Εισαγωγή

Κριτικός: Λήδα-Ειρήνη Αδάμου

Έκδοση Κειμένου: 15/3/2021

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πως τόσο οι προγενέστεροι όσο και οι μεταγενέστεροι κινηματογραφιστές επιθυμούν διακαώς το «αληθινό» στα δημιουργήματα τους. “We want the real thing” (aka «το όντως όν») φώναζε κάποτε ο William Finley στο “Dionysus in 69” τoυ Brian De Palma!

Το ίδιο ακριβώς φωνάζει και στην πιο πρόσφατη σκηνοθετική προσπάθεια του Sang-soo Hong, το Inteurodeoksyeon, ο Young-ho (Seok-ho Shin), ένας μετανιωμένος νεαρός που παραιτείται κάθε προσπάθειας να γίνει ηθοποιός, σ’ έναν πρεσβύτερο του πετυχημένο ηθοποιό (που υποδύεται ο Joo-Bong Ki), ο οποίος τον παρεξηγεί και τον αποπαίρνει. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που παρεξηγεί κι αποπαίρνει το κοινό το μόλις μιας ώρας κι έξι λεπτών «φιλμάκι» του Hong Sangsoo…

Γιατί πέραν του ότι νομότυπα το φιλμ του Sang-soo Hong κέρδισε τον αργυρό λέοντα καλύτερου σεναρίου στη φετινή Μπερλινάλε, δεν είναι μόνο το ανεπανάληπτο αυτό σενάριο (όσο κι αν κλέβει την παράσταση) που μετρά, αλλά και η σκηνοθετική δεινότητα του Sang-soo Hong που επιδεικνύεται εδώ. Τοιουτοτρόπως, είναι πρώτα τα αυτοτελή κεφάλαια της ταινίας που νοερά περιπλέκονται μεταξύ τους, διατηρώντας τον δικό τους προσωπικό ειρμό, και μετέπειτα και οι άξιες λόγου ερμηνείες, που δίνουν σάρκα και οστά στην αφήγηση επί κινηματογραφικής οθόνης του διαχρονικού φαινομένου του «χάσματος των γενεών».

Συνεπώς, τι είναι αυτό που χωρίζει το φιλμ Inteurodeoksyeon από το να χαρακτηρισθεί ως αριστουργηματικό; Πιθανότατα αυτό που εκλείπει και μπορεί να ξενίσει σε κάποιους θεατές είναι η «δράση». Και το κακό είναι ότι ενώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος προετοιμάζει τον θεατή για την επικείμενη ρήξη του παλιού με το νέο (που εκφράζει το χάσμα των γενεών) με τους διαλόγους των πρωταγωνιστών του, ποτέ δεν βλέπουμε την κατάσταση να εκτονώνεται, παρά στα ελάχιστα δευτερόλεπτα της διαμάχης, όπως προείπαμε, ενός νέου μ’ έναν πρεσβύτερο καλλιτέχνη.

Μπορεί να φταίει η μικρή διάρκεια του φιλμ, ή από την άλλη μπορεί να έπεται και συνέχεια; Άλλωστε κάτι τέτοιο θα μπορούσαμε να υποθέσουμε από τον τίτλου του, που ίσως δικαιολογεί τελικά και τη διάρκεια του («εισαγωγή»). Είναι αδιαμφισβήτητο, πάντως, πως αν θα μπορούσε να υπάρξει συνέχεια, πιθανόν να «έκλεινε τα στόματα» μερικών-μερικών, οι οποίοι δεν αντιλήφθηκαν το παρ’ ολίγον αριστούργημα.

Βαθμολογία: