Interstellar (2014)

ΣΥΝΟΨΗ

Σε ένα μέλλον όπου το περιβάλλον έχει καταστραφεί, και η τροφή γίνεται όλο και πιο σπάνιο αγαθό, ένα ταξίδι πέρα από το γαλαξία είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει ελπίδα στην ανθρωπότητα. Μια ομάδας εξερευνητών αναλαμβάνει την πιο σημαντική και ηρωική αποστολή στην ανθρώπινη ιστορία: να ταξιδέψουν, μέσω μιας πύλης στο χρόνο, πέρα από τους φυσικούς περιορισμούς, για να ανακαλύψουν αν η ανθρωπότητα έχει μέλλον ανάμεσα στα αστέρια.

Σκηνοθεσία:

Christopher Nolan

Κύριοι Ρόλοι:

Matthew McConaughey … Joseph Cooper

Anne Hathaway … Δρ Amelia Brand

Jessica Chastain … Murphy Cooper

Mackenzie Foy … Murphy Cooper (10 ετών)

Ellen Burstyn … Murphy Cooper (γηραιά)

Matt Damon … Mann

John Lithgow … Donald

Michael Caine … καθηγητής John Brand

Casey Affleck … Tom Cooper

Timothee Chalamet … Tom Cooper (15 ετών)

Wes Bentley … Doyle

Topher Grace … Getty

William Devane … Williams

David Oyelowo … διευθυντής σχολείου

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jonathan Nolan, Christopher Nolan

Παραγωγή: Christopher Nolan, Lynda Obst, Emma Thomas

Μουσική: Hans Zimmer

Φωτογραφία: Hoyte Van Hoytema

Μοντάζ: Lee Smith

Σκηνικά: Nathan Crowley

Κοστούμια: Mary Zophres

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Interstellar
Ελληνικός Τίτλος: Interstellar

Κύριες Διακρίσεις

Όσκαρ ειδικών εφέ. Υποψήφιο για μουσική, σκηνικά, ήχο και ηχητικά εφέ.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα μουσικής.
Βραβείο Bafta ειδικών εφέ. Υποψήφιο για μουσική, φωτογραφία και σκηνικά.

Παραλειπόμενα

Από το 2006, ο Steven Spielberg είχε προσεγγισθεί να σκηνοθετήσει την ταινία, και είχαν προσλάβει τον Jonathan Nolan να γράψει το σενάριο. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να ασχοληθεί με άλλα σχέδια. Όταν το 2012 ο Spielberg αποχώρησε οριστικά, ο σεναριογράφος πρότεινε στον αδελφό του, Christopher Nolan, να το αναλάβει. Έτσι, η παραγωγή δόθηκε από την Paramount Pictures στη Warner με ανταλλάγματα (το reboot του Παρασκευή και 13, αλλά και μια ταινία βασισμένη στη σειρά South Park).
Ο Christopher Nolan αναζητούσε έναν “καθημερινό άνθρωπο” για τον κεντρικό ρόλο, και ενδιαφέρθηκε για τον Matthew McConaughey όταν είδε κάποια έτοιμα πλάνα από το Ένα Καλοκαίρι (2012). Έτσι τον επισκέφτηκε στα πλατό του True Detective, ενώ ακολούθως κάλεσε σπίτι του την Anne Hathaway να διαβάσει το σενάριο. Αμφότεροι δεν άργησαν να ανακοινωθούν κι επισήμως.
Γυρίστηκε σε αναμορφικό φορμάτ των 35 mm και σε IMAX 70 mm.
Γυρίσματα έγιναν στις ΗΠΑ, τον Καναδά και την Ισλανδία.
Επί των εφέ, έγινε εκτεταμένη χρήση παραδοσιακών εφέ και μινιατουρών. Τα ψηφιακά εφέ ανήκουν στην εταιρία Double Negative.
Ο θεωρητικός φυσικός Kip Thorne εκτέλεσε χρέη επιστημονικού συμβούλου, αλλά συμπεριλήφθηκε και στην ομάδα των παραγωγών, όντας αυτός που μαζί με τη Lynda Obst είχαν εμπνευστεί την κεντρική ιδέα. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί μέσω του Carl Sagan, και είχαν εργαστεί στο Επαφή του Robert Zemeckis. Το 2014, ο Thorne κυκλοφόρησε το βιβλίο The Science of Interstellar, όπου αναλύει τη θεωρεία πίσω από όσα βλέπουμε εδώ.
Το πρώτο trailer στο YouTube πατήθηκε 19,5 εκατομμύρια φορές.
Το φιλμ είχε ιδιαίτερα αυξημένο μπάτζετ (165 εκατομμύρια δολάρια), αλλά δικαιώθηκε από τις εισπράξεις, που έφτασαν 701,8.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Nolan επέλεξε να μη δώσει το σενάριο στον συνθέτη της ταινίας, τον Hans Zimmer, αλλά μονάχα μία σελίδα που έγραφε για έναν πατέρα που άφηνε το παιδί του για να πάει για δουλειά. Εντέλει, ο Zimmer παρέδωσε 45 μουσικά θέματα, ένας αριθμός εξαιρετικά υψηλός.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 3/11/2014

Πολλά γράφονται και θα γραφτούν για τις αρετές του νέου φιλμ του Κρίστοφερ Νόλαν. Εξαιρετική απόδοση της αίσθησης του διαστήματος χωρίς πονηρά εφέ, αγωνιώδες θρίλερ που κορυφώνεται «επ` άπειρον» με παράλληλο μοντάζ (όπως στο «Inception»), αρκετά καλή εκλαΐκευση των θεωριών περί βαρύτητας, σχετικότητας και παραλληλίας, έξυπνη δραματουργική εκμετάλλευση της «διαστολής του χρόνου», έτσι ώστε να έχουμε κόρη μεγαλύτερη του πατέρα, υποβλητική μουσική, και τέλος, έναν Μάθιου ΜακΚόναχι σε φόρμα -που άλλωστε βρίσκεται σε αυτήν εδώ και πολύ καιρό. Όμως, αφού τελειώσει το σχεδόν τριών ωρών έπος, αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις δει ένα μελόδραμα με την πιο παραδοσιακή χολιγουντιανή έννοια του όρου, αμπαλαρισμένο με όλα αυτά που αναφέραμε. Τι έχουμε στον πυρήνα; «Θέλω να σώσω τα παιδιά μου και μαζί κι όλη την ανθρωπότητα», «θέλω τον πατέρα μου», «η αγάπη μπορεί να αποκρυπτογραφήσει τα μυστικά της επιστήμης», γενναίοι άντρες, γενναίες γυναίκες, ένας ατομιστής, κλάματα. Είναι κακό; Όχι, και μάλιστα θα λέγαμε ότι ο Νόλαν φρεσκάρει με τον καλύτερο τρόπο τον λαϊκό κινηματογράφο, συγκινώντας τη νεολαία και προσφέροντας τροφή για σκέψη περί επιστήμης και ηθικών διλημμάτων που προκύπτουν από αυτήν. Το θέμα είναι το πώς αξιολογείς συγκρίνοντας.

Το «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» παρόλο που άγγιξε τις μάζες, δεν χαρίστηκε σε κανένα όσον αφορά τα μηνύματα. Ως μεγάλο καλλιτεχνικό έργο άφησε το διάστημα, την τεχνολογία και τις όποιες θεωρίες να μας δώσουν τη γοητευτική γεύση του δέους και του ερωτήματος κι όχι της απάντησης, μάλιστα χωρίς πατερούληδες και κορούλες. Ένα άρρητο δράμα της οντολογίας. Σε ένα κατώτερο κι όχι ευκαταφρόνητο επίπεδο, οι αδελφοί Γουακόφσκι με τον τρόπο του παραμυθιού περιέγραψαν με ακρίβεια την έννοια της πραγματικότητας ως ένα matrix, όπως άλλωστε έχουν καταλήξει πως τέτοιο είναι, οι αστροφυσικοί. Ο Κάμερον, καίτοι κι αυτός παραμυθάς, έδωσε μια πολύ καλή ιδέα για τη φύση ως ένα ενιαίο network και πρόσφατα ο Αλφόνσο Κουαρόν πήρε μόνο μία παράμετρο, τη βαρύτητα, και μας έδωσε ένα εξαιρετικό θρίλερ δραματικού ρεαλισμού. Αν θεωρήσεις αριστούργημα το πρώτο και πολύ καλά τα υπόλοιπα, δύσκολα χαρίζεσαι αφειδώς στο εντυπωσιακό «Interstellar», που χρησιμοποιεί τα επιστημονικά στοιχεία ως μοχλούς εύκολης συγκίνησης. Μπορούμε να πούμε ότι το «Inception», παρά το μπέρδεμα με τις πίστες ονείρου και πραγματικότητας, ήταν πιο καθαρό ως ένα αισθητικό παιχνίδι. Έτσι, λοιπόν, παραδέχομαι τον Νόλαν ως σπουδαίο σύγχρονο ψυχαγωγό-σεφ-ζογκλέρ, αλλά όχι ως έναν εις βάθος καλλιτέχνη.

Βαθμολογία: