Μια τετραμελής οικογένεια ταξιδεύει ανά τη μεθόριο του Ιράν με ένα SUV. Δύο γονείς και δυο παιδιά: το ένα λιγομίλητο κι ενήλικο, το άλλο 6χρονο κι ενθουσιώδες. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, η οικογένεια θα δεθεί μέσω μνημών από το παρελθόν, θα έρθει αντιμέτωπη με φόβους επί του αγνώστου, αλλά θα βιώσει και τον πανικό για το άρρωστο σκυλί τους. Όλα αυτά κι ενώ οι εντάσεις ολοένα και αυξάνονται, καθώς σιγά-σιγά θα αποκαλυφθεί ο αληθινός λόγος του ταξιδιού τους.
Σκηνοθεσία:
Panah Panahi
Κύριοι Ρόλοι:
Mohammad Hassan Madjooni … Khosro
Pantea Panahiha … η μητέρα
Rayan Sarlak … ο 6χρονος αδελφός
Amin Simiar … ο ενήλικος αδελφός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Panah Panahi
Παραγωγή: Mastaneh Mohajer, Jafar Panahi, Panah Panahi
Μουσική: Peyman Yazdanian
Φωτογραφία: Amin Jafari
Μοντάζ: Amir Etminan, Ashkan Mehri
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Jaddeh Khaki
- Ελληνικός Τίτλος: Φύγαμε!
- Διεθνής Τίτλος: Hit the Road
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο τμήμα Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του φεστιβάλ Κανών.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ Λονδίνου.
- Καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ Μαρ ντελ Πλάτα.
Παραλειπόμενα
- Ο Panah Panahi κάνει το δημιουργικό του ντεμπούτο, ενώ η μόνη του ως εδώ κύρια συμμετοχή στο σινεμά ήταν ως μοντέρ σε δουλειά του διάσημου πατέρα του, Jafar Panahi.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 1/11/2022
Όπως προδιαθέτει και ο τίτλος, το “Φύγαμε!” είναι μια ταινία δρόμου, ένα ταξίδι μιας τετραμελούς οικογένειας και του σκύλου της στις επαρχίες του Ιράν. Είναι οι ήρωες που ακολουθούμε, γνωρίζουμε και εντέλει συμπονούμε παρά τη δυσλειτουργικότητά τους: ο πατέρας γκρινιάζει λόγω του σπασμένου του ποδιού, ο ανήλικος γιος είναι ανεξέλεγκτα υπερκινητικός, η μάνα προσπαθεί να διατηρήσει την καλή διάθεση, ενώ ο σκύλος είναι ανίατα άρρωστος. Μόνο ο ενήλικος γιος που οδηγεί το αυτοκίνητο είναι απόκοσμα λιγομίλητος.
Παρά τα καλοπροαίρετα πειράγματα και τις εντάσεις, οι πέντε αυτοί ταξιδιώτες είναι εμφανώς άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους, χωρίς να μας αποκαλύπτονται ούτε τα ονόματά τους ούτε ο σκοπός της διαδρομής τους. Από το πρώτο πλάνο υπάρχει μια απροσδιόριστη αίσθηση απειλής, η οποία εντείνεται μέσα από διάχυτα περιστατικά, φαινομενικά αθώα, όπως όταν οι γονείς κρύβουν σε κάτι πέτρες το κινητό που έχει φέρει μαζί το παιδί τους ή νομίζουν ότι τους παρακολουθεί ένας διερχόμενος οδηγός.
Παρότι διατηρεί με συνέπεια ένα αστείο κλίμα, υπάρχουν στιγμές όπου ο Παναχί θα σκοτεινιάσει αμυδρά τη διάθεση με την τεχνική του. Κρατώντας λίγο περισσότερο από το προβλεπόμενο ένα κοντινό πλάνο, χτίζει σταδιακά μέσα στην εξέλιξη της ιστορίας ένα ατόφιο άγχος που γιγαντώνεται καθώς το ορεινό τοπίο γίνεται όλο και πιο ομιχλώδες και τα μακρινά μονοπλάνα παίρνουν τα ηνία. Καθώς τα περιστατικά γίνονται όλο και πιο αλλόκοτα, ο Παναχί με ευστροφία κρατά τις λεπτομέρειες των συνθηκών ανεξήγητες, προσφέροντας μια θελκτική αύρα μυστικότητας.
Εντέλει έρχεται στο φως μια οικογενειακή ιστορία επιβίωσης που επιτυγχάνεται μέσω της φυγής και μια ξαφνική απώλεια που διαχειρίζεται μέσω της στωικής αποφασιστικότητας. Το πώς μεταφράζεται αυτό σε επίπεδο ιστορίας, είναι πολύ σπουδαίο για να το αποκαλύψω εδώ με λόγια. Σημαντική πλευρά της ταινίας είναι η επίκριση για το ψυχολογικό κόστος στους απλούς ανθρώπους από το απολυταρχικό καθεστώς της χώρας, η οποία επιτυγχάνεται μέσα από πολύ διακριτικές λεπτομέρειες, ανυψώνοντας ακόμα περισσότερο το νόημά τους. Τα μέγιστα συμβάλλουν οι εξαίσιες ερμηνείες ολόκληρου του καστ, ειδικά του μικρού Amin Simiar, που η άκρατη ερμηνεία του κουβαλάει πάνω της την ενότητα της ταινίας.
Ο Παναχί επιδεικνύει εξαιρετική μαεστρία στο να κρατά τις ισορροπίες μεταξύ της ανάλαφρης ευθυμίας και της σφιχτοδεμένης έντασης χωρίς να παρασύρεται ποτέ από το πάθος της κατάστασης, δίνοντας μας την ευκαιρία να ακολουθήσουμε τα συναισθήματα που προκαλεί στον καθένα μας. Μέσα από μια μοναδική τεχνική εξισορρόπηση όπου μπουκωμένα κοντινά δίνουν τη θέση τους σε μακρινά μονοπλάνα, ο Παναχί επιτυγχάνει να συνδυάσει το γνήσιο ρεαλιστικό στιλ με μια ονειρική σεκάνς φαντασίας, φανερώνοντας όχι μόνο τις επιρροές από το σινεμά του πατέρα του, αλλά και τις δικές του προσωπικές φιλοδοξίες.
Μέσα από την πρώτη του ταινία, ο Πανά Παναχί προδιαθέτει για μια μακρά και βραβευμένη πορεία, με το “Φύγαμε!” να αποτελεί μια φυσική προσθήκη στο Νέο Ιρανικό Κύμα, απόρροια και εξέλιξη των ταινιών του Φαραντί και του Κιαροστάμι, με πανανθρώπινες ιστορίες που ξεπερνούν κάθε σύνορο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
