Τερέζα Ρακέν: Παράνομο Πάθος
- In Secret
- Therese
- 2013
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματικό Θρίλερ, Εποχής, Ερωτική
Γαλλία, τέλη της δεκαετία του 1860. Η Τερέζ, που διακατέχεται από πνεύμα ελευθερίας, αναγκάζεται να παντρευτεί τον φιλάσθενο ξάδελφο της, Καμίλ, ευρισκόμενη υπό την εποπτεία της θείας της, μαντάμ Ρακέν. Η οικογένεια μετακομίζει στο Παρίσι, όπου η Τερέζ γνωρίζει τον Λορέντ και την τραβάει ο ζωώδης μαγνητισμός του. Οι δύο τους ξεκινάν ερωτική σχέση, και πολύ γρήγορα φαίνεται ότι ο Καμίλ είναι το μόνο τους εμπόδιο για την ευτυχία, και πρέπει να φύγει από τη μέση πάση θυσία.
Σκηνοθεσία:
Charlie Stratton
Κύριοι Ρόλοι:
Elizabeth Olsen … Therese Raquin
Oscar Isaac … Laurent LeClaire
Tom Felton … Camille Raquin
Jessica Lange … μαντάμ Raquin
Matt Lucas … Olivier
Shirley Henderson … Suzanne
Mackenzie Crook … Grivet
John Kavanagh … επιθεωρητής Michaud
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Charlie Stratton
Παραγωγή: William Horberg, Mickey Liddell, Pete Shilaimon
Μουσική: Gabriel Yared
Φωτογραφία: Florian Hoffmeister
Μοντάζ: Celia Haining, Leslie Jones, Paul Tothill
Σκηνικά: Uli Hanisch
Κοστούμια: Pierre-Yves Gayraud
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: In Secret
- Ελληνικός Τίτλος: Τερέζα Ρακέν: Παράνομο Πάθος
- Εναλλακτικός Τίτλος: Therese
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Η Δις Υπαστυνόμος (1928)
- Οι Εραστές της Σάρκας (1953)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Therese Raquin του Emile Zola.
- Θεατρικό: Therese Raquin του Neal Bell.
Παραλειπόμενα
- Ντεμπούτο στον κινηματογράφο για τον Charlie Stratton.
- Το διάσημο έργο του Emile Zola είχε γίνει ήδη τρεις φορές ταινία. Βωβή το 1916 ως The Marble Heart, και ομώνυμη το 1928 με ελληνικό τίτλο Η Δις Υπαστυνόμος. Το 1953, ήρθε η διασημότερη εκδοχή, αυτή του Marcel Carne, που μεταφράστηκε ως Οι Εραστές της Σάρκας.
- Η Kate Winslet ήταν από καιρό πριν υποψήφια για τον ρόλο της Τερέζ. Μετά την αντικατέστησε η Jessica Biel με παρτενέρ τον Gerard Butler.
- Για τον ρόλο της θείας πρώτα είχε προσληφθεί η Glenn Close, αλλά αποχώρησε.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/8/2016
Για να κάνεις ακόμα μία «Τερέζ Ρακέν» στο σινεμά, πρέπει είτε να έχεις τους λόγους σου, ή να δημιουργήσεις κάποιους. Στην προκειμένη περίπτωση, κανένα από αυτά τα δύο δεν μπαίνει σε ισχύ, με τη δουλειά του Τσάρλι Στράτον να διασώζεται από κάποιο σημείο και μετά από τον ίδιο τον όγκο του γραπτού του Εμίλ Ζολά. Ξεκινώντας, όλα είναι ακαδημαϊκά: μία ακόμα ταινία με κοστούμια εποχής που προσπαθεί να εντυπωσιάσει με τον πλούτο παραγωγής, την αξιοπρόσεκτη φωτογραφία και τα νιάτα στις ερμηνείες. Αλλά τίποτα δεν λειτουργεί, κάνοντας τα όρια να κλείνουν προς το βαρετό, με τη μεταστροφή της ιστορίας να έρχεται ως βάλσαμο για το ενδιαφέρον μας. Όλα τα τυπικά που είχαν χτιστεί ως τότε και δεν «περπατούσαν», μπαίνουν σε πλήρη λειτουργία, με εμάς να μένουμε με το παράπονο που δεν έχει παρακάτω, αλλά και χάσαμε τόση ώρα τσάμπα.
Βαθμολογία: