Επίθεση στη Βομβάη

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 31/7/2019

Δύο είναι οι τρόποι να εκλάβει κριτικά κάποιος την ταινία του Anthony Maras. Η μία είναι να την παρακολουθήσεις ως ντοκιουντράμα ενός πέρα από την κοινή λογική αληθινού γεγονότος, το οποίο κι εμπεριέχει από μόνο του ένταση και αγωνία που θα ζήλευαν οι σεναριογράφοι ταινιών δράσης. Μα υπάρχει και μια δεύτερη, που μας υπενθυμίζει ότι δεν βλέπουμε κάποιο προϊόν κρυφής κάμερας, αλλά το αποτέλεσμα ενός κινηματογραφικού team. Και εκεί το πράγμα μπερδεύεται.

Και μόνο με την ιδέα πως κάπως έτσι έγιναν τα γεγονότα, η αλήθεια είναι ότι μπαίνεις σε μια «όχι και τόσο μακρινή» ψευδαίσθηση που δεν μπορεί παρά να σε συγκλονίσει. Είναι από αυτά που χαρακτηριστικά λέμε ότι η ζωή αντιγράφει την τέχνη, στην προκειμένη μάλιστα μιλάμε για περίπτωση καθαρόαιμου θρίλερ. Ως προς αυτή την κατεύθυνση, ο Maras κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μοιάζουν όσα βλέπουμε ρεαλιστικά, και δεν «τρυπώνει» βαθιά στους χαρακτήρες ώστε να χαθεί τελείως η εντύπωση του ντοκιουντράματος. Δεν προβαίνει σε εικονικές ακρότητες, δεν επιδίδεται σε άτοπους σκηνοθετικούς ζογκλερισμούς, ενώ ανοίγει το πεδίο των χαρακτήρων που χρησιμοποιεί για να δώσει έναν όγκο στον χώρο δράσης του.

Ενώ όμως εντέλει με όλα αυτά πετυχαίνει διάνα στο να σου δώσει μια ταινία γεμάτη αγωνία και πάτημα στην πραγματικότητα, κάνει το μεγάλο λάθος να δει συναισθηματικά το όλο θέμα. Με αυτό μετατρέπει ένα τόσο ψυχρό γεγονός που αγγίζει τα όρια των σκοταδιών της ανθρώπινης φύσης, σε κάτι που εντέλει μοιάζει επικίνδυνα με ταινία καταστροφής των 1970. Τοποθετεί επιτηδευμένα ως κεντρικό ήρωα έναν σιχ Ινδό, ώστε να τονίσει ότι δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι υπέρ αυτής της τζιχάντ παράνοιας, ενώ την ίδια ώρα αποδίδει ανθρώπινες στιγμές σε ανθρώπους φονιάδες που έχουν πρώτα καταναλώσει ένα κάρο χάπια, και έπρεπε να βρίσκονται λογικά σε μια άλογη έκσταση. Δεν είπαμε ότι έπρεπε να τους κατεβάσει σε «κινηματογραφική δίκη», αλλά αυτός ο εξανθρωπισμός διαλύει κάθε ρεαλιστική προσομοίωση, χωρίς να χρειαζόμασταν εδώ να μάθουμε ότι και οι εκτελεστές αυτοί ήταν στην πραγματικότητα θύματα κάποιων τρίτων.

Με αυτά και με άλλα, η ταινία έχει μια διττή προσωπικότητα. Η μία της πλευρά είναι αυτή τα τεκμηρίωσης, όπου τα αληθινά γεγονότα πρόσφεραν από μόνα τους, όπως κι αν επέλεγες να τα αφηγηθείς, υλικό για ατόφια ένταση. Αλλά η άλλη της είναι ένα μελόδραμα κακογραμμένων χαρακτήρων, που όταν τους «πάρεις χαμπάρι» ότι δεν μπορεί να ανήκουν στην πραγματικότητα, βλέπεις από κάτω μονάχα μυθοπλασία. Το ενδιαφέρον δεν χάνεται, παρόλα αυτά, ακόμα κι αν εντέλει έχουμε λαϊκίστικο κι όχι βαρβάτο φιλμ. Έτσι κι αλλιώς, πιο πολλά θα αντιληφθείς για τα συγκεκριμένα γεγονότα εδώ, ακόμα κι έτσι, από το να περιμένεις ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ να σε καλύψει. Γιατί η αληθινή ιστορία γράφεται ολοζώντανα πάντα μέσα σε δρόμους, κι όχι στα κονσερβοποιημένα δελτία ειδήσεων, όσο κι αν τα τελευταία πασχίζουν να σου αποδείξουν το αντίθετο.

Βαθμολογία: