Ένας υπέροχος σύζυγος, δύο τέλειες κόρες, ένα οδοντιατρείο που τα πηγαίνει περίφημα: όλα στη ζωή της Ιρίς πάνε εξαιρετικά. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανε σεξ με τον σύντροφό της; Ίσως ήρθε η ώρα να βρει έναν εραστή. Η Ιρίς παίρνει τη μεγάλη απόφαση και γράφεται σε μια εφαρμογή γνωριμιών, ανοίγοντας έτσι το κουτί της Πανδώρας. Και οι άνδρες θα αρχίσουν να πέφτουν… βροχή!

Σκηνοθεσία:

Caroline Vignal

Κύριοι Ρόλοι:

Laure Calamy … Iris Beaulieu

Vincent Elbaz … Stephane Beaulieu

Suzanne De Baecque … Nuria

Sylvain Katan … Julien/Alphonse

Laurent Poitrenaux … Sylvain

Ismael Sy Savane … Aladin

Alexandre Steiger … No Vanilla

Myriem Akheddiou … Camille

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Caroline Vignal, Noemie de Lapparent

Παραγωγή: Laetitia Galitzine, Aurelie Rouviere

Μουσική: Benjamin Esdraffo

Φωτογραφία: Martin Roux

Μοντάζ: Annette Dutertre

Σκηνικά: Pierre du Boisberranger

Κοστούμια: Marite Coutard

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Iris et les Hommes
  • Ελληνικός Τίτλος: Βρέχει Άντρες
  • Διεθνής Τίτλος: It’s Raining Men

Παραλειπόμενα

  • Σύμφωνα με την Caroline Vignal, έμπνευση για το στόρι αποτέλεσαν το Η Ωραία της Ημέρας (1967) και το Ο Άνθρωπος που Αγαπούσε τις Γυναίκες (1977). Ως ιδέα όμως γεννήθηκε μέσα από συνομιλία της με φίλη που είχε να δει καιρό.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/8/2024

Δεν πρόκειται για τη χιουμοριστική εκδοχή της Ωραίας της Ημέρας, αλλά για μια ανάλαφρη και αφελέστατη αντίληψη της. Η Caroline Vignal πήρε άριστα βέβαια με τα ίδια ακριβώς «όπλα» στο Ο Γάιδαρος, ο Εραστής μου κι Εγώ, μα εδώ η θεματική κινείται σε ευαίσθητα σημεία του ανθρώπινου χάρτη.

Εν ολίγοις, η Vignal μάς συμβουλεύει ότι για να σώσουμε έναν γάμο που μας προσφέρει μόνο μια καλοπληρωμένη και σταθερή δουλειά, έναν εργατικό και στοργικό σύζυγο και δύο θαυμάσια παιδιά σε ηλικία που μας έχουν απόλυτη ανάγκη το ρίχνουμε στις αταξίες και έχουμε και την πίττα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο! Δεν κάνω πλάκα σε εσάς, μάλλον η γαλλίδα δημιουργός κάπου τα έχει μπερδέψει…

Ναι, αυτό είναι μια εκδοχή που μπορεί να μας προσφέρει μια ζωή χαρισάμενη (βασισμένο στο «αυτό που δεν ξέρεις, δεν σε πονά»). Αλλά για να αποφασίσουμε εάν θέλουμε να ακολουθήσουμε τη συμβουλή αυτή, καλό θα ήταν να γνωρίζουμε ότι παίζουμε κορώνα γράμματα το υπόλοιπο της ζωής μας. Αυτή η έννοια του ρίσκου, και μάλιστα μεγάλου, λείπει ολότελα από εδώ μέσα, και ακόμα χειρότερα το φιλμ δεν έχει έναν φαρσικό χαρακτήρα που θα ξεκαθάριζε ότι είμαστε στον πλανήτη «κάνουμε χαβαλέ, άρα λέμε και καμιά κουβέντα άκυρη». Θα ήταν δηλαδή λιγότερο σοφό για την ηρωίδα να χώριζε και να έκανε τη ζωή της; Η ταινία σε αυτό απαντάει όχι, αναζητώντας έτσι μια γέφυρα ανάμεσα στον συντηρητισμό και τη μοντέρνα αντίληψη περί σεξ που πολύ ίσως θα ήθελε να ήταν λειτουργική. Γενικά, το σενάριο δεν παίρνει ποτέ ρίσκα που θα το έφερναν αντιμέτωπο με τις «συμβουλές» του, και όλα μέλι γάλα…

Παρόλα αυτά, η Laure Calamy κρίνεται ιδανική ως όψη και ερμηνεία για να ανταπεξέλθει με σοβαρότητα και παράλληλα με μπρίο σε όλο αυτό το πουπουλένιο εναμισάωρο, το οποίο αν έχετε τη διάθεση να το δείτε ως παραμύθι, κάτι που αγνοώ αν ήταν στις προθέσεις -που δεν βγήκαν- της Vignal, χρυσώνει το χάπι. Στην ίδια λογική λειτουργούν και οι υπερβατικές πινελιές, όπως μια μιούζικαλ σκηνή με την ηρωίδα να χαίρεται τη ζωή της αλά Χαριτοδιπλωμένος στο «Ψηλές, Κοντές»!

Η ταινία εντέλει καίγεται επειδή έχει τη φινέτσα της καθωσπρέπει γαλλικής παραγωγής, αλλά φέρεται πιο ανώριμα κι από εμπορική ελληνική κωμωδία. Δεν είναι απαγορευτικό για θερινό σινεμαδάκι, μια και δεν χάνει την εύθυμη διάθεση του ποτέ, αλλά ως εκεί… και μη παρέκει.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

8 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *