Χιροσίμα Αγάπη μου

Μια γαλλίδα ηθοποιός φτάνει στη Χιροσίμα για να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία με θέμα την ειρήνη. Εκεί γνωρίζει έναν Ιάπωνα, με τον οποίο γίνονται εραστές. Το ζευγάρι σε μια σειρά συζητήσεων εξομολογείται ο ένας στον άλλον τις σκέψεις και τις επώδυνες αναμνήσεις. Εκείνος μιλάει για τη ζωή του και επαναλαμβάνει «Δεν έχεις δει τίποτα από τη Χιροσίμα». Εκείνη αναφέρεται στα εφηβικά της χρόνια στη Νεβέρ, κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, για το πώς ερωτεύτηκε έναν γερμανό στρατιώτη, αλλά και στην ταπείνωση που υπέστη κατά τη διάρκεια της απελευθέρωσης.

Σκηνοθεσία:

Alain Resnais

Κύριοι Ρόλοι:

Emmanuelle Riva … αυτή

Eiji Okada … αυτός

Bernard Fresson … ο γερμανός εραστής

Stella Dassas … η μητέρα

Pierre Barbaud … ο πατέρας

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Marguerite Duras

Παραγωγή: Anatole Dauman, Samy Halfon

Μουσική: Georges Delerue, Giovanni Fusco

Φωτογραφία: Michio Takahashi, Sacha Vierny

Μοντάζ: Jasmine Chasney, Henri Colpi, Anne Sarraute

Σκηνικά: Minoru Esaka, Mayo, Lucilla Mussini, Petri

Κοστούμια: Gerard Collery

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: Hiroshima Mon Amour
• Ελληνικός Τίτλος: Χιροσίμα Αγάπη μου
• Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Hiroshima, My Love
• Εναλλακτικός Τίτλος: Nijuuyojikan no Jouji [ιαπωνικά]

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ αυθεντικού σεναρίου.
• Βραβείο Bafta ηνωμένων εθνών. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία από οποιαδήποτε προέλευση και ξένης ηθοποιού (Emmanuelle Riva).
• Βραβείο FIPRESCI στο φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

• Μαζί με το Με Κομμένη την Ανάσα και τα 400 Χτυπήματα έφεραν το 1959 στην πρώτη γραμμή της διεθνούς προσοχής το νέο γαλλικό κύμα. Η συγκεκριμένη ταινία ιδιαίτερα έπαιξε μείζονα ρόλο στο αριστερό σινεμά της Γαλλίας.
• Σύμφωνα με τον αμερικανό κριτικό James Monaco, ο Resnais είχε αναλάβει αρχικά τη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ με θέμα την ατομική βόμβα. Περνώντας όμως κάποιους μήνες δίχως να βρίσκει τρόπους να το αναπτύξει θεματικά, μια και προϋπήρχε η ανάλογη του δουλειά του στο Νύχτα και Καταχνιά (1955) με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήγε στον παραγωγό και αρχικά αστειευόμενος είπε ότι δεν μπορούσε να το πραγματώσει αν η Marguerite Duras δεν του έγραφε το σενάριο.
• Συνεργασία Ιαπωνίας και Γαλλίας σε όλους τους τομείς. Ιδέα των παραγωγών ήταν να υπάρχει ένας πρωταγωνιστής από κάθε χώρα, όπως και ανάμεικτο συνεργείο για γυρίσματα και στις δύο χώρες.
• Η κύρια από τις πρωτοπορίες επί της τεχνικής ήταν αυτά τα πολύ σύντομα φλας-μπακ, που υπονοούν εκλάμψεις ανάμνησης των ηρώων. Η Resnais θα επεξεργαστεί περαιτέρω αυτή την τεχνική στο Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ (1961).
• Και πάλι ο James Monaco ήταν αυτός που παρουσίασε πρώτος τον θεματικό παραλληλισμό του φιλμ με την Καζαμπλάνκα του Michael Curtiz.
• Θα μπορούσε να εκθλιφθεί κι ως κινηματογραφικό ντεμπούτο για την Emmanuelle Riva, μια και στην μόνη προηγούμενη συμμετοχή της ερμήνευσε μια γραμματέα, σε έναν ρόλο τόσο μικρό που δεν μπήκε καν στους τίτλους.
• Ο Eiji Okada δεν ήξερε να μιλάει ούτε λέξη στα γαλλικά, και αναγκάστηκε να αποστηθίσει τις ανάλογες ατάκες του ανά συλλαβή.
• Μέρος του υλικού ήταν στην πραγματικότητα κομμάτια από την ιαπωνική ταινία Hiroshima του 1953 από τον Hideo Sekigawa. Κι εκεί -διόλου τυχαία- πρωταγωνιστής ήταν ο Eiji Okada.
• Η ταινία επιλέχθηκε αρχικά για το κύριο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Κανών, αλλά αποφασίστηκε να βγει από εκεί και να πάει στο τμήμα της εβδομάδας κριτικής. Ο λόγος ήταν ότι το φεστιβάλ σκέφτηκε ότι το θέμα της ατομικής βόμβας ήταν υπερβολικά ευαίσθητο, και ίσως ενοχλούσε την αμερικανική κυβέρνηση. Η διεθνής ένωση κριτικών όμως το αντάμειψε με το δικό της βραβείο. Παρόλα αυτά, οι Αμερικανοί το έθεσαν στα υποψήφια για Όσκαρ σενάρια, ενώ δεν το πρότεινε κάποια από τις δύο χώρες καταγωγής του για το αντίστοιχο ξενόγλωσσο.
• Το 2001, ο Nobuhiro Suwa σκηνοθέτησε το H Story, μια ντοκιουντράμα προσπάθεια να κάνει το ριμέικ της ταινίας του Resnais.