Ο έρωτας για έναν άνδρα σπρώχνει τον Έρβιν σε μια επίπονη εγχείρηση αλλαγής φύλου. Ο Έρβιν γίνεται Ελβίρα, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν η αλλαγή ονόματος είναι μία μόνο απ’ τις πολλές και τραγικές αλλαγές σε μια ζωή που καλείται να αντιμετωπίσει πλέον σαν γυναίκα. Σ’ ένα σώμα που ποτέ δεν αγάπησε αληθινά, η Ελβίρα λιθοβολεί αλύπητα τον εαυτό της, επιδιώκοντας υποσυνείδητα να αυτοτιμωρείται με λάθος επιλογές. Μ’ έναν ταραγμένο ψυχικό κόσμο, ακολουθεί τα ίχνη του παρελθόντος ελπίζοντας να ανακαλύψει κάτι άξιο να την κρατήσει στη ζωή.
Σκηνοθεσία:
Rainer Werner Fassbinder
Κύριοι Ρόλοι:
Volker Spengler … Erwin/Elvira Weishaupt
Ingrid Caven … Zora
Gottfried John … Anton Saitz
Elisabeth Trissenaar … Irene Weishaupt
Eva Mattes … Marie-Ann Weishaupt
Gunther Kaufmann … J. Smolik
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Rainer Werner Fassbinder
Παραγωγή: Rainer Werner Fassbinder
Μουσική: Peer Raben
Φωτογραφία: Rainer Werner Fassbinder
Μοντάζ: Rainer Werner Fassbinder, Juliane Lorenz
Σκηνικά: Franz Vacek
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: In Einem Jahr mit 13 Monden
- Ελληνικός Τίτλος: Η Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια
- Διεθνής Τίτλος: In a Year with 13 Moons
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: In a Year of Thirteen Moons [Μεγ. Βρετανία]
Παραλειπόμενα
- Η ταινία ήρθε ως απάντηση του Fassbinder στον θάνατο του εραστή του, Armin Meier.
- Η αφήγηση που ακούμε δεν υπήρχε ως σενάριο. Ο Volker Spengler και ο Rainer Werner Fassbinder την ηχογράφησαν μαζί σε κασέτα, με τον σκηνοθέτη να κάνει ερωτήσεις και τον ηθοποιό να απαντάει. Στο τελικό μοντάζ, η φωνή του Fassbinder κόπηκε ολότελα.
- Για τον ίδιο τον Fassbinder, αυτή ήταν η δεύτερη αγαπημένη του ταινία από όσες έκανε. Αντίθετα, για τον Richard Linklater αυτή ήταν η καλύτερη ταινία που γύρισε ποτέ ο βαβαρός δημιουργός.
Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 13/10/2019
Ο Fassbinder ξεκινά την ταινία του δηλώνοντας πως οι χρονιές με τα 13 φεγγάρια συνδέονται άρρηκτα με προσωπικές τραγωδίες, μοιάζοντας να διατρανώνει την πίστη του στο ατομικό δράμα ως απόρροια της μοίρας και των όποιων κινήσεων των αστεριών. Για να αποδείξει ευθαρσώς και με κινηματογραφική αθυροστομία πως οι τίτλοι αρχής του δεν ήταν παρά ένα σινεφιλικό εγκεφαλικό παιχνίδι, ενός δημιουργού που δεν διστάζει να σατιρίσει τις πάσης φύσεως αστρολογικές πεποιθήσεις με τη σιγουριά ότι τελικά οι τραγωδίες υπαγορεύονται όχι από αστρολόγους, αλλά από τους διάττοντες αστέρες όνειρα που δεν διστάζουν ποτέ να συντριβούνε.
Παραδίδει, λοιπόν, με τη «Νύχτα με τα 13 Φεγγάρια», μία από τις πλέον σπαρακτικές ωδές στην ατομική ανάγκη για αποδοχή και στο αδιάκοπο πινγκ-πονγκ ανάμεσα σε σώματα και ανάγκες. Η Ελβίρα (Volker Spengler), μια μεσήλικη transgender γυναίκα, περιφέρεται στους δρόμους της Φρανκφούρτης αναζητώντας εναγωνίως πατρίδα σε εραστές νυν και προηγούμενους, και σε όσα πίστεψε για οικογένεια. Τα περασμένα όμως μεγαλεία και τα παρελθόντα σώματα και σπίτια θα ορθώσουν πόρτες- αδιαπέραστα τείχη, και ο όποιος παροντικός εαυτός της Ελβίρας θα βρεθεί μετανάστης σε ένα «τώρα» που δεν διστάζει να τον απορρίψει με διαδικασίες συνοπτικές και τελεσίδικες.
Ο Fassbinder ως απόλυτος ανανεωτής του μελοδράματος χαρίζει εδώ ένα παθιασμένο σεμινάριο στο μελόδραμα, παίζοντας με χαρακτηριστική άνεση με φόρμες και νόρμες. Για να δημιουργήσει, με βασικό υλικό τη φλόγα και τη βιάση, ένα σενάριο που δεν διστάζει ακόμη και σήμερα να σοκάρει το κοινό με την απολυτότητα της ορμής του και την αρτιότητα της απόδοσης του. Ενώ με κάθε -σχεδόν- πλάνο του, σε βυθίζει σε έναν κόσμο καταραμένο. Σε μια κατάρα που προκύπτει όχι από επιλογές, αλλά από κοινωνίες που δεν ασπάστηκαν ποτέ τους εαυτούς και τα όνειρα (σου). Κάθε εικόνα και μια βουτιά σε μια κοινωνία που ξέρει μόνο να κατασπαράζει, σε έρωτες που γεννιούνται ημιθανής και σε σώματα που -τελικά- γνωρίζουν μόνο σεξουαλικές προσωρινότητες.
Και με σύμμαχο έναν Volker Spengler σε μια ερμηνεία -μάλλον- βγαλμένη από ψυχή και απεκδυόμενη από κάθε μορφή χαρτιού και ψευδεπίγραφου συναισθήματος, ο Fassbinder βρίσκει την ιδανική ενσάρκωση του ανθρώπου τη στιγμή της απόλυτης και αυτοκαταστροφικής ανάγκης για αποδοχή του παρόντος εαυτού του. Πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες του δημιουργού της, για μια ταινία βάναυση, σκληρή, και για μια ελεγεία πάνω στη συντριβή ονείρων, παρόντων και παρελθόντων. Και για ένα έργο τέχνης που σε καλεί, εντέλει, να αναμετρηθείς ανοιχτά με όνειρα και σώματα.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
