
Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει
- If Beale Street Could Talk
- 2018
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αισθηματική, Δραματική, Εποχής
- 21 Φεβρουαρίου 2019
Αρχές των 1970, Χάρλεμ. Η 19χρονη Τις Ρίβερς σέβεται κι εμπιστεύεται όλα όσα τη συνδέουν με τον αρραβωνιαστικό της, τον καλλιτέχνη Αλφόνσο Χαντ, γνωστότερο με το ψευδώνυμο Φόνι. Φίλοι από μικρά παιδιά, το αφοσιωμένο κι ερωτευμένο ζευγάρι ονειρεύεται ένα μέλλον κοινό. Αλλά τα σχέδια τους εκτροχιάζονται, όταν ο Φόνι συλλαμβάνεται για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ. Τώρα, η Τις πρέπει να καθαρίσει το όνομα του αγαπημένου της, με τη βοήθεια του οικογενειακού της δικηγόρου, κι ενώ μέσα της μεγαλώνει μια νέα ζωή.
Σκηνοθεσία:
Barry Jenkins
Κύριοι Ρόλοι:
KiKi Layne … Clementine ‘Tish’ Rivers
Stephan James … Alonzo ‘Fonny’ Hunt
Regina King … Sharon Rivers
Teyonah Parris … Ernestine Rivers
Colman Domingo … Joseph Rivers
Brian Tyree Henry … Daniel Carty
Ebony Obsidian … Adrienne Hunt
Dominique Thorne … Sheila Hunt
Ed Skrein … αστυνομικός Bell
Emily Rios … Victoria Rogers
Michael Beach … Frank Hunt
Aunjanue Ellis … Alice Hunt
Finn Wittrock … Hayward
Diego Luna … Pedrocito
Pedro Pascal … Pietro Alvarez
Dave Franco … Levy
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Barry Jenkins
Παραγωγή: Dede Gardner, Barry Jenkins, Jeremy Kleiner, Sara Murphy, Adele Romanski
Μουσική: Nicholas Britell
Φωτογραφία: James Laxton
Μοντάζ: Joi McMillon, Nat Sanders
Σκηνικά: Mark Friedberg
Κοστούμια: Caroline Eselin
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: If Beale Street Could Talk
- Ελληνικός Τίτλος: Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: If Beale Street Could Talk του James Baldwin.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου (Regina King). Υποψήφιο για διασκευασμένο σενάριο και μουσική.
- Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου (Regina King). Υποψήφιο για καλύτερη ταινία (δράμα) και σενάριο.
- Υποψήφιο για Bafta σεναρίου και μουσικής.
- Καλύτερη ταινία στα βραβεία Independent Spirit.
Παραλειπόμενα
- Ο Barry Jenkins έγραψε το σενάριο μέσα στο Καλοκαίρι του 2013, διασκευάζοντας ένα βιβλίο που εκδόθηκε πίσω στο 1974. Την ίδια ακριβώς εποχή, δούλευε πάνω και σε αυτό του οσκαρικού Moonlight. Και ήταν η επιτυχία εκείνου που βοήθησε στο να δοθεί εδώ το πράσινο φως.
- Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη για την πρωταγωνίστρια KiKi Layne.
- Η ταινία κλείνει με μια λιτή αφιέρωση που γράφει “for Jimmy”, αναφερόμενη φυσικά στον James Baldwin, που είχε φύγει από τη ζωή το 1987. Σύμφωνα όμως με τον σκηνοθέτη, αυτές οι δύο λέξεις είχαν μια μικρή ιστορία, μια και είχαν ξεκινήσει ως “Dedicated to James Baldwin” για να πάνε στο “For Mr. Baldwin” και να αλλαχτούν εκ νέου σε “For James Baldwin”.
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 13/2/2019
Ο Barry Jenkins του οσκαρικού «Moonlight» παρουσιάζει το πρώτο «μετα-Όσκαρ» δείγμα δουλειάς του (και μόλις τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του) και δεν απογοητεύει. Ευτυχώς, γίνεται σαφές πως το περίφημο προ διετίας φιλμ δεν ήταν τυχαία επιτυχία που ήρθε απλά τη σωστή στιγμή, αλλά έργο δημιουργού με ακέραια δεξιότητα και καθαρή φωνή. Η «Οδός Μπιλ» είναι αισθητά ταινία του Barry Jenkins, προκύπτει αρμονικά ως απόγονος του «Moonlight» και φέρνει το τελευταίο στο μυαλό με όλους τους σωστούς τρόπους. Χωρίς μανιερίστικη επανάληψη, το ύφος, οι θεματικές, τα χρώματα, μέχρι και η πρωτότυπη μουσική του Nicholas Britell μοιάζουν αναπόσπαστα κομμάτια ενός ενιαίου, ιδιοσυγκρασιακού και απολαυστικού κινηματογραφικού σύμπαντος.
Αν το «Moonlight» ήταν ιστορία ενηλικίωσης, η «Οδός Μπιλ» είναι ένα love-story. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του James Baldwin, λαμβάνει χώρα στα πλαίσια του ανεξέλεγκτου φυλετικού ρατσισμού των αμερικανικών ‘70ς, γεγονός που παραμένει μεν πάντα κοινωνικά επίκαιρο, μα κινηματογραφικά μπορεί εύκολα να γεννήσει τάσεις προς ξεπερασμένους ακαδημαϊκούς διδακτισμούς. Ο Jenkins αποφεύγει εντέχνως τέτοια παραπατήματα, ακριβώς γιατί η εστίαση βρίσκεται στον ρομαντισμό. Πρόκειται, ουσιαστικά, για την αρχετυπική αφήγηση πάνω στην αγάπη που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο εμπόδια, και το σενάριο την προσεγγίζει συγκεντρωμένα και λιτά, με μια θεματική απλότητα που συνεπάγεται όντως οικουμενικότητα.
Η αθωότητα της ρομαντικής ιστορίας αντιπαραβάλλεται με την παράλογη σκληρότητα του έξω κόσμου, υπογραμμίζοντας εμφατικά η μία την άλλη. Το σχόλιο πάνω στην ανθρώπινη ασχήμια γίνεται εύστοχο ακριβώς διότι στο προσκήνιο βρίσκεται η ομορφιά. Ο Jenkins καθοδηγεί τους ηθοποιούς του (μια υπέροχη κεντρική ερμηνεία από την KiKi Layne, που μερικώς εκθέτει δίπλα της τον πιο αδύναμο Stephan James), την κάμερα και τα φώτα του James Laxton, το μαγευτικό βιολί του Nicholas Britell κι όλο το καλλιτεχνικό του επιτελείο σε ένα ύφος βαθιάς λυρικότητας, που υπηρετεί με ευαισθησία και πίστη αυτήν την ομορφιά. Κι έτσι, επί της ουσίας αυτή είναι και που νικά (σε νοηματικό επίπεδο), μέσα στην παντοκρατορία του σάπιου κόσμου, σε έναν γλυκόπικρο ύμνο στην αγνή, αυθεντική αγάπη ως πανανθρώπινη αλήθεια.
Βαθμολογία: