Αποστολή στην Μπριζ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 1/4/2008

Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η Αποστολή στην Μπριζ κάνει την ευχάριστη έκπληξη και ξεχωρίζει από πάμπολλες βρετανικές ταινίες της σχολής του Guy Ritchie. Ένας από τους λόγους είναι η ίδια η πόλη της Μπριζ. Τα μεσαιωνικά της σπίτια, οι γοτθικές εκκλησίες, τα λιθόστρωτα σοκάκια, οι φλαμανδικοί πίνακες του Μποστ, η αίσθηση πως εκεί βρίσκεται η πύλη για το καθαρτήριο… Δεν ξέρω αν τελικά σας κάνω απλά μια τουριστική διαφήμιση, αλλά εγώ έχω βρει τον επόμενο προορισμό μου για την Ευρώπη, και απορώ που τόσοι κινηματογραφιστές δεν τον έχουν ανακαλύψει ήδη (εκτός κι αν θυμάστε την Ιστορία μιας Μοναχής).

Ποιος το περίμενε πως πίσω από το σκληροτράχηλο ιρλανδικό του πρόσωπο, ο Colin Farrell θα έκρυβε έναν τόσο υπέροχο κωμικό. Είχαμε βέβαια κάποια δείγματα και στο Όνειρο της Κασσάνδρας, αλλά στην Μπριζ είναι απλά κυνικά υπέροχος ο τρόπος που αραδιάζει τις ατάκες, τη μία πιο εύστοχα αστεία από την άλλη. Κι ενώ τον Brendan Gleeson τον συμπαθούσαμε ήδη, είναι κι ένα εξαίσιο come-back για τον Ralph Fiennes, που από το 2005 (Ο Επίμονος Κηπουρός) απλά τον αναζητούσαμε. Ξεκίνησα με τις ερμηνείες γιατί είναι ο δεύτερος σημαντικός λόγος που θα σε κάνει να μη μετανιώσεις για την επιλογή σου.

Ο τρίτος; Περίπου σας τον αποκάλυψα. Είναι αυτό το μοντέρνο εγγλέζικο χιούμορ, μια εξέλιξη του γνωστού φλεγματικού και πιο κοντά στην παράδοση των στούντιο Ealing. Η ταινία όμως δεν αφήνεται μόνο στη σκουρόχρωμη κωμωδία, αλλά, υπό τους κλασικούς ήχους του Carter Burwell, την εμποτίζει με νουαρικό δράμα και τελικά μια χορταστική, παρατεταμένη σκηνή δράσης. Είναι συνολικά μια ταινία-πακέτο διαφόρων στοιχείων που πλέκονται μεταξύ τους, πλάθοντας ένα τελικό αποτέλεσμα που κινδυνεύει.

Κινδυνεύει μεν, δεν εκρήγνυται δε. Ο λόγος ακούει στο όνομα του νέου σκηνοθέτη Martin McDonagh (βραβευμένος με Όσκαρ ταινίας μικρού μήκους) που καταφέρνει με δεξιοτεχνία να δώσει ταυτότητα σε όλο αυτό το μείγμα. Η απουσία δράσης για το περισσότερο της ταινίας καλύπτεται από το κωμικό στοιχείο, που στην ουσία σε υπνωτίζει ευχάριστα. Ξεχάστε το περίτεχνο μοντάζ, τις ακραίες σκηνές και το πολύπλοκο σενάριο. Είναι ένα νέο είδος σινεμά βγαλμένο από το -κατά τη γνώμη μου- ασθμαίνον εγγλέζικο «νέο» κύμα, που πιστεύει ότι με το να σε ζαλίζει μπορεί και να σε κερδίσει. Αν ψάχνετε για άμεσους συγγενείς, θα τους βρείτε μάλλον στην παλιά γαλλική αστυνομική ταινία, όπου το ντεκόρ συνυπήρχε με την ψυχολογική κατάσταση του ήρωα.

Επί του συνόλου, μια μικρή έκπληξη και μια ταινία παράδειγμα για ένα πιο ψύχραιμο είδος κινηματογράφου, όταν οι νέοι σκηνοθέτες προσθέτουν όλο και μία ταχύτητα παραπάνω. Το ντεκόρ που παρέχει ως συμπρωταγωνιστή η υπέροχη πόλη της Μπριζ βοηθάει στην ανάπτυξη ενός δραματικού θρίλερ, που ξέρει τόσο να σε καθηλώνει, όταν πρέπει, όσο και να σε διασκεδάζει συνεχώς. Δεν γίνεται κάποια ιδιαίτερη ανάλυση στους δύο κύριους χαρακτήρες, ούτε το δράμα κυλάει στο ψυχόδραμα, γιατί απλά ο σκηνοθέτης θέλει πέρα από όλα τα άλλα να περάσεις καλά. Είναι, κυρίως, κάτι το καινούργιο που αναδύεται από το κορεσμένο βρετανικό νέο σινεμά, όσο κι αν μοιάζει να κρατάει κλασικές αρχές, ίσως, δε, εντυπωσιάζει ακριβώς για αυτό τον λόγο. Μη χάσετε τον πιο απολαυστικό ρόλο του Colin Farrell (όσοι ίσως δεν τον εκτιμάτε, είναι καιρός να τον επανεκτιμήσετε) και τους Brendan Gleeson, Ralph Fiennes να συμπληρώνουν μια σατανικά εξαιρετική τριάδα ρόλων και ερμηνειών. Είναι και η πρώτη ταινία ενός νέου δημιουργού, που μου προκαλεί ενθουσιασμό η σκέψη να δω και το παρακάτω του χτύπημα.

Βαθμολογία: