Παγιδευμένη Ψυχή: Η Πορφυρή Πόρτα

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 5/7/2023

“Κάθε ηλίθιος μπορεί να μάθει μια τεχνική, ακόμα και να την τελειοποιήσει, αλλά δεν σημαίνει τίποτα αν δεν βάλει μέσα την ψυχή του” αναφέρει στην ταινία μια καθηγήτρια ζωγραφικής. Και ο Patrick Wilson, που αναλαμβάνει για πρώτη φορά εδώ χρέη σκηνοθέτη, έμαθε καλά το μάθημά του από τους James Wan και Leigh Whannell, τους δημιουργούς της πετυχημένης σειράς ταινιών τρόμου που κατάφεραν να διατηρήσουν ένα υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο για τέσσερις ταινίες. Σπάνιο κατόρθωμα.

Η επιλογή του Wilson να σκηνοθετήσει μια ταινία “Insidious” αποδεικνύεται σωστή και φανερώνει ότι ενδιαφέρεται πραγματικά για το σύμπαν αυτό, επιτυγχάνοντας όχι μόνο να επαναπροσδιορίσει τους κεντρικούς χαρακτήρες -συμπεριλαμβανομένου και του δικού του, Τζος- εννέα χρόνια μετά σε μια εντελώς καινούρια οικογενειακή δυναμική, αλλά και να προσεγγίσει την ατμόσφαιρα που έκανε την πρώτη “Παγιδευμένη Ψυχή” να ξεχωρίσει από την υπόλοιπη πληθώρα ταινιών τρόμου.

Στο σύνολό της, η ταινία διατηρεί έναν σφιχτοδεμένο ρυθμό, με τον Wilson να επιδεικνύει την ικανότητά του ως προς τη δημιουργία δυνατών διαπροσωπικών σχέσεων, κάτι που ενδεχομένως οφείλεται στο πλούσιο θεατρικό παρελθόν του. Ακόμα κι αν η τρίτη πράξη ανά στιγμές φλερτάρει με τα όρια του συγκεχυμένου, με παράλληλη δράση πολλών χαρακτήρων και τοποθεσιών, η εστίαση στο ένας-προς-έναν διατηρεί τα πράγματα σαφή, τους χαρίζει ουσία και επιφέρει τον απαραίτητο τρόμο. Η λογική της πλανοθεσίας καμία σχέση δεν έχει με τη δημιουργία ενός επιτηδευμένου ψευδο-εντυπωσιασμού, ενώ ακόμα και τα jump-scares τοποθετούνται οργανικά και επιτελούν άψογα τον σκοπό τους. Σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι ενώ ως θεατές γνωρίζουμε πολύ καλά το μεταφυσικό στοιχείο που οι χαρακτήρες αγνοούν, η ταινία παραμένει συνεχώς ενδιαφέρουσα τοποθετώντας την ουσία σε αυτούς.

Η μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας είναι ο νεαρός Ty Simpkins, σε έναν ρόλο λιγότερο περίπλοκο από αυτόν που κρατούσε φέτος στη “Φάλαινα” αλλά που τον καλεί να σηκώσει πάνω του ολόκληρη την ταινία. Με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρόσωπα των ανερχόμενων ηθοποιών της γενιάς του, ο Simpkins αφήνει σημαντικές υπόνοιες για τις υποκριτικές του δυνατότητες, χτίζοντας εδώ έναν ολόκληρο εσωτερικό κόσμο για τον ήρωά του, ακόμα κι αν η ταινία απαιτεί από αυτόν κυρίως μια πειστική εξωτερίκευση συναισθημάτων, που εντούτοις γράφουν άψογα στα χαρακτηριστικά του. Στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο, η Sinclair Daniel είναι ακόμα μια φρέσκια πνοή στη δημιουργία σύγχρονων 18χρονων χαρακτήρων με προσωπικότητα αντί για στερεότυπα της μάζας -ακόμα και ο Peter Dager ως “Nick the Dick” έχει μια ουσιαστική προσέγγιση μέσα στην ολιγόλεπτη εμφάνισή του-, ενώ ακόμα και οι Patrick Wilson και Rose Byrne δίνουν μια ακόμα πιο ζωντανή ερμηνεία από αυτή των προηγούμενων ταινιών.

Η “Πορφυρή Πόρτα” δεν προσπαθεί να παραστήσει κάτι που δεν είναι, κοινώς δεν υπάρχουν στοιχεία που ξεφεύγουν από τη νοοτροπία των προηγούμενων “Παγιδευμένων Ψυχών” ώστε να ενταχθεί με το ζόρι μια βαθύτερη θεματική. Εντούτοις, ο Wilson αφουγκράζεται τους χαρακτήρες του και αξιοποιεί το υλικό που του παρέχουν ώστε να αναπτύξει μια σχέση πατέρα-γιου και να ορίσει νοηματικά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της ιστορίας, παρουσιάζοντας ενδεχομένως την καλύτερη ταινία της σειράς.

Βαθμολογία: