
Φυλακίστηκε για 20 χρόνια εξαιτίας των ηρωικών αγώνων του ενάντια στο καθεστώς του Απαρτχάιντ. Τι κάνει λοιπόν ο Νέλσον Μαντέλα όταν απελευθερώνεται και εκλέγεται πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής; Αρνείται την εκδίκηση, συγχωράει τους αντιπάλους του και βρίσκει την ελπίδα για εθνική ενότητα σε ένα απρόσμενο μέρος: ένα γήπεδο ράγκμπι.
Σκηνοθεσία:
Κύριοι Ρόλοι:
Morgan Freeman … Nelson Mandela
Matt Damon … Francois Pienaar
Tony Kgoroge … Jason Tshabalala
Adjoa Andoh … Brenda Mazibuko
Julian Lewis Jones … Etienne Feyder
Patrick Mofokeng … Linga Moonsamy
Leleti Khumalo … Mary
Scott Eastwood … Joel Stransky
Bonnie Mbuli … Zindzi Mandela-Hlongwane
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Anthony Peckham
Παραγωγή: Clint Eastwood, Robert Lorenz, Lori McCreary, Mace Neufeld
Μουσική: Kyle Eastwood, Michael Stevens
Φωτογραφία: Tom Stern
Μοντάζ: Joel Cox, Gary Roach
Σκηνικά: James J. Murakami
Κοστούμια: Deborah Hopper
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Invictus
- Ελληνικός Τίτλος: Ανίκητος
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Goodbye Bafana (2007)
- Μαντέλα: Ο Δρόμος προς την Ελευθερία (2013)
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: Playing the Enemy: Nelson Mandela and the Game that Made a Nation του John Carlin.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου (Morgan Freeman) και δεύτερου αντρικού ρόλου (Matt Damon).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Morgan Freeman) σε δράμα, και δεύτερου αντρικού ρόλου (Matt Damon).
Παραλειπόμενα
- Αρχικά ο Morgan Freeman και η παραγωγός Lori McCreary σχεδιάζανε από καιρό μια ταινία βασισμένη στην αυτοβιογραφία Long Walk to Freedom του Nelson Mandela. Κάποια στιγμή όμως θεώρησαν ότι το υλικό δεν ήταν ικανό για να γίνει ταινία, και στράφηκαν προς το συγκεκριμένο θέμα. Εντέλει το Long Walk to Freedom έγινε ταινία από τον Justin Chadwick, με τον Freeman να προτιμά την ταινία του Eastwood.
- Όλα τα γυρίσματα έγιναν στη Νότια Αφρική. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες παραγωγές που είχαν ποτέ γυριστεί στην αφρικανική χώρα. Ο δε τελικός αγώνας δόθηκε κινηματογραφικά στο Ellis Park Stadium, που ήταν και το στάδιο του αντίστοιχου αγώνα του 1995.
- Ο Matt Damon πήρε τον ρόλο του τότε αρχηγού της εθνικής ομάδας ράγκμπι, αλλά στην πραγματικότητα ο Francois Pienaar ήταν ένας κατά πολύ πιο σωματώδης άντρας. Ο ηθοποιός έπειτα πέρασε από εντατική εκπαίδευση πάνω στο άθλημα, έχοντας προπονητή τον Chester Williams, ο οποίος και ήταν μέλος εκείνης της ιστορικής ομάδας.
- Για τον ρόλο του πατέρα του Pienaar έγιναν οντισιόν στο Λονδίνο ώστε να προσληφθεί κάποιος διάσημος εγγλέζος ηθοποιός. Εντέλει ο ρόλος πήγε σε έναν άσημο Νοτιοαφρικανό.
- Ο ίδιος ο Nelson Mandela είχε πει ότι μόνο ο Morgan Freeman θα μπορούσε να τον ερμηνεύσει, όντας και οι δύο φίλοι επί χρόνια. Και ήταν ο διάσημος ηθοποιός που μαζί με την παραγωγό Lori McCreary ταξίδεψαν πρώτοι στη Νότια Αφρική και πήραν τις ευλογίες του Mandela για την ταινία.
- Στις κερκίδες των κινηματογραφημένων αγώνων βρίσκονταν μόνο 2 χιλιάδες κομπάρσοι. Με τη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας και του motion-capture μοιάζουν να είναι 62 χιλιάδες.
- Η ταινία αποφεύγει να αναφέρει το ιστορικά πλέον αποδεδειγμένο γεγονός ότι μέλη της ομάδας της Νέας Ζηλανδίας έπεσαν θύματα τροφικής δηλητηρίασης την προηγούμενη μέρα του τελικού. Αλλά και ο Clint Eastwood όταν ρωτήθηκε πάνω σε αυτό, απέφυγε να απαντήσει.
- Αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει με τον τίτλο The Human Factor.
- Θετική η απήχηση στα ταμεία. Με κόστος 60 εκατομμύρια δολάρια, το φιλμ εισέπραξε 122,2.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 25/1/2010
Όπως μέτρια άνοιξε τη δεκαετία ο Eastwood, έτσι είπε και να την κλείσει. Μάλλον κοίταξε το τζάκι του και σκέφτηκε πως υπάρχει χώρος για κανένα Όσκαρ ακόμη, και είπε να κόψει και να ράψει μια ταινία για τα γούστα της Ακαδημίας. Πετυχαίνει εδώ να είναι πιο ακαδημαϊκός κι από τον Richard Attenborough! Τουλάχιστον, να ήταν περισσότερο πομπώδης στις εικόνες, παρά στις κουβέντες που ώρες-ώρες μοιάζουν να ειπώνονται από γέρο Τζεντάι. Ο Νέλσον Μαντέλα γίνεται ίνδαλμα όσων δεν ασχολούνται καθόλου με πολιτική νόηση, και μαθαίνουμε πως το Α και το Ω της συναδέλφωσης έρχεται μέσω του ράγκμπι και του αμερικανικού -λευκού- ονείρου…
Σκηνοθετικά, παρόλα αυτά, ο Eastwood αφηγείται υπερβολικά καλά το υλικό που έχει, απλά δεν έχει σπουδαίο υλικό. Ίσως έπρεπε να επιλέξει αν ήθελε μια βιογραφία του Μαντέλα ή μια καθαρά αθλητική ταινία. Με το να παρεμβάλει το ένα στο άλλο με εξισωτικούς όρους, υποβιβάζει τους σκοπούς του. Από τη μέση του έργου και μετά, που το ράγκμπι επιβάλλεται με όλους τους κλισέ συμβιβασμούς μιας αθλητικής ταινίας, παραδόξως το έργο αποκτά ένα επιπλέον ενδιαφέρον. Εκεί αντιλαμβάνεσαι και την τεχνική του Eastwood στη ροή, κι ενώ οι απαιτήσεις ταυτόχρονα για κάτι το αληθινά αξιόλογο έχουν απολεσθεί. Μέσα σε αυτά, ο Morgan Freeman απαιτεί δεύτερο Όσκαρ… μην κάνοντας τίποτα. Απλά με το να μοιάζει με τον μεγάλο ηγέτη.
Γενικά δεν το έλεγες το φιλμ κακοπροαίρετο νοηματικά ούτε και κακογυρισμένο τεχνικά, αλλά για μονοδιάστατο και εύπεπτο μπορείς ακόμα και να το φωνάξεις. Ενδιαφέρον δηλαδή επί του συνόλου, αλλά αφορά τη συντηρητική όψη του Eastwood, που όταν την «ξεχνάει», βγάζει μικρά αριστουργήματα.
Βαθμολογία: