Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 1/4/2015

Είναι άδικο να συγκρίνουμε τις animation ταινίες της DreamWorks και της Blue Sky με τον κολοσσό της Pixar. Μιας εταιρίας που κυριολεκτικά εφηύρε το είδος με τις μικρού μήκους ταινίες τη δεκαετία του 1980 και στη συνέχεια με το smash-hit «Toy Story» το 1995 και τα υπόλοιπα αριστουργήματα που ακολούθησαν. Η DreamWorks έχει γνωρίσει καλλιτεχνική κι εμπορική επιτυχία μόνο με τα «Σρεκ», τα «Kung Fu Panda» και τα «Πώς να Εκπαιδεύσετε τον Δράκο σας». Φέτος, βγαίνει στις αίθουσες το «Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι» και παρόλο που δεν είναι κακό, δεν αξίζει της σημασίας σας.

Από το «Ε.Τ. ο Εξωγήινος» μέχρι το «Λίλο & Στιτς», οι εξωγήινοι αποτελούσαν πάντα για το σινεμά κάτι το θελκτικό. Οι αξιολάτρευτοι παρείσακτοι από το διάστημα, χάρη στην ελκυστικότητα τους στον κόσμο, υπάρχουν εδώ και πολλά χρόνια στο κινηματογράφο και όπως φαίνεται θα συνεχίσουν να δίνουν το παρόν. Η νεότερη προσπάθεια του στούντιο με το μισοφέγγαρο έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα των 3D animation που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία χρόνια (π.χ. «Πλανήτης 51: Επισκέπτης από τη Γη», «Τέρατα κι Εξωγήινοι» κτλ.). Προσεκτικά μελετημένη έτσι ώστε να ελαχιστοποιεί τα στοιχεία που ενδεχομένως θα αποξένωναν τους θεατές, το «Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι» σηματοδοτεί το τέλος της δημιουργίας μια υψηλότερης μορφής κινουμένων σχεδίων από τη DreamWorks.

Προσαρμοσμένο από το παιδικό βιβλίο του Adam Rex με τον τίτλο «The True Meaning of Smekday», το έργο ακολουθεί τη «δυο ακατάλληλα άτομα σε ένα road trip» φόρμουλα. Αυτή η απλοϊκή πλοκή σαφέστατα και δεν είναι το χειρότερο έγκλημα που ένα παιδικό φιλμ μπορεί να διαπράξει, καθώς ακόμα και ταινίες ενηλίκων που λειτουργούν σε αυτό το οικείο πλαίσιο αποδεικνύονται εξαιρετικές. Αυτό που είναι απογοητευτικό, είναι ότι η συγκεκριμένη ταινία δείχνει πολύ λίγη πίστη ακόμα και στο ίδιο το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Η πολύχρωμη παλέτα που υπάρχει διάχυτη σε όλη τη διάρκεια της δεν καταφέρνει να σε αποτρέψει από το να σκεφτείς ότι αυτό που βλέπεις είναι μια ελάχιστης προσπάθειας κατασκευασμένη μηχανή χρημάτων.

Η «ενώνω τις τέλειες» ιστορία κινείται από το κυνηγητό στην κωμική ανακούφιση και πίσω ξανά. Αυτό σε συνδυασμό με την απλή σχεδίαση του εξωγήινου ήρωα και τη βαριά χρήση του close-up χτίζει συγκινητικές στιγμές από τη χειραγώγηση του φωτισμού, της μουσικής και των καταστάσεων, αφήνοντας ξεχασμένους τους ελάχιστα προσεγμένους χαρακτήρες. Βέβαια, θα μου πείτε τι περισσότερο μπορείς να περιμένεις από μια ταινία που η φωνητική ύπαρξη της Rihanna στον πρωταγωνιστικό ρόλο την κατευθύνει πολύ περισσότερο από ό,τι οποιαδήποτε προθυμία για καινοτομία.

Είναι εύκολο λοιπόν να χρησιμοποιήσει κάποιος το παλιό ρητό «είναι για τα παιδιά» και να προσπεράσει το «Επιτέλους Φτάσαμε Σπίτι». Η αναγέννηση του animation την τελευταία δεκαετία μάς έχει όμως αποδείξει ότι μπορούν να δημιουργηθούν ταινίες που στοχεύουν πολύ υψηλότερα. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τα παιδία αξίζουν μια ψυχαγωγία που σέβεται τη νοημοσύνη τους, και τούτη εδώ η ταινία δεν το κάνει αυτό. Επομένως, συμβουλή μου είναι να παρακολουθήσετε αυτό το «Σπίτι»… σπίτι.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 22/1/2016

Η DreamWorks παράγει το δικό της «Lilo & Stitch», κλείνοντας το μάτι στο παλιό, αγαπημένο «E.T. ο Εξωγήινος». Το αποτέλεσμα είναι συμπαθέστατο, αλλά χάνει μπροστά στο βάρος της τελειότητας στο σχέδιο που παρέχει η Disney και η Pixar. Και η σύγκριση αυτή γίνεται αναγκαστικά, επειδή το «Home» πασχίζει να πιάσει θέση στο πλάι αυτών των ακριβών συγγενών. Συνδυάζει το χιούμορ με την περιπέτεια, το συναίσθημα με την παιδικότητα, αλλά δεν διαφαίνεται πουθενά το ταλέντο που θα τα έδενε όλα αυτά ως κάτι που να στέκει ποιοτικά. Το κάθε ένα από τα συστατικά λειτουργεί ανά σκηνή αυτόνομα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει, αλίμονο, με «δοκιμασμένη συνταγή». Δεν είναι εύκολο από τις μεγαλύτερες ηλικίες να του χαρίσουν τον χρόνο τους, αλλά οι μικρότερες θα περάσουν μια χαρούλα.

Βαθμολογία: