Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ (2019)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Αντώνης Τιτσάνης και ο Χρήστος Φερτάκης είναι δύο φίλοι που συγκατοικούν σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Άνεργοι και πλήρως αποκομμένοι από τον κοινωνικό τους περίγυρο, ζουν όπως μπορούν, είτε με τα ελάχιστα έσοδα από τις μικροδουλειές που κάνουν, είτε με τα χρήματα από το ταμείο ανεργίας του Χρήστου. Τους δυο φίλους ενώνει ο κοινός, πλατωνικός έρωτας για τη Λώρα Ντουράντ, μια μυθική πορνοστάρ της δεκαετίας του 1990, τα ίχνη της οποίας έχουν εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, οι φίλοι αποφασίζουν κι αυτοί να πάνε κόντρα στην τύχη τους ξεκινώντας την αναζήτηση της Λώρα.

Σκηνοθεσία:

Δημήτρης Μπαβέλλας

Κύριοι Ρόλοι:

Μάκης Παπαδημητρίου … Αντώνης Τιτσάνης

Μιχάλης Σαράντης … Χρήστος Φερτάκης

Άννα Καλαϊτζίδου … Λώρα Ντουράντ

Δάνης Κατρανίδης … Vertigo

Υβόννη Μαλτέζου … Κα Virginia

Αλέξανδρος Λογοθέτης … Χρύσανθος

Νίκος Χατζόπουλος … Τάκης

Kris Radanov … Άγγελος

Μαρία Σκουλά … Χριστίνα

Κώστας Λάσκος … Γιώργος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Δημήτρης Μπαβέλλας, Κατερίνα Κλειτσιώτη

Παραγωγή: Λίνα Γιαννοπούλου, Γιώργος Ζέρβας, Δημήτρης Μπαβέλλας, Τζίνα Πετροπούλου

Μουσική: Γιώργος Μπουσούνης

Φωτογραφία: Ραμόν Μαλαπέτσας

Μοντάζ: Γιώργος Γεωργόπουλος

Σκηνικά: Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Η Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ
Διεθνής Τίτλος: In the Strange Pursuit of Laura Durand

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για ειδικά εφέ στα βραβεία Ίρις.

Παραλειπόμενα

Στο YouTube εμφανίστηκε ένα δίλεπτο βίντεο με τίτλο Laura Top of the Pops, pt.I, όπου παρακολουθούμε παλιές εμφανίσεις της “Λώρα Ντουράντ”. Ο λογαριασμός ανήκει στη VertigoVideoIllusion, όπου όμως ήταν η εξίσου μυθοπλαστική εταιρία παραγωγής ταινιών της “ηθοποιού”.
Έκανε πρεμιέρα τον Νοέμβριο του 2019 στο διεθνές φεστιβάλ του Τάλλιν, ενώ στη χώρα μας χρειάστηκε να περιμένει ως τον Σεπτέμβριο του 2020 και το φεστιβάλ Αθηνών.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Ο Γιώργος Μπουσούνης υπογράφει και τα τραγούδια, υπό τη μυθοπλαστική επωνυμία του γκρουπ Speed_28. Μεταξύ αυτών, το Never Grow Old βγήκε και σε βίντεο-κλιπ.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 18/7/2021

Στην ενδιαφέρουσα αυτή μέσα στην ανισότητά της ταινία του Δημήτρη Μπαβέλλα, επικρατεί μια περίεργη ισορροπία ανάμεσα στην πλήρη αφηγηματική αναρχία, με καρτουνίστικα στοιχεία, και σε μια γλυκόπικρη μελαγχολία (δύο διαφορετικοί κόσμοι που έχουν ως κοινό τόπο το όνειρο και την παραίσθηση του σινεμά), που εντείνεται ιδιαίτερα στο συμβολικό φινάλε. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα κατά βάση με την πρόθεση για τον συγκεκριμένο συνδυασμό, απλά το θέμα είναι πως το σύνολο μοιάζει να βρίσκεται πολύ περισσότερο στο στοιχείο του όταν επιμένει στη σουρεάλ κωμωδία παρά όταν σοβαρεύουν τα πράγματα.

Ακόμη κι έτσι, αυτό που προκύπτει τελικά είναι μια συμπαθητική αλληγορία γύρω από την απώλεια της νεανικής αθωότητας κι ανεμελιάς, και το αναπόφευκτο πέρασμα στην ωριμότητα του άντρα που διασχίζει την τρίτη δεκαετία της ζωής του, αναγκασμένος να κοιτάξει κατάματα τη θνητότητά του. Μήπως όμως θα προέκυπτε κάτι απολαυστικότερο αν έλειπε εντελώς το όποιο νόημα και απλά επικρατούσε ένα χιουμοριστικό, σινεφιλικό χάος, χωρίς αυστηρούς κανόνες και σαφή όρια, τόσο σεναριακά όσο και σκηνοθετικά; Όσοι πάντως προτιμούν τις κωμωδίες τους περισσότερο συγκροτημένες όσον αφορά τη δομή της πλοκής τους και περισσότερο «συνταγογραφημένες», ενδέχεται να απογοητευθούν. Από την άλλη, όσοι είναι φαν του ιδιοσυγκρασιακού χιούμορ, που έχει αναφορές σε ένα παρελθόν αλλά δεν μπαίνει απαραίτητα σε καλούπια, της απενοχοποιημένα ποπ αισθητικής και της παρεΐστικης ατμόσφαιρας, το πιθανότερο είναι να το διασκεδάσουν.

Η «Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» θα μπορούσε να παρομοιαστεί και με ένα πάρτι: έχει πολλή «βαβούρα» σχεδόν σε ολόκληρη τη χρονική διάρκεια, υπάρχουν στιγμές ξεσηκωτικές όπως και στιγμές πιο βαρετές, αλλά στο τέλος της βραδιάς έχουν δημιουργηθεί κάποιες αναμνήσεις. Η χρήση της μουσικής παίζει έναν ιδιαίτερα οργανικό ρόλο, είναι σαν να «χρωματίζει» διαφορετικά την εκάστοτε υποενότητα του φιλμ, να του προσδίδει ένα κρίσιμο στοιχείο ταυτότητας και να «υπαγορεύει» πολύ συχνά τους ρυθμούς. Τα αστεία και τα γκαγκ, που περιλαμβάνουν ουκ ολίγα «σπασίματα του τέταρτου τοίχου» και παιχνίδια με τις προσδοκίες του κοινού, εκτοξεύονται με ιδιαίτερα μεγάλη ταχύτητα, κάτι που οδηγεί στο να υπάρξουν κι αρκετές «άσφαιρες» βολές, ωστόσο το γεγονός πως ο Μπαβέλλας δεν μοιάζει να χάνει σε κάποιο σημείο την όρεξή του παρά τις αστοχίες, τις καθιστά ελαφρώς πιο ανεκτές από τον θεατή.

Είναι αξιόλογο ερμηνευτικά και το πρωταγωνιστικό ντουέτο των Σαράντη και Παπαδημητρίου, έστω κι αν κουβαλάει κάπως λιγότερη «τρέλα» από όσο θα απαιτούσαν οι περιστάσεις. Ειδικά ο πρώτος ισορροπεί θαυμάσια το χιουμοριστικό και το τραγικό, δείχνοντας μια ωρίμανση χωρίς να παραβλέπει το στοιχείο του χαβαλέ εκεί που πρέπει. Αλλά και ο δεύτερος παρέχει όλα όσα προσφέρει ένας καλός καρατερίστας, μιας κι ο ρόλος του είναι περισσότερο υποστηρικτικός παρά την ισοτιμία του διδύμου σχετικά με τον κινηματογραφικό χρόνο. Γενικά, οι δυο τους λειτουργούν αρκετά καλά ως «τροχονόμοι» του χιούμορ που επικρατεί, και καταφέρνουν να συνδυάσουν μια απαιτούμενη ενεργητικότητα με μια υπόγεια θλίψη που πηγάζει από την προβληματική.

Η τελική εντύπωση είναι αυτή μιας δουλειάς με ενδιαφέρουσες ιδέες κι αισθητική, που χρειαζόταν όμως σίγουρα και περισσότερη τόλμη στην υλοποίηση του οράματος μιας πραγματικά ξέφρενης κωμωδίας για να αφήσει ένα αληθινά ισχυρό αποτύπωμα. Οπωσδήποτε, πάντως, η «Αναζήτηση της Λώρα Ντουράντ» διαθέτει μια ευδιάκριτη καλλιτεχνική προσωπικότητα.

Βαθμολογία: