Χονγκ Κονγκ, 1962. Σε ένα κτήριο με ενοικιαζόμενα δωμάτια, ο Τσόου και η γειτόνισσά του, η Σου, ανακαλύπτουν ότι οι σύζυγοί τους, οι οποίοι απουσιάζουν διαρκώς λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων, έχουν ερωτικό δεσμό. Η συγκεκριμένη ανακάλυψη φέρνει τους δύο ανθρώπους πολύ κοντά. Οι δυο τους τώρα προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς ώθησε τα έτερά τους ήμισυ στη μοιχεία. Αναπόφευκτα, οι ίδιοι εμπλέκονται σε μια αβέβαιη σχέση, η οποία δεν φαίνεται να ολοκληρώνεται ποτέ, ίσως λόγω της κοινωνικής ευπρέπειας ή των ηθικών επιταγών της εποχής.

Σκηνοθεσία:

Kar-Wai Wong

Κύριοι Ρόλοι:

Maggie Cheung … Su Li-zhen (Κα Chan)

Tony Chiu-Wai Leung … Chow Mo-wan

Ping Lam Siu … Ah Ping

Rebecca Pan … Κα Suen

Man-Lei Chan … Κος Koo

Paulyn Sun … Κα Chow (φωνή)

Roy Cheung … Κος Chan (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Kar-Wai Wong

Παραγωγή: Kar-Wai Wong

Μουσική: Michael Galasso, Shigeru Umebayashi

Φωτογραφία: Christopher Doyle, Pun-Leung Kwan, Ping Bin Lee

Μοντάζ: William Chang

Σκηνικά: William Chang

Κοστούμια: William Chang

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Fa Yeung Nin Wah
  • Ελληνικός Τίτλος: Ερωτική Επιθυμία
  • Διεθνής Τίτλος: In the Mood for Love
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Hua Yang Nian Hua [μανδαρινικά]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Οι Άγριες Μέρες μας (1990)
  • 2046 (2004)

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Bafta ξενόγλωσσης ταινίας.
  • Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Βραβείο αντρικής ερμηνείας (Tony Chiu-Wai Leung) και μέγα τεχνικό βραβείο.
  • Καλύτερη ξένη ταινία στα Cesar.
  • Καλύτερη ξένη ταινία στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.
  • 5 βραβεία στα εθνικά βραβεία του Χονγκ Κονγκ. Υποψήφιο σε ακόμα 7 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
  • Επίσημη πρόταση του Χονγκ Κονγκ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Παραλειπόμενα

  • Στα κινεζικά ο τίτλος σημαίνει “λουλουδιασμένες ημέρες”. Πρόκειται για μια τοπική μεταφορά, που αναφέρεται στις φευγάτες εποχές των νιάτων, την ομορφιάς και του έρωτα. Ο δε αγγλικός τίτλος προέκυψε από το τραγούδι I’m in the Mood for Love (1935) με τη Frances Langford, το οποίο έτυχε να ακούσει ο δημιουργός αναζητώντας τίτλο για τις Κάνες.
  • Θεωρείται από πολλούς ως μία από τις καλύτερες ασιατικές ταινίες όλων των εποχών.
  • Δεύτερο μέρος μιας ανεπίσημης τριλογίας, που συμπληρώνεται από τα Οι Άγριες Μέρες μας (1990) και 2046 (2004). Οι ταινίες συνδέονται μέσω του χαρακτήρα του Tony Leung Chiu-wai, ενώ και στις 3 εμφανίζονται αυτός και η Maggie Cheung.
  • Το 1998, ο Wong έβαλε μπρος ένα τρίπτυχο σχέδιο με τίτλο Καλοκαίρι στο Πεκίνο, θέλοντας να κάνει και πάλι ταινία εποχής με φόντο το εσωτερικό της Κίνας. Κι ενώ έκλεισε τη συμμετοχή των Tony Leung Chiu-wai, Maggie Cheung, αποδείχτηκε αδύνατο να κάνει ταινία στο Πεκίνο, μια και το παρελθόν της χώρας δεν αγγίζονταν εύκολα για πολιτικούς λόγους. Τότε αποφάσισε να κρατήσει μόνο τη μία ιστορία (με τίτλο Μια Ιστορία για Φαγητό), που στη συνέχεια εξελίχτηκε στην Ερωτική Επιθυμία, και με φόντο πάλι το Χονγκ Κονγκ.
  • Η ανασύσταση του 1962 δεν έγινε σε στούντιο, αλλά με ειδικά εφέ και επιλογή κατάλληλων περιοχών. Για αυτό, κάποια γυρίσματα έγιναν σε δρόμους της Μπανγκόκ.
  • Για να ολοκληρωθεί το φιλμ, χρειάστηκε να περάσουν 15 απαιτητικοί μήνες.
  • Ο διευθυντής φωτογραφίας Christopher Doyle ξεκίνησε τα γυρίσματα, αλλά σε κάποιο σημείο χρειάστηκε να αποχωρήσει. Αντικαταστάτης του ήταν ο Mark Lee Ping Bin, γνωστός από τις συνεργασίες του με τον Hou Hsiao-hsien.
  • Το τελικό μοντάζ, ώστε να προλάβει να προβληθεί η ταινία στις Κάνες, έγινε με ταχείς ρυθμούς (και αναγκαίες περικοπές υλικού), κι ενώ οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ είχαν επιλέξει το φιλμ στο διαγωνιστικό μέσω μόνο κάποιον αποσπασμάτων.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Το θέμα Yumeji’s Theme του Shigeru Umebayashi έμελλε να μείνει κλασικό. Χαρακτηριστική είναι και η χρήση ενός τραγουδιού του 1946, του Hua Yang De Nian Hua, με τη φωνή της Zhou Xuan.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/3/2005

Το περφεξιονιστικό και μοντέρνο σινεμά του Wong Kar-Wai στο απόγειό του. Μια μινιμαλιστική ελεγεία του έρωτα, που και η παραμικρή κίνηση μπορεί να επιφέρει συναισθηματισμό, ενώ μια άλλη να τον συντρίψει. Η περίτεχνη σκηνοθεσία μάς απαγορεύει να δούμε τα πρόσωπα των παράνομων εραστών, επικεντρώνοντας την ιστορία στο ζευγάρι στο οποίο μοιραία θα αναζητήσουμε την ταύτιση, δίνοντας ουσία στην υποκειμενικότητα. Η προσπάθεια να «ενσωματωθούμε» σε κάποιον από τους ήρωες είναι φανερή, και η ταινία λειτουργεί απόλυτα ακριβώς σε αυτό το σημείο. Το ολιγόγραμο σενάριο παίζει δεύτερο λόγο (τα σημαντικά μένουν ανείπωτα και δέσμια της κατάστασης), αφήνοντας ελεύθερο τον λόγο της ψυχής (οι αργοί ρυθμοί μας χαρίζουν εσωτερικό διάλογο), της όρασης (η εικαστική αρτιότητα της φωτογραφίας είναι μοναδική) και της ακοής (το επαναλαμβανόμενο βαλς στοιχειώνει τα αυτιά μας). Ταιριαστά μονοδιάστατες οι ερμηνείες και μόνη ένσταση η τυπικά μηδαμινή εξέλιξη στο στόρι, αφού μένει στο τέλος η απορία περί του μεγέθους της σημαντικότητας και η ανάγκη μας να μάθουμε περισσότερα για τους δύο ήρωες και τις συναισθηματικές τους εκκρεμότητες.

Βαθμολογία:


Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 7/5/2021

O Wong Kar-Wai, ως ένας από τους ελάχιστους απόλυτους θεούς της χάραξης νέων κινηματογραφικών δρόμων, επανεφευρίσκει εδώ την αφήγηση της ερωτικής ιστορίας. Δύο ζευγάρια ζουν σε διπλανά διαμερίσματα. Ο σύζυγος και η σύζυγος των διαφορετικών ζευγών ζουν στην άγνοια για τον «παράνομο» ερωτικό δεσμό των άλλων. Η άρση της άγνοιας και η συνειδητοποίησης της «προδοσίας» θα δώσει την ευκαιρία στα συναισθήματα να γεννηθούν ανάμεσα τους, και στον Wong Kar-Wai να μας πείσει ότι ίσως παρθενογένεση στο σινεμά υπάρχει. Ακόμα.

Τραμαπλίζει, λοιπόν, την κάμερα του από το μεγάλο της πόλης και του έρωτα στο μικρό της κίνησης και του βλέμματος, καταφέρνοντας να φτιάξει αβίαστα ένα απόλυτα ηδονικό πορτρέτο των καταπιεσμένων παθών. Χωρίς να ενδίδει ποτέ στην εύκολη απεικόνιση της σάρκας, μιλάει αισθητικά και ηχηρά για τη μοίρα των πλατωνικών ερώτων και για τις στιγμές που πέρασαν και, όμως, ακούμπησαν. Σεναριακά αποφεύγει τον σκόπελο των αναίτιων σιωπών που χαρίζουν, συχνά, τη βαρύγδουπη εσάνς της κουλτούρας, μελετώντας προσεκτικά την κάθε ατάκα και τοποθετώντας τη φλυαρία των ηρώων του στην υπηρεσία των παθών και των στιγμών τους. Ενώ οι Tony Leung και Maggie Cheung μετατρέπονται υποκριτικά στο απόλυτο προσωπείο τού ούτε εδώ ούτε τώρα των πλατωνικών ερώτων.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα έργο τέχνης ορμητικό πλην απόλυτα ζυγισμένο, που καταφέρνει να συλλάβει μοναδικά την ομορφιά του έρωτα και να μας χαρίσει μία από τις γοητευτικότερες απεικονίσεις του στη μεγάλη οθόνη.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

34 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *