Μπέλφαστ, 1974. Ο Τζέρι Κόνλον είναι ένας μικροαπατεώνας, που το κύριο ενδιαφέρον του είναι να μεθύσει και να περάσει καλά, σε απογοήτευση του πατέρα του, ενός ήσυχου κι ευαίσθητου ανθρώπου. Όταν ο Τζέρι εκνευρίζει τον IPA, ο πατέρας του τον στέλνει στην Αγγλία, όπου οι κακές του συνήθειες τον φέρνουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Αθώος αλλά εξαναγκασμένος να ομολογήσει σε τρομοκρατική βομβιστική επίθεση, καταδικάζεται σε ισόβια. Ο πατέρας του, ο Τζουζέπε, συλλαμβάνεται και φυλακίζεται κι αυτός. Ενόσω στη φυλακή, ο Τζέρι διαπιστώνει ότι η φαινομενική αδυναμία του πατέρα του είναι στην πραγματικότητα μια απίστευτη εσωτερική δύναμη και σοφία.
Σκηνοθεσία:
Jim Sheridan
Κύριοι Ρόλοι:
Daniel Day-Lewis … Gerry Conlon
Pete Postlethwaite … Patrick ‘Giuseppe’ Conlon
Emma Thompson … Gareth Peirce
John Lynch … Paul Hill
Corin Redgrave … επιθεωρητής Robert Dixon
Beatie Edney … Carole Richardson
Marie Jones … Sarah Conlon
Gerard McSorley … ντετέκτιβ Pavis
Frank Harper … Ronnie Smalls
Tom Wilkinson … εισαγγελέας εφετείου
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Terry George, Jim Sheridan
Παραγωγή: Jim Sheridan
Μουσική: Trevor Jones
Φωτογραφία: Peter Biziou
Μοντάζ: Gerry Hambling
Σκηνικά: Caroline Amies
Κοστούμια: Joan Bergin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: In the Name of the Father
- Ελληνικός Τίτλος: Εις το Όνομα του Πατρός
Σεναριακή Πηγή
- Αυτοβιογραφία: Proved Innocent του Gerry Conlon.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού ρόλου (Daniel Day-Lewis), δεύτερου αντρικού ρόλου (Pete Postlethwaite), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Emma Thompson), διασκευασμένου σεναρίου και μοντάζ.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (δράμα), πρώτου αντρικού ρόλου (Daniel Day-Lewis) σε δράμα, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Emma Thompson) και τραγουδιού ((You Made Me the) Thief of Your Heart).
- Υποψήφιο για Bafta πρώτου αντρικού ρόλου (Daniel Day-Lewis) και σεναρίου.
- Χρυσή Άρκτος στο φεστιβάλ Βερολίνου.
- Υποψήφιο για καλύτερη ταινία στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
Παραλειπόμενα
- Ο Day-Lewis έχασε 22μιση κιλά προετοιμαζόμενος για τον ρόλο. Επίσης, πέρασε τρεις ημέρες σε κελί φυλακής, όπου οι κρατούμενοι στα άλλα κελιά τον κρατούσαν με θορύβους ξάγρυπνο, ενώ έπειτα πέρασε από προσομοίωση σκληρής ανάκρισης επί 9 ώρες. Τέλος, καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει με την προφορά του Μπέλφαστ.
- Κάποιες ιστορικές ανακρίβειες πέρασαν από το μικροσκόπιο της κριτικής, με τον Jim Sheridan να απολογείται ανοιχτά για την αληθινή φύση της ταινίας του, που αφορούσε τη μη-βία που υποστήριζε ο πατέρας Κόνλον. Παρόλα αυτά, αυτός ήταν κι ο λόγος που ο Gabriel Byrne πήρε μια απόσταση από την ταινία, κι ενώ συμπεριλαμβάνεται στην ομάδα των εκτελεστών παραγωγής. Αρχικά, αυτός είχε αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου με σκοπό να είναι ο ίδιος που θα ερμήνευε τον κύριο ρόλο.
- Στα υπόψιν για τον κύριο ρόλο ήταν ο Mel Gibson και ο Liam Neeson.
- Στον Bono προσφέρθηκε ο ρόλος του Πολ Χιλ, αλλά το πρόγραμμα συναυλιών των U2 δεν του επέτρεψε να τον αποδεχτεί.
- Η Saffron Burrows κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο σε έναν πολύ μικρό ρόλο.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Η Sinead O’Connor ερμηνεύει για την ταινία το (You Made Me the) Thief of Your Heart, γραμμένο από τους Bono, Gavin Friday και Maurice Seezer.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/8/2016
Ο Τζέρι Κόνλον έγραψε την αυτοβιογραφία του για την υπόθεση που προκάλεσε σάλο στα χρονικά της βρετανικής δικαιοσύνης, γνωστής ως «Οι Τέσσερις του Γκίλφορντ». Ποιος άλλος θα αναλάμβανε μια ταινία με το συγκεκριμένο θέμα, από τον πιο χαρακτηριστικό και μάχιμο σκηνοθέτη της Ιρλανδίας, τον Τζιμ Σέρινταν.
Η ταινία είναι αληθινά καλή, προσεγμένη σε κάθε της τεχνική λεπτομέρεια, έχει υπέροχες ερμηνείες, αλλά… Η ιστορία, όπως την αναπτύσσει ο Σέρινταν, μοιάζει ως ένα στημένο παιχνίδι υπέρ του δίκιου του Κόνλον. Κινηματογραφικά θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον, αν δεν μας υποχρέωνε να υποστηρίζουμε τον νεαρό από το Μπέλφαστ, αλλά να μας άφηνε ένα παραθυράκι αμφιβολίας. Αυτό ήταν και το νόημα της δίκης, όπως την έβλεπε ο κάθε μέσος πολίτης: η αμφιβολία. Οι Βρετανοί, έστω και μετά εορτής, παραδέχτηκαν το σφάλμα τους και απελευθέρωσαν τον βασανισμένο άνθρωπο. Έτσι έχουμε ένα πολιτικό μανιφέστο… όχι, ούτε καν αυτό. Η ταινία λειτουργεί περισσότερο σαν ένα προσωπικό δράμα με πολιτικές νύξεις εναντίον της βρετανικής πολιτικής επί της τρομοκρατίας. Γενικά σε αφήνει πολιτικά και σινεφιλικά κάπως έκθετο, αλλά ο Ντανιέλ Ντέι-Λιούις και η τεχνική αρτιότητα του Σέρινταν καλύπτουν το κενό.
Βαθμολογία: