Η Χάιντι, μια 5χρονη ορφανή, ζει με τον παππού της στα ειδυλλιακά όρη της Ελβετίας. Η ευτυχία της διακόπτεται λίγα χρόνια μετά, όταν η θεία της, Ντίτε, την παίρνει στη Φρανκφούρτη, πιστεύοντας ότι θα μεγαλώσει σωστότερα. Εκεί, πρέπει να βοηθάει μια άρρωστη κοπέλα, την Κλάρα.
Σκηνοθεσία:
Alain Gsponer
Κύριοι Ρόλοι:
Anuk Steffen … Heidi
Bruno Ganz … Alpohi
Isabelle Ottmann … Klara Sesemann
Anna Schinz … Dete
Quirin Agrippi … Peter
Katharina Schuttler … Κα Rottenmeier
Maxim Mehmet … Κος Sesemann
Hannelore Hoger … Κα Sesemann
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Petra Biondina Volpe
Παραγωγή: Jakob Claussen, Lukas Hobi, Ulrike Putz, Reto Scharli
Μουσική: Niki Reiser
Φωτογραφία: Matthias Fleischer
Μοντάζ: Mike Schaerer
Σκηνικά: Christian M. Goldbeck
Κοστούμια: Anke Winckler
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Heidi
- Ελληνικός Τίτλος: Χάιντι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Heidi της Johanna Spyri.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για πρώτο αντρικό ρόλο (Bruno Ganz), μουσική και μοντάζ στα εθνικά βραβεία της Ελβετίας.
Παραλειπόμενα
- Το μυθιστόρημα της Johanna Spyri, γραμμένο το 1880, έχει ήδη αρκετές διασκευές στον κινηματογράφο, αν και στην Ελλάδα έγινε γνωστότερο από τη μάνγκα τηλεοπτική σειρά. Η πρώτη διασκευή ήταν το 1937 με τη Shirley Temple.
- Με το πέρας της παραγωγής, οι μικροί Anuk Steffen και Quirin Agrippi δήλωσαν πως δεν τους ενδιέφερε να ασχοληθούν περαιτέρω με την ηθοποιία.
- Μία από τις μεγαλύτερες εμπορικές επιτυχίες του ελβετικού σινεμά. Με μπάτζετ στα 8,8 εκατομμύρια δολάρια, οι εισπράξεις παγκοσμίως έφτασαν στα 38,7.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 7/4/2016
Η Χάιντι έχει μια νοσταλγική δυναμική και για εμάς του Έλληνες, κυρίως από τη σειρά κινουμένων σχεδίων που προβάλλονταν πριν τρεις δεκαετίες στην κρατική. Έτσι, υπάρχουν δύο είδη κοινού για τη μία ακόμα εκδοχή της στο σινεμά (από τις πάμπολλες), τα οποία θα σχηματίσουν διαφορετική ο καθένας τους άποψη. Η φλέγουσα κατηγορία αφορά φυσικά τις μικρές ηλικίες. Ο ελβετός Alain Gsponer δεν κάνει ποτέ την έκπληξη, αλλά είναι ένα θέαμα στρωτό, διατηρεί την οικολογική του συνείδηση, σέβεται την παιδική ψυχοσύνθεση και στο μέρος όπου η φύση είναι πανταχού παρούσα, αναβλύζει μια ανοιξιάτικη μυρωδιά. Αλλά είναι μακριά από όσα τα παιδιά σήμερα έχουν συνηθίσει, και η χιουμοριστική του χροιά μάλλον θα τα αφήσει αδιάφορα.
Οι συνοδοί, πάλι, κάπου ίσως απογοητευτούν, ακόμα κι αν κρατούν μικρό καλάθι. Είναι φανερό ότι μέσα σε εκατό λεπτά δεν ήταν δυνατή η ορθή συρρίκνωση ενός τέτοιου όγκου, όσο κι αν ο σκηνοθέτης προσπαθεί να μη φύγει από το παλιό κλίμα, ακόμα και της σειράς. Η νέα Χάιντι δεν είναι από τις ταινίες που εύκολα θα τις προσάψεις το μεγάλο σφάλμα. Δεν ρισκάρει ποτέ, κάνει την προσπάθεια να μην αποκλείσει καμία ηλικία, και κινείται σε μια ευθεία γραμμή, έστω και κομμένη σε δύο θεματικές ενότητες. Σίγουρα, όμως, διαφαίνεται και η έλλειψη δημιουργικής έγνοιας προς κάτι το ανώτερο κινηματογραφικά, αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι αυτή η τελευταία ευκαιρία μιας αληθινά σπουδαίας κινηματογραφικής Χάιντι.
Βαθμολογία: