Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος (2020)

🆗 Εγχρ. 02 ωρ. 14 λεπ.

7 votes 4.1

ΣΥΝΟΨΗ

Παρά τις αμφιβολίες της για τη σχέση τους, μια νεαρή γυναίκα κάνει ένα οδικό ταξίδι με τον νέο της φίλο, τον Τζέικ, με προορισμό τη φάρμα της οικογένειάς του. Αποκλεισμένη στη φάρμα εξαιτίας μιας χιονοθύελλας, παρέα με τη μητέρα και τον πατέρα του Τζέικ, η κοπέλα αρχίζει να αμφισβητεί την ουσία όλων όσων γνώριζε και καταλάβαινε για τον φίλο της, τον εαυτό της και τον κόσμο.

Σκηνοθεσία:

Charlie Kaufman

Κύριοι Ρόλοι:

Jesse Plemons … Jake

Jessie Buckley … η νεαρή γυναίκα

Toni Collette … Suzie

David Thewlis … ο πατέρας του Jake

Guy Boyd … ο επιστάτης

Hadley Robinson … Laurey

Abby Quinn … φοιτήτρια

Oliver Platt … η φωνή (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Charlie Kaufman

Παραγωγή: Stefanie Azpiazu, Anthony Bregman, Charlie Kaufman, Robert Salerno

Μουσική: Jay Wadley

Φωτογραφία: Lukasz Zal

Μοντάζ: Robert Frazen

Σκηνικά: Molly Hughes

Κοστούμια: Melissa Toth

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: I’m Thinking of Ending Things
Ελληνικός Τίτλος: Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: I’m Thinking of Ending Things του Iain Reid.

Παραλειπόμενα

Η Jessie Buckley αντικατέστησε την Brie Larson, που στράφηκε στον ρόλο της Κάπτεν Μάρβελ. Στα υπόψιν ήταν και οι Kristen Stewart, Lindsay Lohan, Anne Hathaway, Joana de Verona και Alli Willow.
Δεν αναφέρεται στα κρέντιτ κάποιο όνομα για την πρωταγωνίστρια, αλλά επί του φιλμ επικαλείται με διάφορα ονόματα, όπως Lucy, Louisa, Lucia και Ames.
Ο Charlie Kaufman δήλωσε πως το Netflix δεν επέτρεπε να βγει η ταινία σε φορμάτ 1.37:1, φοβούμενοι μήπως οι θεατές νόμιζαν ότι κάτι δεν πάει καλά με την τηλεόραση τους.
Πήρε μια διανομή στις ΗΠΑ σε λίγες επιλεγμένες αίθουσες, και άμεσα κατέληξε στο Netflix.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 3/10/2020

O Charlie Kaufman επιστρέφει με μια ταινία γεμάτη στοιχεία θρίλερ, ερεθιστικούς διαλόγους εν είδει εγκεφαλικού θεάτρου δωματίου, και παράδοξα γεγονότα με μικρά ψήγματα λογικών αντιδράσεων. Κι αν όλα αυτά, στο άκουσμα Charlie Kaufman, σας ακούγονται αναμενόμενα συστατικά της διακριτής καλλιτεχνικής ταυτότητας του συγκεκριμένου, θα συμφωνήσω μαζί σας και θα σας υποσχεθώ ότι εδώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος μένει πιστός στα κινηματογραφικά του «ιδανικά».

Παρά όμως την πιστότητα στην κουλτούρα του ακατανόητου ως αναγκαίου συστατικού του κινηματογράφου του, ο Kaufman μοιάζει εδώ να κάνει εκπτώσεις τόσο σε σεναριακή ουσία όσο και σε κινηματογραφική αισθητική. Αφενός, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο παζλ για δυνατούς λύτες, σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, το οποίο όμως μοιάζει να αναλώνεται αυτάρεσκα στο εγκεφαλικό παιχνίδι που επιφύλαξε για το κοινό του, και να αποστραγγίζει τον ίδιο του τον εαυτό από οποιοδήποτε βάθος. Πετώντας, λοιπόν, έξυπνα ως τυράκια μια σειρά ευφάνταστων εγκεφαλικών διαλόγων, επιτυγχάνει τον στόχο του εύκολου εντυπωσιασμού, επιτρέποντας όμως -στο σεναριακό του σύνολο- στο κοινό να καταλάβει εύκολα ότι «ο ποιητής» δεν έμαθε ποτέ τι ήθελε να πει.

Η σκηνοθεσία μοιάζει να κινείται εκ των προτέρων γνωρίζοντας ότι το ακατανόητο του σεναρίου θα ξεσηκώσει αντιδράσεις αγανακτισμένων «δεν κατάλαβα τίποτα», και να πετάει τα δικά της τυράκια χαρίζοντας απλόχερα μια ατμόσφαιρα θρίλερ. Προσπαθώντας, όμως, να κερδίσει το ευρύ κοινό του «δεν κατάλαβα τίποτα» με μια σειρά από εύκολα μπαμ και μπουμ, πέφτει στην παγίδα της ανυπαρξίας σκηνοθετικής ταυτότητας δημιουργώντας μια ταινία που μοιάζει να αξιοποιεί μόνο τα χολιγουντιανά κλισέ της πατροπαράδοτης σκηνοθετικής αισθητικής τρόμου, και να αποφεύγει να βάλει την φαντασία (που διαθέτει) να δουλέψει.

Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που επιτελώντας την ουσία της τέχνης, μπορεί να σας εκπλήξει. Μια ταινία που μοιάζει όμως τελικά να βρίσκει τον εαυτό της στο στρατόπεδο του εύκολου «χιπστερισμού» και της λίγης ουσίας.

Βαθμολογία: