Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Video-on-Demand.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: I’m Thinking of Ending Things

Ελληνικός Τίτλος: Σκέφτομαι να Βάλω Τέλος

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: I’m Thinking of Ending Things του Iain Reid.

Παραλειπόμενα

• Η Jessie Buckley αντικατέστησε την Brie Larson.
• Πήρε μια διανομή στις ΗΠΑ σε λίγες επιλεγμένες αίθουσες, και άμεσα κατέληξε στο Netflix.
• Δεν αναφέρεται στα κρέντιτ κάποιο όνομα για την πρωταγωνίστρια, αλλά επί του φιλμ επικαλείται με διάφορα ονόματα, όπως Lucy, Louisa, Lucia και Ames.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη

Έκδοση Κειμένου: 3/10/2020

O Charlie Kaufman επιστρέφει με μια ταινία γεμάτη στοιχεία θρίλερ, ερεθιστικούς διαλόγους εν είδει εγκεφαλικού θεάτρου δωματίου, και παράδοξα γεγονότα με μικρά ψήγματα λογικών αντιδράσεων. Κι αν όλα αυτά, στο άκουσμα Charlie Kaufman, σας ακούγονται αναμενόμενα συστατικά της δικαριτής καλλιτεχνικής ταυτότητας του συγκεκριμένου, θα συμφωνήσω μαζί σας και θα σας υποσχεθώ ότι εδώ ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος μένει πιστός στα κινηματογραφικά του «ιδανικά».

Παρά όμως την πιστότητα στην κουλτούρα του ακατανόητου ως αναγκαίου συστατικού του κινηματογράφου του, ο Kaufman μοιάζει εδώ να κάνει εκπτώσεις τόσο σε σεναριακή ουσία όσο και σε κινηματογραφική αισθητική. Αφενός, λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα σενάριο παζλ για δυνατούς λύτες, σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, το οποίο όμως μοιάζει να αναλώνεται αυτάρεσκα στο εγκεφαλικό παιχνίδι που επίφυλαξε για το κοινό του, και να αποστραγγίζει τον ίδιο του τον εαυτό από οποιοδήποτε βάθος. Πετώντας, λοιπόν, έξυπνα ως τυράκια μια σειρά ευφάνταστων εγκεφαλικών διαλόγων, επιτυγχάνει τον στόχο του εύκολου εντυπωσιασμού, επιτρέποντας όμως -στο σεναριακό του σύνολο- στο κοινό να καταλάβει εύκολα ότι «ο ποιητής» δεν έμαθε ποτέ τι ήθελε να πει.

Η σκηνοθεσία μοιάζει να κινείται εκ των προτέρων γνωρίζοντας ότι το ακατανόητο του σεναρίου θα ξεσηκώσει αντιδράσεις αγανακτισμένων «δεν κατάλαβα τίποτα», και να πετάει τα δικά της τυράκια χαρίζοντας απλόχερα μια ατμόσφαιρα θρίλερ. Προσπαθώντας, όμως, να κερδίσει το ευρύ κοινό του «δεν κατάλαβα τίποτα» με μια σειρά από εύκολα μπαμ και μπουμ, πέφτει στην παγίδα της ανυπαρξίας σκηνοθετικής ταυτότητας δημιουργώντας μια ταινία που μοιάζει να αξιοποιεί μόνο τα χολιγουντινά κλισέ της πατροπαράδοτης σκηνοθετικής αισθητικής τρόμου, και να αποφεύγει να βάλει την φαντασία (που διαθέτει) να δουλέψει.

Συνολικά, πρόκειται για μια ταινία που επιτελώντας την ουσία της τέχνης, μπορεί να σας εκπλήξει. Μια ταινία που μοιάζει όμως τελικλα να βρίσκει τον εαυτό της στο στρατόπεδο του εύκολου «χιπστερισμού» και της λίγης ουσίας.

Βαθμολογία: