Πρόσκληση σε Φόνο

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 30/5/2023

Είναι τόσο διαχρονική η αξία του whodunit, τόσο δεδομένη η λατρεία του ελληνικού κοινού προς ένα «καλό» φονικό αίνιγμα και τόσο ασφαλές το στοίχημα της προσέλευσης θεατών στις θερινές αίθουσες ώστε ένα προϊόν που θυμίζει αδύναμο επεισόδιο μαραθώνιας τηλεοπτικής σειράς μυστηρίου να βρίσκει το δρόμο του για τη μεγάλη οθόνη; Από ο, τι φαίνεται, σε ο, τι αφορά την ελληνική αγορά τουλάχιστον, η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι καταφατική. Το αυτό-θυμίζει-Αγκάθα-Κρίστι φιλμ της εβδομάδας, λοιπόν έρχεται εξ Αμερικής στους ελληνικούς κινηματογράφους, παρότι στην χώρα παραγωγής του προορίζεται για αποκλειστικά ψηφιακή διανομή. Η σκέψη επιστρέφει σε πρόσφατες ταινίες ευρύτατων αξιώσεων που δεν βρήκαν τον δρόμο για τις αίθουσες αλλά για τις πλατφόρμες του αχανούς υλικού, αλλά ας αντιπαρέλθουμε την απελπισία.

Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1930 (ανακατασκευασμένο με αμφίβολης αισθητικής CGI για το λίγο χρόνο που αυτό κρίθηκε απαραίτητο) όπου μια ανθοπώλης με πάθος για τις ιστορίες μυστηρίου προσκαλείται άξαφνα να παραστεί στην έπαυλη ενός ζάμπλουτου αστού. Μαζί της παρευρίσκονται άλλοι πέντε προσκεκλημένοι ∙ άπαντες άγνωστοι μεταξύ τους, αναζητούν έναν συνδετικό κρίκο που θα αποκαλύψει τον αληθινό λόγο για τον οποίο βρίσκονται στην οικία του πεισματικά απόντος οικοδεσπότη τους, η άφιξη του οποίου συνεχώς αναβάλλεται. Τα πιόνι στήθηκαν όπως όπως, η παρτίδα ξεκινάει και το μυστήριο ετοιμάζει το πυκνό πέπλο του. Δυστυχώς, η διαδικασία σε αυτή την ιστορία πάσχει από την πρώτη στιγμή και δεν βρίσκει σοβαρό παλμό σε κανένα απολύτως σημείο.

Ο διάλογος κινείται μεταξύ απαρχαιωμένου και παιδαριώδους, η φωτογραφία του απειλητικού περιβάλλοντος και οι ερμηνείες βρίσκονται στον αυτόματο, οι ανατροπές παραμένουν πεισματικά άνευρες και ο συνολικός γρίφος γνωρίζει μία από τις πλέον στοιχειώδεις λύσεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, το βασικό πρόβλημα εδράζεται στον τρόπο που η ταινία αναζητά την επαφή με το ίδιο της το κείμενο: απολύτως αδύναμη να διαβάσει με αυτοσαρκασμό τις αδυναμίες της, να επιδείξει οποιοδήποτε φλέγμα κατά την εκτέλεση, με αποτέλεσμα να αποπνέει έναν αέρα απωθητικά διεκπεραιωτικού χαρακτήρα από κάθε άποψη. Με άλλα λόγια, η επίμονη άρνηση την ταινίας να ειρωνευτεί την προθυμία της να προσφύγει στις προφανείς μεθόδους του genre είναι που κάνει τη μεγάλη ζημιά.

Πάντως, ακόμα και σε αυτή την υποτυπώδη μορφή, απουσία οποιουδήποτε θελκτικού υποπεριεχομένου και πειραματισμού στη φόρμα, το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος καλεί σε μια ιδιότυπη σύμβαση προσχωρήσεως. Όσοι δηλώνουν οπαδοί, είναι αδύνατο να σταθούν παντελώς αδιάφοροι απέναντι στο μυστήριο, παρότι εν προκειμένω αυτό προκαλεί τα αξιολογικά τους ένστικτα και την εμπιστοσύνη τους απέναντι στην κινηματογραφική συνομοταξία των ελαφρών whodunit που εμφανίζονται σε μεγάλες και μικρές οθόνες. Είναι από εκείνα τα είδη του κινηματογράφου που αν σου αρέσει, σε έλκει -έστω λίγο- σε κάθε του μορφή.

Βαθμολογία: