
Αβέβαιος Θρίαμβος
- Incerta Gloria
- Uncertain Glory
- 2017
- Ισπανία
- Καταλανικά, Ισπανικά
- Δραματική, Εποχής, Πολεμικό Δράμα
- 17 Αυγούστου 2017
Ισπανία, 1937, εμφύλιος πόλεμος. Ο Λουίς είναι ένας στρατιώτης, ένας μοναχικός άντρας που δεν πιστεύει στον πόλεμο στον οποίο και πολεμάει. Καθώς έχει τοποθετηθεί σε ένα ανενεργό πόστο, ερωτεύεται την Καρλάνα, μια απατεώνισσα χήρα που έχει δίψα μονάχα για εξουσία. Η Καρλάνα τον εξαπατά και του ποδοπατά την αξιοπρέπεια, οδηγώντας τον σε ένα σύμπλεγμα πάθους, προδοσίας και εξευτελισμού, που θα έχει καταστροφικές συνέπειες τόσο σε αυτόν, όσο και σε όσους εμπλέκονται.
Σκηνοθεσία:
Agusti Villaronga
Κύριοι Ρόλοι:
Marcel Borras … Lluis de Broca
Oriol Pla … Juli Soleras
Nuria Prims … Carlana
Juan Diego … Cagorcio
Luisa Gavasa … Olegaria
Terele Pavez … Molinera
Bruna Cusi … Trini
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Agusti Villaronga, Coral Cruz
Παραγωγή: Isona Passola
Μουσική: Marcus Jgr
Φωτογραφία: Josep M. Civit
Μοντάζ: Raul Roman
Σκηνικά: Ana Alvargonzalez
Κοστούμια: Merce Paloma
Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
- Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
Αυθεντικός Τίτλος: Incerta Gloria
Ελληνικός Τίτλος: Αβέβαιος Θρίαμβος
Διεθνής Τίτλος: Uncertain Glory
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Incerta Gloria του Joan Sales.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για βραβείο σεναρίου στα βραβεία Goya.
Εξωτερικοί Σύνδεσμοι
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 15/8/2017
Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Καταλανού Joan Sales i Valles που επανεκδόθηκε επεκτεινόμενη πολλάκις από το 1956 ως το 1971, το νέο φιλμ του Agusti Villaronga που έχει απολαύσει μια καλή φήμη από το ντεμπούτο του κιόλας με το διαβόητο “Tras el Cristal” είναι μια αποτυχία σε πολλαπλά επίπεδα παρά τη διαφαινόμενη φιλοδοξία του.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της δουλειάς αυτής είναι η πλοκή, με αποσπασματικά γεγονότα που δεν κολλάνε μεταξύ τους και άφθονη δόση υπερβολής στη γραφή, στο βαθμό που το σύνολο θυμίζει από την αρχή μέχρι το τέλος μια σαπουνόπερα. Πολύ ρομάντζο, πολλές προδοσίες, ερωτικά τρίγωνα και τετράγωνα, ανατροπές, θάνατοι και ηθικά διλήμματα που ενδεχομένως να κρατούσαν μια ζεστή παρέα στις μικρές οθόνες ηλικιωμένων στη μεγάλη οθόνη δεν μπορούν παρά να φανούν στοιχεία ψεύτικα, αναληθοφανή και φθηνιάρικα, παρά το καλό επίπεδο της παραγωγής που μπορεί να είναι από τα μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού θετικά πράγματα που υπάρχουν στο “Incerta Gloria”. Όσο όμως κι αν η επαγγελματική κινηματογράφηση αναβαθμίζει το οπτικό κομμάτι, άλλο τόσο δεν μπορεί να κρυφτεί η στην πραγματικότητα αφόρητα τηλεοπτική αντίληψη κι αισθητική που διατρέχει τη σκηνοθεσία. Η μόνη που φαίνεται διατεθειμένη να προσπαθεί λίγο να σώσει τα προσχήματα ακόμη και με έναν γκροτέσκο σε σεναριακή σύλληψη χαρακτήρα είναι η Nuria Prims που κρατάει σχετικά χαμηλά τα ντεσιμπέλ με την εξαίρεση κάποιων ξεσπασμάτων. Οι υπόλοιποι της βασικής τετράδας πρωταγωνιστών είναι μάλλον αδιάφοροι όταν δεν αποπειρώνται να δείξουν πως πάνε για την επίδειξη του μέγιστου των (περιορισμένων) δυνατοτήτων τους στις «μεγάλες» δραματικές σκηνές.
Το πιο ασυγχώρητο όμως που μπορεί κανείς να προσάψει στο φιλμ αυτό είναι η παραχάραξη της ιστορίας που αποπειράται μέσω της επιλεκτικής σιωπής του για τις αθλιότητες της εθνικιστικής φραξιάς κατά τον ισπανικό εμφύλιο, προβάλλοντας αποκλειστικά και μόνο την πλευρά των δημοκρατών ως αυτή που διέπραττε κατ’ εξοχήν τα εγκλήματα πολέμου κατά τη σκοτεινή αυτή περίοδο για την ιστορία της χώρας. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα περίεργα μηνύματα συνεχίζονται με μια βασική ηρωίδα να ασπάζεται τον καθολικισμό παρά τις αναρχικές της πεποιθήσεις, μια κίνηση που μας παρουσιάζεται σαν πεφωτισμένη και ορθή, με αποκορύφωμα αυτής της φιέστας συντηρητισμού να βρίσκεται σε μια σκηνή θρησκευτικού γλεντιού όπου παρευρίσκονται όλοι οι «καλοί» πολίτες κατά τη νοοτροπία του σύμπαντος της ταινίας. Με αποδεδειγμένα ιστορικά στοιχεία να έχουν φτάσει στο συμπέρασμα ότι ο Λευκός Τρόμος (που στοχοποίησε και μέλη του κλήρου, δεν ήταν αποκλειστικότητα της άλλης πλευράς όπως παραπληροφορεί το έργο) κατά τα χρόνια του πολέμου είχε περισσότερα θύματα από ότι ο αντίστοιχος Κόκκινος, είναι τουλάχιστον ύποπτη αυτή η διάθεση ιστορικού ρεβιζιονισμού που χαρακτηρίζει το πόνημα του Vilaronga, αλλά όχι απρόσμενη, καθώς πάντοτε υπάρχει προθυμία από ολόκληρες ιδεολογικές παρατάξεις ακόμη και για τον πιο εξωφρενικό αναθεωρητισμό.
Στην τελική, δεν υπάρχει κάτι εδώ που να κάνει τη θετική διαφορά. Ήρωες χάρτινοι, χωρίς βάθος, με περίεργες και κακογραμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους, μια ιστορία μελοδραματική και τραβηγμένη από τα μαλλιά που θα μπορούσε κάλλιστα να υπογράψει εγχώρια ένας συγγραφέας του διαμετρήματος του αείμνηστου Φώσκολου από ένα σκηνοθετικό όνομα που πάλαι ποτέ δημιουργίες του κοσμούσαν τα διαγωνιστικά προγράμματα των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών κινηματογραφικών φεστιβάλ και μια περίεργη, αντικλιμακτική τελική σκηνή που δεν οδηγεί πουθενά και κλείνει άδοξα το σύνολο. Αν πιστέψει κανείς τις φήμες, τότε το πρωτογενές υλικό ήταν υψηλής ποιότητας, αλλά κάτι τέτοιο δε φαίνεται εδώ, και είναι μάλιστα απορίας άξιο πως κάτι που έχει φαινομενικά λογοτεχνική αξία εδώ ευτελίζεται σε ένα πολεμικό βίπερ νόρα χαμηλού επιπέδου. Προς αποφυγή.
Βαθμολογία: