Ο Δαυίδ Σαμαράς, γνωστός και με το παρατσούκλι «ο Έλληνας», είναι παραγωγός της δημοφιλούς εκπομπής «Σήμερα Φτιάχνουμε tον Κόσμο», στην οποία άνθρωποι της διπλανής πόρτας επιλύουν τις διαφορές τους με τους συντρόφους τους, τους φίλους, τους συναδέλφους, τους γονείς και τα παιδιά τους. Ο ίδιος είναι ανύπαντρος και δεν είχε πότε του σοβαρή σχέση. Ο πιο στενός «δεσμός» του είναι με τον εννιάχρονο γιο του Μπενίτο, τον καρπό μιας περιστασιακής σχέσης, για τον οποίο νιώθει περισσότερο νομική υποχρέωση παρά στοργή. Αυτό θα ανατραπεί, όταν λίγο πριν πεθάνει σε ατύχημα η μητέρα του αγοριού, θα του αποκαλύψει ότι δεν είναι δικό του παιδί. Ο «Έλληνας» αποφασίζει να πει την αλήθεια στον Μπενίτο και να τον βοηθήσει να βρει τον αληθινό του μπαμπά.
Σκηνοθεσία:
Ariel Winograd
Κύριοι Ρόλοι:
Leonardo Sbaraglia … David ‘El Griego’ Samaras
Benjamin Otero … Benito Lasarte
Connie Ballarini … Tatiana
Natalia Oreiro … Silvina Lasarte
Charo Lopez … Yani
Luis Luque … Guido
Martin Piroyansky … Cosentino
Jose Luis Gioia … Δρ Atilio Pasolini
Gabriel Corrado … Kiko
Gerardo Romano … Juan Cruz Bordenave
Mario Alarcon … Loco Maluco
Soledad Silveyra … Patricia
Diego Peretti … Billy
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Mariano Vera
Παραγωγή: Christian Faillace, Juan Pablo Galli, Juan Vera
Μουσική: Pedro Onetto
Φωτογραφία: Felix Monti
Μοντάζ: Alejandro Carrillo Penovi
Σκηνικά: Juan Cavia, Walter Cornas
Κοστούμια: Monica Toschi
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hoy se Arregla el Mundo
- Ελληνικός Τίτλος: Σήμερα Φτιάχνουμε τον Κόσμο
- Διεθνής Τίτλος: Today We Fix the World
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/6/2022
Ξεκίνησε από τη δεκαετία του 1980 στη Γαλλία (όχι πως δεν υπήρχαν διάσπαρτα δείγματα και προηγούμενα), ταξίδεψε γρήγορα στις ΗΠΑ εν είδει ριμέικ, και ειδικά τα τελευταία 20 χρόνια, οι ταινίες με εργασιομανείς ενήλικους που φορτώνονται ένα παιδί ή μωρό με το ζόρι και ύστερα το αγαπούν έχουν καταλήξει να είναι από τα δημοφιλέστερα -και εμπορικότερα- υποείδη της δραμεντί. Τι έχει λοιπόν να προσθέσει σε αυτό ο Ariel Winograd, που το «γυρόφερνε» με ταινίες σαν το Χωρίς Παιδιά ή το 10 Μέρες Χωρίς τη Μαμά, αλλά πέρυσι μας κακόμαθε με το ολότελα διαφορετικό Κόλπο του Αιώνα; Εν ολίγοις, ρητά κι επιγραμματικά… τίποτα.
Χωρίς να μοιάζει να κάνει και κέφι να ανανεώσει ένα ήδη κορεσμένο θέμα, ο Winograd κάνει αυτό που καθορίζεται ως «εγχώριο σινεμά». Το γνωρίζουμε κι από τη χώρα μας, είναι αυτό που αδιαφορεί να σπάσει κανόνες ή να πει το παραπάνω, κι απλά ικανοποιεί ένα τοπικό κοινό που αρέσκεται μαζικά να παρακολουθεί -μη σινεφίλ- παραγωγές της χώρας του. Ως έμπειρος στη δουλειά του, ο Αργεντινός δεν θα υποπέσει σε κάτι το φτηνό ή το κακογυρισμένο, μα δεν θα αποφύγει, ίσως δεν το επιθυμούσε κιόλας, όλα τα τετριμμένα της θεματικής του, χαϊδεύοντας κυρίως ένα κοινό που δεν χρειάζεται πολλά-πολλά για να περάσει καλά σε μια κινηματογραφική αίθουσα.
Ο πάντα καλοδεχούμενος Leonardo Sbaraglia ηγείται ενός καστ που δεν το προσπαθεί ιδιαίτερα, αλλά αρνητικό δεν είναι ποτέ. Αναζητώντας εδώ μια έκπληξη, είναι η πρωτοεμφανιζόμενη Connie Ballarini, που έχει έναν αέρα που προσθέτει στο ευχάριστο ύφος. Ως προς αυτό, ναι μεν πρόκειται για ταινία που δεν θα σου «μαυρίσει» την ψυχή, αλλά ούτε ιδιαίτερα πετυχημένη είναι στις αστείες της εκφάνσεις (είναι και λίγο άτσαλες), ούτε αποφεύγει την εύκολη συγκίνηση ως γνήσια λαϊκή παραγωγή. Ναι, μαζί με αυτά είναι αβάστακτα αναμενόμενο το φινάλε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα το προτιμούσαμε διαφορετικό, κάτι που το αντιλαμβάνεσαι και συμβιβάζεσαι κατά ανάγκη με αυτό σχεδόν με τους τίτλους έναρξης.
Δεν έχουμε μια κακή ταινία που θα σου χαλάσει μια έξοδο κάτω από τα αστέρια ενός θερινού, αλλά έχουμε μια ταινία που δεν θα λειτουργούσε και υπό κάποια διαφορετική σύμβαση. Ίσως δε αν ο κεντρικός ήρωας δεν έφερε το Σαμαράς στο επίθετο του (χωρίς αυτό να παίζει πουθενά ρόλο επί της πλοκής), ίσως να συνεχίζαμε να αγνοούμε την ύπαρξη της…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
