Ο Κλέψας του Κλέψαντος (1958)

ΣΥΝΟΨΗ
ΑΦΙΣΕΣ

ΣΥΝΟΨΗ

Μια συμμορία μικροαπατεώνων που δρα στα λαϊκά περίχωρα της Ρώμης υπό την ηγεσία του Πέπε, ενός πρώην μποξέρ, οργανώνει τη ληστεία ενός ενεχυροδανειστηρίου. Παρόλο που συμβουλεύονται έναν πρώην μεγάλο διαρρήκτη, τον Ντάντε, τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν όπως θα ήθελαν.

Σκηνοθεσία:

Mario Monicelli

Κύριοι Ρόλοι:

Vittorio Gassman … Giuseppe ‘Peppe’ Baiocchi

Renato Salvatori … Mario Angeletti

Memmo Carotenuto … Cosimo Proietti

Claudia Cardinale … Carmelina Nicosia

Tiberio Murgia … Michele ‘Ferribotte’ Nicosia

Marcello Mastroianni … Tiberio Braschi

Toto … Dante Cruciani

Rossana Rory … Norma

Carla Gravina … Nicoletta

Carlo Pisacane … Pierluigi Capannelle

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Agenore Incrocci, Furio Scarpelli, Suso Cecchi D’Amico, Mario Monicelli

Στόρι: Agenore Incrocci, Furio Scarpelli

Παραγωγή: Franco Cristaldi

Μουσική: Piero Umiliani

Φωτογραφία: Gianni Di Venanzo

Μοντάζ: Adriana Novelli

Σκηνικά: Piero Gherardi

Κοστούμια: Piero Gherardi

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: I Soliti Ignoti
Ελληνικός Τίτλος: Ο Κλέψας του Κλέψαντος
Διεθνής Τίτλος: Big Deal on Madonna Street
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Persons Unknown [Μεγ. Βρετανία]

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Οι Μικροαπατεώνες: Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2 (1959)
Οι Διαρρήκτες (1984)
Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2: Το Μεγάλο Κόλπο (1985)
Τα Σαΐνια του Κόλινγουντ (2002)

Σεναριακή Πηγή

Διήγημα: Furto in una Pasticceria του Italo Calvino.

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας (Ιταλία).
Δεύτερο βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν.
Καλύτερη κωμωδία στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Παραλειπόμενα

Κλασική Commedia all’italiana που θεωρείται από τα διαμάντια του ιταλικού σινεμά. Απογείωσε και τις καριέρες των Gassman και Mastroianni, με τον πρώτο να μην τον είχαν ως τότε ικανό να παίξει κωμωδία.
Αρχικά, ο Monicelli ήθελε να κάνει μια καθαρή παρωδία πάνω στον νεορεαλισμό, το κινηματογραφικό ρεύμα που επικρατούσε στην Ιταλία. Εντούτοις, η ταινία χρησιμοποίησε τον νεορεαλισμό, και περισσότερο ανταποκρινόταν ως παρωδία του Ριφιφί του Jules Dassin.
Ο παραγωγός Franco Cristaldi δεν ήθελε ο Vittorio Gassman να πάρει τον ρόλο, επειδή ήταν πρότυπο ομορφιάς και κομψότητας, άρα δεν θα μπορούσε να αποδώσει ως φτωχός μποξέρ. Για να μπορέσει έτσι να παίξει, χρειάστηκε άφθονο μακιγιάζ, συνοδευόμενο από ψεύτικη μύτη.
Οι παραγωγοί δεν πίστευαν ότι η ταινία τους θα είχε επιτυχία, και για αυτό πρόβαλαν διαφημιστικά τον δημοφιλή Toto στην αφίσα, ακόμα κι αν είναι δεύτερος ρόλος.
Ακολούθησε το Οι Μικροαπατεώνες: Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2 (1959), ενώ το 1985 βγήκε το I Soliti Ignoti Vent’ Anni Dopo (Ο Κλέψας του Κλέψαντος Νο 2: Το Μεγάλο Κόλπο), μια μάλλον άτυχη προσπάθεια ανανέωσης. Στις ΗΠΑ διασκευάστηκε δύο φορές: από τον Louis Malle το 1984 ως Crackers (Οι Διαρρήκτες) και από τους αδελφούς Russo το 2002 ως Welcome to Collinwood (Τα Σαΐνια του Κόλινγουντ). Ο Bob Fosse το μετέφερε ως μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ το 1986 με τον τίτλο Big Deal.

Μουσικά Παραλειπόμενα