Φρανκενστάιν
- I, Frankenstein
- 2014
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δράσης, Έπος, Περιπέτεια, Τέρατα, Τρόμου, Φαντασίας
- 23 Ιανουαρίου 2014
Δύο αιώνες μετά τη γέννηση του, το δημιούργημα του Φρανκενστάιν, ονομαζόμενο πλέον ως Άνταμ Φρανκενστάιν, μπαίνει στο επίκεντρο μιας φονικής διαμάχης ανάμεσα σε δύο αθάνατες φυλές. Στην απόλυτη σύγκρουση του καλού με το κακό, κρατά το κλειδί για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.
Σκηνοθεσία:
Stuart Beattie
Κύριοι Ρόλοι:
Aaron Eckhart … Adam Frankenstein
Bill Nighy … Naberius
Yvonne Strahovski … Δρ Terra Wade
Miranda Otto … βασίλισσα Leonore
Jai Courtney … Gideon
Socratis Otto … Zuriel
Kevin Grevioux … Dekar
Aden Young … Δρ Victor Frankenstein
Bruce Spence … Molokai
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Stuart Beattie
Στόρι: Kevin Grevioux, Stuart Beattie
Παραγωγή: Sidney Kimmel, Gary Lucchesi, Andrew Mason, Tom Rosenberg, Richard S. Wright
Μουσική: Reinhold Heil, Johnny Klimek
Φωτογραφία: Ross Emery
Μοντάζ: Marcus D’Arcy
Σκηνικά: Michelle McGahey
Κοστούμια: Cappi Ireland
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: I, Frankenstein
- Ελληνικός Τίτλος: Φρανκενστάιν
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Φρανκενστάιν (1931)
- Η Μνηστή του Φρανκενστάιν (1935)
- Η Μάσκα του Φρανκενστάιν (1957)
- Φρανκενστάιν Τζούνιορ (1974)
- Η Νύφη (1985)
- Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλλεϋ (1994)
- Victor Frankenstein (2015)
- Φρανκενστάιν (2015)
Σεναριακή Πηγή
- Κόμικ: I, Frankenstein του Kevin Grevioux.
- Μυθιστόρημα (χαρακτήρες): Frankenstein; or, The Modern Prometheus της Mary Shelley.
Παραλειπόμενα
- Αρχικά, το 2010, ήταν να το σκηνοθετήσει ο ίδιος ο Kevin Grevioux, δημιουργός του digital κόμικ και της σειράς «Underworld».
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
- Ο Kevin Grevioux είχε εκφράσει τη θέληση να γίνει franchise. Μάλιστα, ήθελε αυτό να συναντηθεί με το αντίστοιχο του Underworld (υπήρχε σκέψη και για κάμεο εμφάνιση εδώ της Kate Beckinsale). Όμως, η ταινία δεν πήγε καλά στα ταμεία. Έβγαλε 71,2 εκατομμύρια δολάρια, κάτι που σχεδόν ισοδυναμούσε με το μπάτζετ των 65.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 5/2/2014
Παρακολουθούσα υπομονετικά, και μέχρι και το φινάλε δεν καταλάβαινα το γιατί. Δεν μιλάμε για ένα block-buster με κακά εφέ ή αλλοπρόσαλλη σκηνοθεσία, αλλά ποτέ δεν βρήκα το νόημα στη θέαση μου. Καταρχάς, το όλο σύμπαν που πλάθεται, δεν κολλάει διόλου με τον ήρωα της Mary Shelley, εννοώντας πως δεν υπήρχε λόγος να πληρώσουν δικαιώματα για να τον εντάξουν. Αλλού για αλλού, δηλαδή, παραπέμποντας περισσότερο σε φιλμική ανωμαλία, παρά θεματικό υβρίδιο από τα τόσα και τόσα που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Θέλατε, κύριοι, έναν πόλεμο τύπου Underworld; Μια χαρά. Το τέρας του Φρανκενστάιν τι το θέλατε; Ο ήρωας θα μπορούσε να ονομάζεται Μπρουμχίλδος ή όπως αλλιώς θα ήθελε. Το σύμβολο της βιβλικής-ανθρώπινης γένεσης πού κολλούσε;
Και ας πούμε, το προσπερνάμε αυτό, αφού μάλλον είχαν λεφτά για πέταμα. Πέρα από τις, ας πούμε πάλι, στατικές σκηνές του Bill Nighy (που είναι σαν να παίζει ακόμα στο Underworld), γίνεται ένας μαύρος χαμός, τον οποίο δύσκολα παρακολουθείς. Μια προσχηματική πλοκή και όποιον πάρει ο χάρος. Μπαίνει γρήγορα, ξεπετάει τους χαρακτήρες σαν τραπουλόχαρτα, δεν αναπτύσσει τη μυθολογία του, και έχει την υπεροψία πως ο θεατής έχει θαμπωθεί από τα ψηφιακά εφέ και δεν θα κοφτεί για σενάρια κι άλλες γραφικές «αγγαρείες». Δεν πρόκειται καν για μια χαμένη ευκαιρία, είναι εξαρχής κατασκευασμένο στραβά και καταδικασμένο στη βαρεμάρα. Φανταστείτε τι ήταν το Underworld (δεν το αναφέρω τυχαία συνεχώς) και ρίχτε τον πήχη πολύ πιο κάτω. Όχι, «it’s not alive»…
Βαθμολογία: