Ο Ματιέ, διάσημος ηθοποιός, καταφεύγει σε ένα πολυτελές σπα μιας μικρής παραθαλάσσιας πόλης της δυτικής Γαλλίας για να ξεφύγει από μια επαγγελματική αποτυχία, η οποία εντείνει το ψυχολογικό και υπαρξιακό του αδιέξοδο. Εκείνο που δεν ξέρει είναι ότι εκεί μένει η Αλίς, με την οποία έζησαν μια δυνατή ερωτική ιστορία πριν από δεκαπέντε χρόνια, προτού ο καθένας πάρει τον δρόμο του και διακόψουν κάθε επαφή. Όταν η Αλίς μαθαίνει ότι ο Ματιέ βρίσκεται στην περιοχή, επικοινωνεί μαζί του και του προτείνει να τα πουν από κοντά. Έχουν όμως επουλωθεί οι πληγές που τους άφησε η σχέση τους; Θα μπορέσουν να γυρίσουν πίσω στις ζωές τους όπως τις ξέρουν;
Σκηνοθεσία:
Stephane Brize
Κύριοι Ρόλοι:
Guillaume Canet … Mathieu
Alba Rohrwacher … Alice
Sharif Andoura … Xavier
Emmy Boissard Paumelle … Emmy
Lucette Beudin … Lucette
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Stephane Brize, Marie Drucker
Παραγωγή: Sidonie Dumas
Μουσική: Vincent Delerm
Φωτογραφία: Antoine Heberle
Μοντάζ: Anne Klotz
Σκηνικά: Mathieu Menut
Κοστούμια: Caroline Spieth
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hors-Saison
- Ελληνικός Τίτλος: Μαζί Ξανά
- Διεθνής Τίτλος: Out of Season
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας.
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 12/9/2024
Ο Ματιέ, ένας επιτυχημένος κινηματογραφικός ηθοποιός, κυριευμένος από πανικό πριν το θεατρικό του ντεμπούτο, εγκαταλείπει στα κρύα του λουτρού τους συνεργάτες του και δραπετεύει σε ένα πολυτελές σπα σε μια παραθαλάσσια πόλη της Δυτικής Γαλλίας. Εκεί συναντά την Αλίτσε, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά τον χωρισμό τους, με τα τραύματα πλέον κρυμμένα και μια διάθεση αναζωπύρωσης της φλόγας που κάποτε έκαιγε σθεναρά. Στη σκιά της ταραχώδους απόδρασής του από τις υποχρεώσεις της παριζιάνικης ζωής, ο Ματιέ αναλογίζεται τους όρους της ζωής του και τον χρόνο που παλινδρομεί ανεξέλεγκτα, ενώ στο πρόσωπο της Αλίτσε βλέπει να καθρεφτίζεται η ζωή που δεν έζησαν μαζί, επειδή αυτός, τότε, είχε βρει πάλι τον τρόπο να το σκάσει.
Είναι καλοδεχούμενη η μεταβολή των αφηγηματικών ρυθμών εκ μέρους του Στεφάν Μπριζέ. Το πυρακτωμένο πολιτικό σινεμά των τελευταίων ετών δίνει τη θέση του σε μια τρυφερή βραδυφλεγή ανάγνωση μιας προσωπικής κρίσης και από τη μεταστροφή αυτή σκιαγραφείται ένας δραστήριος δημιουργός που δεν έχει πατενταριστεί. Όχι ότι στη διατύπωση αυτή κρύβεται κάποια μομφή για την πρόσφατη καριέρα του φιλόπονου Γάλλου, είναι σαφές βλέποντας το Hors-Saison ότι η καρδιά του πάλλεται εντονότερα στην άτυπη πολιτική τριλογία με τον Βενσάν Λιντόν (Ο Νόμος της Αγοράς, Σε Πόλεμο, Ένας Άλλος Κόσμος). Επιπλέον, παρά την καλόψυχη κινηματογράφησή του στην προκείμενη ταινία, διαφαίνεται μια σχετική αμηχανία στα εκφραστικά του μέσα. Κάπου η κατάχρηση της λυρικής μουσικής επένδυσης σκεπάζει την φυσικότητα του ματαιωμένου love story που αναγεννάται από τις στάχτες του, κάπου πλατειάζει και δεν είναι σίγουρος πώς θα ολοκληρώσει τη γλυκόπικρη ιστορία του.
Αυτό που σίγουρα δεν εκλείπει, ωστόσο, από το κείμενο της ταινίας, είναι ο αδιαπραγμάτευτος ανθρωποκεντρισμός του Μπριζέ, που εκφράζεται μέσα από τη διάθεσή του να προσφέρει μια κινηματογραφική αγκαλιά στους ήρωές του που βυθίζονται στα δικά τους αδιέξοδα και επιχειρούν να διασωθούν προσπερνώντας τον πόνο του παρελθόντος. Παράλληλα, ο χρόνος που σταδιακά εκλείπει θυμίζει πάντοτε την παρουσία του, ή καλύτερα την μελλοντική απουσία του, σαν κλεψύδρα που αδειάζει διακριτικά στη γωνία ενός δωματίου. Η πρώτη πράξη διαθέτει σημαίνουσες κωμικές απολήξεις που τονίζουν την αδυναμία του Ματιέ να προσαρμοστεί σε all-inclusive παροχές, αλλά στη συνέχεια, με την είσοδο της Αλίτσε, η μελαγχολική φωτογραφία και η γκρίζα σκηνογραφία επιτρέπουν στα βαρίδια του παρελθόντος να φωλιάσουν στον πυρήνα της ταινίας.
Ο ήρεμος ρομαντισμός της αφήγησης επιτρέπει σε ήρωες που η ζωή δείχνει να τους έχει τακτοποιήσει αλλού να διαρρήξουν τον ιστό της καθημερινότητάς του και να επαναστατήσουν ντροπαλά με σύμμαχο το κοινό τους παρελθόν. Διανθίζεται, βέβαια, και με ορισμένες σεκάνς ανθολογίας, που κάνουν εμφανή τη σφραγίδα ενός δημιουργού με χαρακτηριστική αντίληψη. Και είναι εκείνες ακριβώς οι στιγμές που δεν είναι νευραλγικές για την πλοκή, αλλά για την ουσία της ταινίας. Η στιβαρή παρουσία του Γκιγιόμ Κανέ και η αφοπλιστική Άλμπα Ρορβάκερ, μιας από τις πλέον αξιόπιστες Ευρωπαίες ηθοποιούς της εποχής μας, εδώ σε ρόλο πολύ πιο σύνθετο από αυτό που υπόσχεται η αρχική της εμφάνιση, αποτελούν περαιτέρω θέλγητρα που εξυψώνουν την ταινία πάνω από τις αδυναμίες της.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
