάθος που θα τα σώριαζε όλα. Έτσι, η μπόλικη ώρα της παρακολούθησης περνάει ανάλαφρα και ψυχαγωγικά, δίχως πολλές-πολλές απαιτήσεις, αλλά και δίχως κάποιον συμβολισμό (ακόμα κι ο «Εφιάλτης» έκρυβε μέσα του κάτι από αυτό) ώστε να αποδοθεί κάποιο απώτερο νόημα. Ξεκούραστο σινεμά, ειρωνικά προτείνεται κυρίως σε ακόμα μικρότερες ηλικίες από αυτές που επέλεξε ο βαθμός καταλληλότητας που του αποδόθηκε.
Βαθμολογία: