
Ο Κλέψας του Κλέψαντος
- I Soliti Ignoti
- Big Deal on Madonna Street
- 1958
- Ιταλία
- Ιταλικά
- Αστυνομική, Κωμωδία
Μια συμμορία μικροαπατεώνων που δρα στα λαϊκά περίχωρα της Ρώμης υπό την ηγεσία του Πέπε, ενός πρώην μποξέρ, οργανώνει τη ληστεία ενός ενεχυροδανειστηρίου. Παρόλο που συμβουλεύονται έναν πρώην μεγάλο διαρρήκτη, τον Ντάντε, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως θα ήθελαν.
Σκηνοθεσία:
Mario Monicelli
Κύριοι Ρόλοι:
Vittorio Gassman … Giuseppe ‘Peppe’ Baiocchi
Renato Salvatori … Mario Angeletti
Memmo Carotenuto … Cosimo Proietti
Claudia Cardinale … Carmelina Nicosia
Tiberio Murgia … Michele ‘Ferribotte’ Nicosia
Marcello Mastroianni … Tiberio Braschi
Toto … Dante Cruciani
Rossana Rory … Norma
Carla Gravina … Nicoletta
Carlo Pisacane … Pierluigi Capannelle
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Agenore Incrocci, Furio Scarpelli, Suso Cecchi D’Amico, Mario Monicelli
Στόρι: Agenore Incrocci, Furio Scarpelli
Παραγωγή: Franco Cristaldi
Μουσική: Piero Umiliani
Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo
Μοντάζ: Adriana Novelli
Σκηνικά: Piero Gherardi
Κοστούμια: Piero Gherardi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: I Soliti Ignoti
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Κλέψας του Κλέψαντος
- Διεθνής Τίτλος: Big Deal on Madonna Street
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Persons Unknown [Μεγ. Βρετανία]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Οι Μικροαπατεώνες: Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2 (1959)
- Οι Διαρρήκτες (1984)
- Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2: Το Μεγάλο Κόλπο (1985)
- Τα Σαΐνια του Κόλινγουντ (2002)
Σεναριακή Πηγή
- Διήγημα: Furto in una Pasticceria του Italo Calvino.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ιταλία).
- Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
- Καλύτερη κωμωδία στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.
Παραλειπόμενα
- Κλασική Commedia all’italiana που θεωρείται από τα διαμάντια του ιταλικού σινεμά. Απογείωσε και τις καριέρες των Gassman και Mastroianni, με τον πρώτο να μην τον είχαν ως τότε ικανό να παίξει κωμωδία.
- Αρχικά, ο Monicelli ήθελε να κάνει μια καθαρή παρωδία πάνω στον νεορεαλισμό, το κινηματογραφικό ρεύμα που επικρατούσε στην Ιταλία. Εντούτοις, η ταινία χρησιμοποίησε τον νεορεαλισμό, και περισσότερο ανταποκρινόταν ως παρωδία του Ριφιφί του Jules Dassin.
- Ο παραγωγός Franco Cristaldi δεν ήθελε ο Vittorio Gassman να πάρει τον ρόλο, επειδή ήταν πρότυπο ομορφιάς και κομψότητας, άρα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ως φτωχός μποξέρ. Για να μπορέσει έτσι να παίξει, χρειάστηκε άφθονο μακιγιάζ, συνοδευόμενο από ψεύτικη μύτη.
- Οι παραγωγοί δεν πίστευαν ότι η ταινία τους θα είχε επιτυχία, και για αυτό πρόβαλαν διαφημιστικά τον δημοφιλή Toto στην αφίσα, ακόμα κι αν είναι δεύτερος ρόλος.
- Ακολούθησε το Οι Μικροαπατεώνες: Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2 (1959), ενώ το 1985 βγήκε το I Soliti Ignoti Vent’ Anni Dopo (Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2: Το Μεγάλο Κόλπο), μια μάλλον άτυχη προσπάθεια ανανέωσης. Στις ΗΠΑ διασκευάστηκε δύο φορές: από τον Louis Malle το 1984 ως Crackers (Οι Διαρρήκτες) και από τους αδελφούς Russo το 2002 ως Welcome to Collinwood (Τα Σαΐνια του Κόλινγουντ). Ο Bob Fosse το μετέφερε ως μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ το 1986 με τον τίτλο Big Deal.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το ζωηρό τζαζ σάουντρακ του Piero Umiliani επηρέασε την εξέλιξη της κινηματογραφικής μουσικής για τις δύο επόμενες δεκαετίες στην Ευρώπη.