Ίκαρος και Δαίδαλος (2022)

👍 Εγχρ. 01 ωρ. 16 λεπ.

11 votes 4

ΣΥΝΟΨΗ

Κάθε γωνιά της Κρήτης αποτελεί παιδική χαρά για τον Ίκαρο, τον γιο του μεγάλου εφευρέτη Δαίδαλου. Μια μέρα, κατά τη διάρκεια μιας εξερεύνησης κοντά στο παλάτι της Κνωσού, ο Ίκαρος κάνει μια περίεργη ανακάλυψη: ένα παιδί με κεφάλι ταύρου είναι κλειδωμένο σε μια αυλή, με εντολή του βασιλιά. Κρυφά, ακόμα και από τον πατέρα του, ο Ίκαρος θα γίνει φίλος με τον νεαρό Μινώταυρο. Όμως, η μοίρα παίρνει άλλη τροπή όταν ο Θησέας φτάνει στην Κρήτη και ο Μινώταυρος οδηγείται στον μυστικό λαβύρινθο που κατασκεύασε ο Δαίδαλος. Θα μπορέσει ο Ίκαρος να σώσει τον φίλο του και να αλλάξει την πορεία μιας ιστορίας γραμμένης από τους θεούς;

Σκηνοθεσία:

Carlo Vogele

Κύριοι Ρόλοι:

Wolf Van Cappellen … μικρός Ίκαρος (φωνή)

Igor van Dessel … έφηβος Ίκαρος (φωνή)

Camille Cottin … Αριάδνη (φωνή)

Niels Schneider … Θησέας (φωνή)

Feodor Atkine … Δαίδαλος (φωνή)

Mark Irons … Μίνωας (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Isabelle Andrivet, Carlo Vogele

Παραγωγή: Jean-Michel Rey, Nicolas Steil

Μουσική: Andre Dziezuk

Μοντάζ: Michel Dimmer

Σκηνικά: Edouard Cour

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Icare
Ελληνικός Τίτλος: Ίκαρος και Δαίδαλος
Διεθνής Τίτλος: Icarus
Εναλλακτικός Τίτλος: Icare: Le Garcon qui Vola Trop pres du Soleil
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Icarus and the Minotaur

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Computer-animated (ψηφιακό) & παραδοσιακό σχέδιο
Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον σχεδιαστή Carlo Vogele, που είχε θητεία στην Pixar.
Ο Carlo Vogele εμπνεύστηκε τη δημιουργία της ταινίας σε ένα του ταξίδι στην Κνωσσό. Έπειτα επέστρεψε στα αρχαία μέρη της Κρήτης για έμπνευση και φωτογραφίες τοποθεσιών και συνειδητοποίησε την αναγκαιότητα των χρωμάτων και του φωτός της Ελλάδας, από την κόκκινη πέτρα του παλατιού της Κνωσσού έως το βαθύ γαλάζιο του Αιγαίου Πελάγους. Αυτό ενέπνευσε την επιλογή του να συνδυάσει 2D και 3D τεχνικές animation.
Ένωση της μυθολογίας του Ίκαρου και του Δαίδαλου με αυτόν του Θησέα.
Και στα ελληνικά, με τις φωνές των: Χριστίνα Τσιπιανίτη (μικρός Ίκαρος), Βασίλης Παπαστάθης (έφηβος Ίκαρος), Ντίνος Σούτης (Δαίδαλος), Ακίνδυνος Γκίκας (Μίνωας), Γιώργος Ματαράγκας (Θησέας), Κωνσταντίνος Κλαυδιανός (Μινώταυρος), Νικολέτα Κουνενιδάκη (Πασιφάη), Κατερίνα Χρηστάκη (Αριάδνη), Δανάη Μουτσοπούλου, Μάκης Τόρης, Δανάη Καραχάλιου. Σκηνοθετική επιμέλεια: Ακίνδυνος Γκίκας. Μετάφραση: Γιώργος Αγγελίδης.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 25/5/2022

Είναι η ελληνική μυθολογία κυριότερα κομμάτι της ιστορικής ή της πολιτιστικής μας κληρονομιάς; Για όσους τείνουν να θέλουν να τη χαρακτηρίζουν μυθιστορία, φοβάμαι πως θα παρακολουθήσουν με εξαιρετικά δύστροπο μάτι αυτή την τόσο ανεξέλεγκτα ελεύθερη απόδοση μύθων με τους οποίους έχουμε μεγαλώσει. Εάν όμως αποδεχτούμε ότι ήταν προϊόν αρχαίων καλλιτεχνών, τότε πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον Carlo Vogele που τη βλέπει σαν καμβά για τη συγγραφή ενός νέου έργου τέχνης.

Αυτό που μαγεύει άμεσα τον θεατή στην επαφή του με το έργο του λουξεμβουργιανού δημιουργού είναι το -κυριολεκτικά- πλέξιμο παραδοσιακού με ψηφιακού σχεδίου, ώστε το ένα να αλληλοσυμπληρώνει το άλλο. Αυτό θα τονωθεί με μια άψογη χρήση του κοντράστ των χρωμάτων και των φωτισμών, σε κάτι που εντέλει παραπέμπει σε μυθολογικούς χρόνους, χωρίς όμως να στερείται τον μοντέρνο χαρακτήρα του. Κάτι που μας ταξιδεύει τόσο σε παραδοσιακό γαλλικό σχέδιο, όσο όμως και στη δουλειά που είχε γίνει στον Πρίγκιπα του Αιγύπτου από την DreamWorks. Εικόνες όμορφες, με ουσία επί της αφήγησης, αλλά και σεβασμό προς χαρακτήρες που έχουν επιβιώσει επί αιώνες.

Εύστοχα, ο Vogele δεν επιλέγει ποτέ το χιούμορ ως επιπλέον όπλο στη φαρέτρα της οικογενειακής του ταινίας, μια και η ιστορία θα αλλοιώνονταν ως φυσιογνωμία αν το έπραττε. Η προσπάθεια είναι να βρεθεί η τομή ενδιαφέροντος ανάμεσα σε όλο το ηλικιακό φάσμα, αν και δεν μπορούν να αποφευχθούν κάποιες αρκετές λεπτομέρειες που κάνουν -ας τις ονομάσουμε- πονηρές χάρες στο ενήλικο κοινό. Γενικά, η παιδική αθωότητα με όσα επιτάσσει η ενήλικη ποιότητα συνυπάρχουν αλλά και βρίσκονται εδώ σε μια κόντρα, μα η ουσία είναι πως το θέαμα είναι κατάλληλο για όλους, κι εκεί επιβάλλεται να σταθούμε.

Η ιστορία κυλάει σχετικά αργά, αλλά ταυτόχρονα γλυκά και με ροή. Δεν θα δείτε ακόμα μια χολιγουντιανή παραγωγή που απειλεί με την ορμή της τις αισθήσεις μας, αλλά ούτε μια σινεφίλ ταινία για ιδιαίτερα γούστα. Αυτό που εντέλει θα δείτε είναι κάτι που παίζει με τις ισορροπίες, βγαίνοντας όμως νικητής στο να καλλωπίσει το οπτικό μας πεδίο και να μας στρέψει το ενδιαφέρον σε εκείνους τους μαγικούς μύθους άλλων χρόνων, αλλά ίδιων ανθρώπων…

Βαθμολογία: