Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς Δεν Ήξερε να Κλαίει
- Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς Δεν Ήξερε να Κλαίει
- In This Land Nobody Knew How To Cry
- 2018
- Ελλάδα
- Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά
- Αισθηματική, Κομεντί, Κωμωδία, Πολιτική, Σάτιρα
- 20 Σεπτεμβρίου 2018
Είμαστε στο 2021. Ένας Ευρωβουλευτής, Γάλλος, ξεκινάει μια περιοδεία στα μικρά νησιά του Β.Α. Αιγαίου, για μια έκθεση που πρόκειται να γράψει γι’ αυτά. Τον συνοδεύουν ένας εκπρόσωπος του Ε.Ο.Τ και μια νεαρή υπάλληλος του υπουργείου ανάπτυξης. Σκοπός της αποστολής είναι να ερευνηθεί ποια απ’ αυτά τα νησιά προσφέρονται για ανάπτυξη , ώστε να μεταφερθούν οι κάτοικοι τους σε μεγαλύτερα νησιά όπου θα μπορέσουν να επιβιώσουν. Στον πρώτο σταθμό όμως της περιοδείας τους βρίσκονται ξαφνικά σ’ έναν απροσδόκητο τόπο. Οι άνθρωποι ζουν σ’ αυτόν με τους δικούς τους νόμους, τη δική τους ηθική και τις δικές τους συνήθειες. Οι επισκέπτες θα μείνουν καταρχάς άναυδοι από όλα αυτά, δεν θα πιστεύουν ότι μπορεί να συμβαίνουν, στη συνέχεια όμως θα αρχίσουν να βλέπουν τη ζωή με «άλλα» μάτια.
Σκηνοθεσία:
Γιώργος Πανουσόπουλος
Κύριοι Ρόλοι:
Μαργαρίτα Πανουσοπούλου … Αύρα
Μπάμπης Χατζηδάκης … Βίκτωρας
Φωτεινή Τσακίρη … Χρύσα
Γιάννης Χατζηγιάννης … καπετάν Γρίλης
Serge Requet-Barville … Felix
Σταύρος Μερμίγκης … ο έφορας
Ηλίας Γιαννίρης … Πολύκαρπος
Κώστας Πλάκας … Στιβ
Βαλέρια Χριστοδουλίδου … Ελευθερία
Θάνος Πρίτσας … Λέλος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Γιώργος Πανουσόπουλος
Παραγωγή: Ελένη Κοσσυφίδου
Μουσική: Βαγγέλης Φάμπας
Φωτογραφία: Χρήστος Καραμάνης
Μοντάζ: Nίκος Βαβούρης
Σκηνικά: Σπύρος Λάσκαρης
Κοστούμια: Μανταλένα Παπαδάκη
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς Δεν Ήξερε να Κλαίει
- Διεθνής Τίτλος: In This Land Nobody Knew How To Cry
Παραλειπόμενα
- Γυρισμένο στην Ικαρία.
- Ο Γιώργος Πανουσόπουλος είχε να σκηνοθετήσει ταινία από το 2004.
- Πρώτη πρωταγωνιστική εμφάνιση για τη Μαργαρίτα Πανουσοπούλου σε ταινία του πατέρα της.
- Η ταινία ήταν υποψήφια για βραβείο κοινού στα κινεζικά βραβεία Golden Rooster (χρυσός πετεινός).
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η ταινία ανοίγει με το Ήτανε Λέει με ερμηνεύτρια τη Γεωργία Λόγγου. Στοίχοι και μουσική ανήκουν στον Άκη Πάνου, από όπου και προέρχεται και ο τίτλος της ταινίας.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 14/9/2021
Δεν θα ήταν περίεργο να δει κανείς αυτή την απόμακρη σε σχέση με την υπόλοιπη φιλμογραφία του ταινία ως μια σύνοψη όλων όσων μας έχει παρουσιάσει στο παρελθόν ο Γιώργος Πανουσόπουλος. Μπορεί εμείς ακόμα να τον αναζητάμε ως τεχνίτη από το κλείσιμο της δεκαετίας του 1980 κι έπειτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ιδέες του αλλοιώθηκαν με τα χρόνια.
Μετά την απαράδεκτη Τεστοστερόνη, ο έλληνας δημιουργός αναδιαμορφώνει την ουτοπία του, αυτή τη φορά με κύριο γνώμονα το πολιτικο-κοινωνικό στοιχείο. Ταιριάζει βέβαια περισσότερο με τους καιρούς μας, μια και το μόνο πρόβλημα που δεν εντάσσεται ως κύριο στην εποχή της κρίσης είναι το ερωτικό. Όχι πως λείπει κι από εδώ ένα διονυσιακό κλίμα, αλλά ακόμα κι αν είναι ανά σημεία παρόν, εμμένει -πέρα μίας σκηνής- σε πολλά μικρο-υπονοούμενα και «τροφές για σκέψη». Εδώ βασικά χτίζεται ως συνολική εικόνα η κλασική αναρχική ουτοπία του 19ου αιώνα, με κάμποσες δόσεις οικολογίας και αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Αν αυτό μοιάζει να λειτουργεί; Φοβάμαι πως όχι μόνο δεν αγγίζει τις αρχές του Προυντόν και του Μπακούνιν, αλλά αναβλύζει μια απέραντη αφέλεια και προχειρότητα σύλληψης που μόνο ως όνειρο θερινής νυκτός μπορεί να εκληφθεί.
Αυτή η αφέλεια όμως και η προχειρότητα συγκαταλέγονται ταυτόχρονα και στα θετικά της ταινίας. Αυτά είναι που βοηθούν κάτι που εν μέρει παραπέμπει σε ελληνικές σειρές της κρατικής από τα 1980, στο να σε κερδίσει με τη λάμψη του θέρους. Κανείς δεν παίρνει τίποτα στα σοβαρά, σαν να γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή πέφτει η κλακέτα και το πανηγύρι μοιραία θα τελειώσει. Όσα χάνονται πάνω στις επεξηγήσεις περί του πώς λειτουργεί η κοινωνία στο μικρό νησάκι του Αιγαίου, κερδίζονται από την ανεμελιά των εικόνων, γεμάτες από παιδική χαρά, καλοσύνη, ερωτισμό και συναίσθημα. Σε αυτό παρασέρνονται και οι ερμηνείες, που πιότερο φαντάζουν σε έναν οργανωμένο παραθερισμό, παρά σε ένα καστ που αναμένει οδηγίες. Ίσως δε να μην τις παίρνει και ποτέ, αφού ο γηραιός πλέον Πανουσόπουλος μπορεί κι αυτός να απολαμβάνει την όλη σεναριακή ελαφρότητα, και να έχει αράξει κάπου παραδίπλα απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα…
Φτάνοντας στο φινάλε, κι ενώ νομίζεις ότι ο δημιουργός απλά λιαζόταν, βάζει δυστυχώς ενεργά το χέρι του για ένα κλείσιμο-αστραπή που κανείς δεν χρειάζονταν (που έχει λογικά εμπνευστεί από το… Γοργόνες και Μάγκες). Ίσως να το είχε φανταστεί διαφορετικό και πιο ολοκληρωμένο ο Πανουσόπουλος στη σκέψη του, αλλά όπως πέφτει από το πουθενά, είναι σαν να ακυρώνει όσα είδαμε. Ξαφνικά, αλλάζει άθελα του όσα διδαχτήκαμε ως εκεί, μια θέληση για κάτι το πιο αληθινό, και παρομοιάζει το νησάκι με ολόκληρη την Ελλάδα. Έλα όμως που ποτέ αυτό που τόση ώρα παρακολουθούσαμε δεν έμοιαζε με την πατρίδα μας. Θα πρέπει κανείς να ανατρέξει σε μη χαρτογραφημένες περιόδους της ιστορίας για να βρει τη φράση «το χρήμα είναι ντεμοντέ» που διακηρύττεται εδώ…
Ναι, πρόκειται για μία ακόμα αποτυχία του Πανουσόπουλου να κάνει το σινεμά που έκανε κάποτε, ξεχνώντας ότι ακόμα και την απλότητα την πετύχαινε με κόπο και προσήλωση στη λεπτομέρεια. Αλλά κάνοντας σαν να μην είδαμε το εκτός τόπου και χρόνου φινάλε, θα είναι σαν μια όμορφη προσομοίωση διακοπών, από αυτές που τείνουν στις ημέρες να εκλείψουν μπροστά στις πιέσεις του οργανωμένου τουρισμού. Γιατί τέτοιου είδους ουτοπίες είχαμε στη χώρα μας έστω και σε μίνι μορφή, όπου διαρκούσαν όσο διαρκούσε και η καλοκαιρινή μας άδεια…
Βαθμολογία:
Ξέρεις κάνεις που μπορώ να την παρακολουθήσω ; Ψάχνω παντού να την βρω ολόκληρη και δεν την έχω βρει πουθενά Ευχαριστώ
Η ταινία έχει κυκλοφορήσει σε DVD και επίσης είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα cinobo.com .