Εγώ, η Όλγα

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Ja, Olga Hepnarova

Ελληνικός Τίτλος: Εγώ, η Όλγα

Διεθνής Τίτλος: I, Olga Hepnarova

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: I, Olga

Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Nobody Likes Me

Κύριες Διακρίσεις

• Βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου (Michalina Olszanska), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Klara Meliskova) και αφίσας στα εθνικά βραβεία της Τσεχίας. Υποψήφιο για ακόμα 6 κατηγορίες, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.

Παραλειπόμενα

• Η ταινία βασίζεται σε αληθινό πρόσωπο και περιστατικά. Το κρίσιμο γεγονός συνέβη στις 10 Ιουλίου του 1973 στην Πράγα.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός:  Βασίλης Καγιογλίδης

Έκδοση Κειμένου: 7/10/2016

Η Όλγα είναι μια νεαρή κοπέλα που προσπαθεί απελπισμένα να δραπετεύσει από την οικογένεια και τα κοινωνικά στερεότυπα. Ντύνεται αντρικά, καπνίζει, πίνει, αλλάζει συνεχώς δουλειές και καταλήγει οδηγός φορτηγού σε μία βιομηχανία. Έχει γυναίκες ερωμένες, συγκρούεται μαζί τους ξανά και ξανά, και εκδηλώνει την οργή της με συναισθηματικά ξεσπάσματα και ακραίες συμπεριφορές. (Προσοχή: ακολουθούν spoilers) Η Όλγα είναι υπαρκτό πρόσωπο, μία γυναίκα που συγκλόνισε την Τσεχοσλοβακία τη δεκαετία του `70, όταν με το φορτηγό που οδηγούσε παρέσυρε 22 άτομα σε κεντρικό δρόμο της Πράγας, σκορπώντας το θάνατο. Είναι όμως και πρόσωπο σταθμός στη μεταπολεμική Τσεχοσλοβακία, καθόσον αποτέλεσε την τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θανατική ποινή και εκτελέστηκε δια απαγχονισμού, με τον τότε πρόεδρο της χώρας, τον κομμουνιστή Lubomir Strougal να αρνείται να της δώσει χάρη. (Τέλος spoilers)

Οι Petr Kazda και Tomas Weinreb μετά από έρευνες ετών, μεταφέρουν στην μεγάλη οθόνη τον πολυτάραχο βίο της Olga Hepnarova. Είκοσι τέσσερα χρόνια γεμάτα εσωτερικό πόνο, αφού η Όλγα στο σύντομο της ζωής της, βασανιζόταν από τη σκέψη ότι είναι απόκληρος της κοινωνίας. Διήγε μία ζωή στην αναζήτηση μικρών στιγμών ευτυχίας και ίσως ενός τρόπου για τη μεγάλη έξοδο από αυτή. Με ένα φιλμ χτισμένο σε ασπρόμαυρο φόντο, με την αισθητική της εποχής και του χώρου δράσης να προσεγγίζει απόλυτα τα μέρη στα οποία δήλωσε παρούσα η 24χρονη Όλγα, οι Τσέχοι δημιουργοί επιχειρούν να παραθέσουν τους λόγους που οδήγησαν την ηρωίδα σε αυτή την απόλυτα μισάνθρωπη κατάσταση. Εμμένουν θεωρητικά στην έλλειψη της πατρικής φιγούρας, παραβάλλουν με άσκοπη επιμονή και αδικαιολόγητη γραφικότητα την πορεία των ερωτικών της σχέσεων και την επιρροή τους στον ψυχισμό της και ορθά στοχεύουν στις οικογενειακές και λοιπές φιλικές της σχέσεις, πάντα υπό το πρίσμα αντιθέσεων όπως η λογική με το παράλογο, η αλήθεια και το ψέμα, η πραγματικότητα και η φαντασία. Υποβάλλουν ενδιαφέρουσες αναφορές για τους μηχανισμούς κατάθλιψης και το κοινωνικό άγχος, περιπλανώμενοι ωστόσο κάπως (τεχνικά) άναρχα επάνω στα θραύσματα των ανθρώπινων σχέσεων. Δίνουν βάρος σε αρκετά σημεία ήσσονος σημασίας, με εμμονή σε σκηνές σεξουαλικού περιεχομένου και τελικά η αφήγηση διαταράσσεται (κυρίως στο πρώτο μισό) από ασύνδετα ή υπαινικτικά χρονικά άλματα.

Η ταινία συνολικά και πέρα από τις όποιες αδυναμίες κουβαλάει, καθίσταται οριακά επαρκής στο κομμάτι της υπαρξιακής μελέτης και με διαπρέπουσα τη νεαρή Michalina Olszanska λειτουργεί σε επιθυμητό επίπεδο ως κινηματογραφική βιογραφία. Οι δημιουργοί αξίωσαν και τελικά πέτυχαν μία προσωπογραφία, μακριά από φήμες και κουτσομπολιά της εποχής, χωρίς να δαιμονοποιούν ή να αγιοποιούν το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται. Ακόμα και αν η σκηνοθετική τους προσέγγιση είναι ακανόνιστη, σε σημεία επίπεδη και διεκπαιρεωτική, με τη ματιά τους να μοιάζει ηδονοβλεπτική σε άλλα, εντούτοις καταφέρνουν να παραθέσουν μια σειρά από λόγους που λειτούργησαν ως απότοκος στο φινάλε που είχε αυτή η χαρακτηριστική για την Τσεχία φυσιογνωμία. Το Εγώ, η Όλγα είναι ένα εικαστικά όμορφο αλλά άνισο πορτρέτο μίας διαταραγμένης και βαθιά μοναχικής προσωπικότητας.

Βαθμολογία: