Η ιστορία της Κάθριν Τζόνσον, της Ντόροθι Βον και της Μαίρη Τζάκσον, τρεις ευφυέστατες Αφροαμερικανές που εργάζονταν στη ΝΑΣΑ, και υπηρέτησαν ως οι εγκέφαλοι πίσω από μία από τις μεγαλύτερες αποστολές της ανθρώπινης ιστορίας: την εκτόξευση του αστροναύτη Τζον Γκλεν σε τροχιά γύρω από τη Γη. Αυτό το γεγονός αποκατάστησε την αυτοπεποίθηση των ΗΠΑ στον αγώνα τους για την κατάκτηση της Σελήνης και έξαψε τον κόσμο.
Σκηνοθεσία:
Theodore Melfi
Κύριοι Ρόλοι:
Taraji P. Henson … Katherine Goble Johnson
Octavia Spencer … Dorothy Vaughan
Janelle Monae … Mary Jackson
Kevin Costner … Al Harrison
Kirsten Dunst … Vivian Mitchell
Jim Parsons … Paul Stafford
Glen Powell … John Glenn
Mahershala Ali … συνταγματάρχης Jim Johnson
Aldis Hodge … Levi Jackson
Olek Krupa … Karl Zielinski
Saniyya Sidney … Constance Johnson
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Allison Schroeder, Theodore Melfi
Παραγωγή: Peter Chernin, Donna Gigliotti, Theodore Melfi, Jenno Topping, Pharrell Williams
Μουσική: Benjamin Wallfisch, Pharrell Williams, Hans Zimmer
Φωτογραφία: Mandy Walker
Μοντάζ: Peter Teschner
Σκηνικά: Wynn Thomas
Κοστούμια: Renee Ehrlich Kalfus
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Hidden Figures
- Ελληνικός Τίτλος: Αφανείς Ηρωίδες
Σεναριακή Πηγή
- Βιβλίο: Hidden Figures της Margot Lee Shetterly.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας, σεναρίου και δεύτερου γυναικείου ρόλου (Octavia Spencer).
- Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα δεύτερου γυναικείου ρόλου (Octavia Spencer) και μουσικής.
- Υποψήφιο για Bafta σεναρίου.
Παραλειπόμενα
- Η ιστορία των τριών έγχρωμων μαθηματικών δεν είναι γραμμένη σε κάποιο ιστορικό βιβλίο, αλλά στο δημοσιευμένο το 2016 Hidden Figures της Margot Lee Shetterly. Σύμφωνα με τις έρευνες της, η ιστορία ανταποκρίνεται σε αληθινά γεγονότα.
- Oprah Winfrey και Viola Davis ήταν υποψήφιες για δύο από τους κεντρικούς ρόλους.
- Η Allison Schroeder, που έγραψε το σενάριο, μεγάλωσε στο ακρωτήριο Κανάβεραλ, όπου και οι παππούδες της εργάζονταν για τη ΝΑΣΑ.
- Η The Lego Group έβγαλε τη σειρά Women of NASA, με φιγούρες γυναικών που εργάστηκαν στη ΝΑΣΑ. Από αυτήν όμως έλειπε η Katherine Goble Johnson.
- Πολύ καλή η πορεία στα ταμεία, παρότι πρόκειται για δραματική ταινία. Εισέπραξε 236 εκατομμύρια δολάρια, κι ενώ κόστισε 25.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο Pharrell Williams έγραψε μια σειρά από τραγούδια για το φιλμ, μεταξύ αυτών τα: I See A Victory (που ερμηνεύει μαζί με την Kim Burrell) και Surrender (πάλι ο ίδιος στη φωνή, μαζί με τη Lalah Hathaway).
Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος
Έκδοση Κειμένου: 6/2/2017
Υπήρχε μια εποχή που το να δουλεύουν τρεις έγχρωμες γυναίκες για τη NASA ήταν ανέκδοτο. Μια εποχή που ο ρατσισμός και ο σεξισμός βασίλευαν δίχως αντίπαλο στη γη των ευκαιριών. Αυτή την περίοδο, γύρω στα 1960, πραγματεύεται η ταινία του Melfi, τοποθετώντας στο κέντρο της την αληθινή ιστορία των παραπάνω προικισμένων με εξαιρετικά μαθηματικά μυαλά γυναικών.
Οι τρεις ηρωίδες πασχίζουν για κάτι παραπάνω από την απλή επιβίωση. Προσπαθούν να δείξουν στον κόσμο και τον εαυτό τους ότι μια γυναίκα, και δη αφροαμερικανίδα, δικαιούται να απαιτεί ό,τι αξίζει και να κυνηγάει τα όνειρά της. Οπλισμένες με υψηλό πατριωτικό φρόνημα -για μια πατρίδα που τους δείχνει σταθερά το σκληρό της πρόσωπο-, οι λαμπρές αυτές γυναίκες κερδίζουν σταθερά και με πολύ κόπο την εκτίμηση του περιγύρου τους, διεκδικώντας συνεχώς ό,τι θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο και θριαμβεύοντας επίμονα απέναντι στον παραλογισμό του κάθε στερεοτύπου, δημιουργώντας έτσι μια κινηματογραφική ιστορία που αξίζει το ενδιαφέρον του θεατή.
Μόνο που ο Melfi δυστυχώς μοιάζει να έχει μεριμνήσει κυρίως για το περίβλημα της ταινίας του, λησμονώντας να μεταφέρει στην ιστορία τη δύναμη και τις προεκτάσεις που της αρμόζουν. Το «Αφανείς Ηρωίδες» είναι μια αναμφιβόλως καλοσχεδιασμένη παραγωγή, με όμορφο κλίμα και μια ταιριαστή παλιομοδίτικη αισθητική να κάνει τα πάντα πιο χρωματιστά. Διαθέτει επίσης τρεις εύστοχες κεντρικές ερμηνείες και μια αβίαστα θετική αύρα. Της λείπει όμως κάτι βασικότερο από όλα αυτά: η βαρύτητα που απαιτεί το θέμα της.
Ενώ υπάρχουν συνεχείς και άμεσες αναφορές σε θέματα ρατσισμού και σεξισμού, αυτές είναι νηπιακού χαρακτήρα και δοσμένες από μια σκοπιά τόσο μονοδιάστατη που καταλήγουν να συνθέτουν απλά ένα εύπεπτο κινηματογραφικό περιβάλλον αντί να απαρτίζουν ένα ανθρώπινο δράμα. Παράλληλα, η ταινία εμφανίζεται ανισοβαρής ως προς τις ηρωίδες της, δίνοντας την ολική πρωτοκαθεδρία στον ρόλο που ερμηνεύει η Taraji P. Henson, και περιορίζοντας τις υπόλοιπες δύο σε ρόλο δεύτερου βιολιού που καλείται στο προσκήνιο μόνο για να αποφευχθούν ρυθμικά κενά και υποσκάπτοντας έτσι και τις ερμηνείες τους. Ακόμα και έτσι, όμως, η Octavia Spencer καταφέρνει να λάμψει ξανά.
Ταινίες σαν τη συγκεκριμένη θυμίζουν ότι το αμερικανικό σινεμά κατορθώνει συχνά να κάνει τις πραγματικές ιστορίες να μοιάζουν με παραμύθια, αποφεύγοντας τεχνηέντως τα σκοτάδια στα οποία κρύβεται η αλήθεια και επιλέγοντας μια οδό πεπατημένη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα ήταν άδικο να ισχυριστεί κανείς ότι η ταινία δεν είναι διασκεδαστική. Απλώς, θα μπορούσε να είναι κάτι πολύ ανώτερο αυτού. Κάτι τέτοιο απαιτούσε άλλωστε και η ιστορία που αφηγείται.
Βαθμολογία:
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/11/2017
Κάποιες ταινίες είναι σαν να φωνάζουν ότι φτιάχτηκαν με απώτερο σκοπό όχι μονάχα το αμερικανικό κοινό, αλλά δη την ακαδημία των Όσκαρ. Η συγκεκριμένη δεν μπαίνει σε ρίσκα, έχει μια όμορφη, αλλά ταυτόχρονα τυπική αφήγηση και αγγίζει το ζήτημα του ρατσισμού χλιαρότερα από ό,τι το αντιμετώπιζαν ακόμα και συμβατικότερες ταινίες. Από την άλλη, είναι ένα «καθαρό», ειλικρινές φιλμ στην όλη απλότητα του, με χαρακτήρες ξεκάθαρους και δομημένους απλά αλλά σωστά, και ένα σενάριο που ρέει με ευκολία, δίχως σε κανέναν σημείο να κάνει κοιλιά. Προσθέστε και το καλό επίπεδο παραγωγής, και έχετε μια ταινία που παρότι έχει ως επίκεντρο ένα επιστημονικό θέμα, μπορεί να ιδωθεί ευχάριστα από όλη την οικογένεια. Σίγουρα βοηθούν και οι βασικές ερμηνείες (με αιχμή την Ταρατζί Χένσον και την Οκτάβια Σπένσερ), αλλά και γενικά όλο το καστ που μοιάζει να έχει τοποθετημένο το σωστό άτομο στον σωστό ρόλο.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
