Η σχέση του μεγάλου δημιουργού με τη γυναίκα του, Άλμα, όπως εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της θρυλικής ταινίας Ψυχώ. Αναφορές γίνονται επίσης στον δολοφόνο του Γουισκόνσιν, Εντ Γκέιν, που έδωσε την έμπνευση στον συγγραφέα Ρόμπερτ Μπλοχ για να δημιουργήσει τον κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος Ψυχώ, Νόρμαν Μπέιτς. Επίσης, καταγράφονται τα γεγονότα που ακολούθησαν την κυκλοφορία του μυθιστορήματος του Μπλοχ: το ενδιαφέρον του Χίτσκοκ για την κινηματογραφική του μεταφορά, την ανάθεση των κεντρικών ρόλων, τα γυρίσματα της ταινίας, την κινηματογραφική πρεμιέρα και τις αντιδράσεις του κοινού και του τύπου.
Σκηνοθεσία:
Sacha Gervasi
Κύριοι Ρόλοι:
Anthony Hopkins … Alfred Hitchcock
Helen Mirren … Alma Reville
Scarlett Johansson … Janet Leigh
Toni Collette … Peggy Robertson
Danny Huston … Whitfield Cook
Jessica Biel … Vera Miles
Michael Stuhlbarg … Lew Wasserman
James D’Arcy … Anthony Perkins
Michael Wincott … Ed Gein
Kurtwood Smith … Geoffrey Shurlock
Richard Portnow … Barney Balaban
Ralph Macchio … Joseph Stefano
Wallace Langham … Saul Bass
Spencer Garrett … George Tomasini
Paul Schackman … Bernard Herrmann
Tara Summers … Rita Riggs
Kai Lennox … Hilton Green
Currie Graham … PR Flack
Frank Collison … Henry Gein
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: John J. McLaughlin
Παραγωγή: Alan Barnette, Joe Medjuck, Tom Pollock, Ivan Reitman, Tom Thayer
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Jeff Cronenweth
Μοντάζ: Pamela Martin
Σκηνικά: Judy Becker
Κοστούμια: Julie Weiss
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hitchcock
- Ελληνικός Τίτλος: Χίτσκοκ
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ψυχώ (1960)
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: Alfred Hitchcock and the Making of Psycho του Stephen Rebello.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ μακιγιάζ/κομμώσεων.
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα πρώτου γυναικείου ρόλου (Helen Mirren) σε δράμα.
- Υποψήφιο για Bafta πρώτου γυναικείου ρόλου (Helen Mirren) και μακιγιάζ/κομμώσεις.
Παραλειπόμενα
- Ο Anthony Hopkins ήταν ανάμεσα στους αμερικανούς και βρετανούς ηθοποιούς που κυνήγησαν με πάθος τον συγκεκριμένο ρόλο. Υποψήφιοι ήταν οι: Oliver Platt, Richard Griffiths, Alfred Molina, Paul Giamatti, Philip Seymour Hoffman, Bill Murray και Johnny Depp.
- Ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία είχαν δείξει οι: Richard Linklater, Mark Romanek, Tyler Perry, Spike Lee, Louis Letterier και Julian Fellowes.
- Για τον ρόλο των Βίρα Μάιλς και Τζάνετ Λι, υποψήφιες ήταν οι: Reese Witherspoon, Gwyneth Paltrow, Evan Rachel Wood, Abbie Cornish, January Jones, Chloe Sevigny, Kate Mara, Brit Marling, Ashley Greene, Emilie de Ravin, Camilla Belle, Natalie Dormer, Dianna Agron, Mary Elizabeth Winstead και Sarah Gadon.
- Παρότι πρωτοεμφανιζόμενος, ο Sacha Gervasi ολοκλήρωσε την ταινία μέσα σε 36 ημέρες.
- Αυτή είναι η μία από τις δύο βιογραφικές ταινίες για τον Alfred Hitchcock σε πολύ κοντινή περίοδο. Η άλλη ήταν για την τηλεόραση και τιτλοφορείται The Girl.
- Προσοχή για όσους τυχόν δεν έχουν δει την Ψυχώ, η συγκεκριμένη ταινία, όπως ήταν και το φυσικό, είναι γεμάτη spoiler.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Danny Elfman είχε δουλέψει ήδη το 1998 για το πιστό ριμέικ της Ψυχώ, διασκευάζοντας εκεί το αυθεντικό θέμα του Bernard Herrmann.
Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος
Έκδοση Κειμένου: 16/1/2013
Η υπόσταση του Άλφρεντ Χίτσκοκ, αυτή η μυστηριώδης και κυριαρχούσα φύση, είναι καλά αποτυπωμένη σε αυτό το διασκεδαστικό δράμα, προσφέροντας μια σε βάθος ματιά στην δημιουργία του, αναμφισβήτητα καλύτερου έργου του, Ψυχώ. Με βάση το βιβλίο του Stephen Rebello προσαρμοσμένο από τον σεναριογράφο του Μαύρου Κύκνου, John J. McLaughlin, η ταινία έχει μια δελεαστική ηδονοβλεπτική αίσθηση, καθώς μας προσκαλεί να εισέλθουμε τόσο στον επαγγελματικό όσο και στον ιδιωτικό κόσμο του master της αγωνίας και για όποιον έχει το παραμικρό ενδιαφέρον για τον κινηματογράφο, κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον ακαταμάχητο.
Το έργο αποτελείται από δύο παράλληλες ιστορίες: η μια είναι η γενεσιουργία του Ψυχώ και η δεύτερη ο γεμάτος ένταση γάμος του Χίτσκοκ με τη γυναίκα του, Alma. Προς έκπληξη μου, έπιασα τον εαυτό μου να ενδιαφέρεται περισσότερο για την προσωπική πλευρά της ζωής του εξαιρετικού σκηνοθέτη, παρά για την επαγγελματική. Αυτό συμβαίνει, γιατί, πέρα από τις τονικές ασυνέπειες στην ταινία, τυπικό χαρακτηριστικό ενός ντεμπούτου, που κάνουν τις «πίσω από την κάμερα» σκηνές πότε να λειτουργούν και πότε όχι, το μεγαλύτερο πρόβλημά τους είναι η έλλειψη απεικόνισης των μεθόδων εργασίας του Χίτσκοκ. Δεν μας δείχνει σχεδόν τίποτα σχετικά με τα τους κανόνες επαγγελματικής συμπεριφοράς. Το μόνο που κάνει είναι να πάρει όλες τις δημοφιλείς ιδέες του πώς ήταν ως άτομο ο Χίτσκοκ, από την εμμονή του με ξανθιές στην υπερκατανάλωση φαγητού αλλά και στα θέματα ελέγχου του, και να τις τοποθετήσει στα γυρίσματα του Ψυχώ. Αντ` αυτού, ο Gervasi επιλέγει να δώσει έμφαση στις παραισθησιογόνες συνομιλίες του Χίτσκοκ με τον Ed Gein, σκηνές που τελικά αποδεικνύονται οι πιο προβληματικές της ταινίας. Χρησιμοποιώντας τες προκειμένου να μας βάλει μέσα στο κεφάλι του Χίτσκοκ και να υλοποιήσει τις αμφιβολίες του σχετικά με τον χαρακτήρα που μελετάει, οι συγκεκριμένες σκηνές αντί να βοηθούν το μόνο που καταφέρνουν είναι να περικόπτουν την αφήγηση.
Η ταινία είναι στα καλύτερά της όταν ο Gervasi αφήνει την κάμερά του να συλλάβει στιγμές γνήσιας χημείας μεταξύ της Mirren και του Hopkins. Αν και συνοριακά πιο στρωτό και πολύ πιο ενδιαφέρον το προσωπικό κομμάτι της ζωής του Χίτσκοκ, και πάλι δεν τους δίνει αρκετό χώρο και χρόνο για να λάμψουν. Και οι δύο ηθοποιοί βέβαια είναι άψογοι στους ρόλους τους, αν και κανείς δεν περίμενε πως δεν θα ήταν. Μακριά από τις καλύτερες ερμηνείες τους είναι σαφές ότι το διασκεδάζουν παίζοντας τους συγκεκριμένους χαρακτήρες, καταφέρνοντας πάντα να αποδώσουν εξαιρετικά τις πιο συναισθηματικές στιγμές της ιστορίας. Οι Anthony Perkins (James D`Arcy), Vera Miles (Jessica Biel) και Janet Leigh (Scarlett Johansson) είναι εντελώς ανεκμετάλλευτοι, με τους ηθοποιούς που υποδύονται τους ρόλους απλά να στέκονται άπραγοι λέγοντας μια-δυο ατάκες πού και πού.
Κάπου εδώ θα πρέπει βέβαια να πω ότι είναι δύσκολο να κάνεις μια βιογραφία που θα αποδίδει σωστά ένα χαρακτήρα όπως του Άλφρεντ Χίτσκοκ, πόσο μάλλον τη σχέση του με τη σύζυγό του. Το πρόβλημα εδώ, όμως, είναι ότι ο σεναριογράφος δεν αφιερώνει την ταινία σε καμιά από τις δύο ιστορίες που θέλει να διηγηθεί, με αποτέλεσμα το έργο να είναι ανεστίαστο. Υπάρχει επιτυχημένο χιούμορ, καλές ερμηνείες και μερικές ωραίες σκηνές, αλλά μέχρι εκεί. Ίσως ήρθε η ώρα να παραδεχτούμε ότι, όπως πάντα, ο Χίτσκοκ εξακολουθεί να είναι ένα βήμα μπροστά από εμάς…
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 2/11/2013
Με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς και την Έλεν Μίρεν, οι ελπίδες για να φωτιστεί σωστά ο σκηνοθέτης φετίχ της έβδομης τέχνης ήταν ακμαίες. Κι ενώ οι δύο πρώτοι πετυχαίνουν τον στόχο τους, με τον πρώτο να μοιάζει ιδανικά στον μαιτρ του τρόμου, ο «νεοσσός» σκηνοθέτης Σάσα Γκερβάσι (σεναριογράφος του «The Terminal») δεν δείχνει να έχει ιδέα από ψυχολογία χαρακτήρων. Αυτός που αποτέλεσε έμπνευση για όλους τους μετέπειτα δημιουργούς και μάλιστα τη στιγμή που πραγματοποιούσε το διασημότερο έργο του, δεν δείχνει να εμπνέει τον Γκερβάσι, που απλά παράγει μια ψυχαγωγική ταινία, ευχάριστης, δραμεντί λογικής. Ως προς αυτό, θα ήταν άδικο να μηδενίσουμε το φιλμ. Έχει τις μεγάλες ερμηνείες, έχει κάποιες σκηνές που ξεχωρίζουν, έχει και την ποιότητα παραγωγής που τέρπει το μάτι, αλλά και διεγείρει θεματικά τον σινεφίλ για αυτονόητους λόγους. Μήπως, όμως, η επιλογή του σκηνοθέτη ήταν ακόμα ένα από τα μακάβρια αστεία του Χίτσκοκ;
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
