Υψηλή Ραπτική

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 14/6/2022

Ουσιαστικά η Sylvie Ohayon στήνει εδώ ένα μοντέρνο παραμύθι σε αστικό φόντο, με φαινομενικά ρεαλιστική ματιά λόγω της εστίασης στο κοινωνικό κομμάτι. Παράλληλα, γίνεται εμφανές πως ό,τι ξεδιπλώνεται στην οθόνη κουβαλάει κι ένα ειδικό προσωπικό φορτίο για την ίδια, δηλαδή είναι κι ένα δημιουργικό στοίχημα. Είναι διπλό το κρίμα λοιπόν γι’ αυτούς τους λόγους που το τελικό αποτέλεσμα ελάχιστα λειτουργεί.

Με το βασικό πρόβλημα να βρίσκεται στο σενάριο, το οποίο παρότι υποτίθεται πως εδράζεται σε ένα πιο ρεαλιστικό πλαίσιο από τα στάνταρ ενός Χόλιγουντ για παράδειγμα, διέπεται στην πραγματικότητα από αβάσταχτη αφέλεια στο πώς σκιαγραφεί ψυχοσυνθέσεις και συγκυρίες, που κάνει και τον κεντρικό άξονα της σχέσης μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών εξαιρετικά μη πειστικό. Η αλληλεπίδραση ανάμεσά τους μοιάζει περισσότερο με το πώς θα φανταζόταν ένα νέο άτομο για τον εαυτό του έναν ιδανικό μέντορα που θα τον στήριζε (ακόμη και οι όποιες εντάσεις τελικά δρουν με τρόπο τέτοιο που ενισχύουν την αμοιβαία εκτίμηση, δεν είναι επικίνδυνες) παρά με κάτι αληθινό και πολυδιάστατο.

Οι αδυναμίες της γραφής γίνονται φανερές και από τις καταστάσεις που αποτυπώνονται για να «γεμίσει» ο κινηματογραφικός χρόνος, που είναι σχεδόν όλες επιλεγμένες από το πανέρι με τα κλισέ (το σημείο στο οποίο η κεντρική ηρωίδα προσωρινά τα παρατάει λόγω πίεσης, η ερωτικού τύπου παρεξήγηση με το αίσθημα, μια σκηνή ξεσπάσματος μεταξύ άλλων). Υπάρχουν κάποιες στιγμές που εκπέμπουν αυθεντικότητα, με την καθημερινότητα της νεαρής Jade στην γκετοποιημένη γειτονιά ειδικά να προσθέτει πόντους στο σύνολο, αλλά δεν είναι αρκετές.

Ίσως το καλύτερο στοιχείο να είναι το ντουέτο που σκηνοθετεί η Ohayon, που ερμηνευτικά καλύπτει αρκετά από τα κενά που αφήνει το κείμενο σχετικά με τους εν λόγω ρόλους. Η εξαιρετικά έμπειρη Nathalie Baye βγάζει προς τα έξω όλα όσα χρειάζονται για το πορτρέτο της: μια ήρεμη δύναμη ικανή να παρέχει την καλύτερη καθοδήγηση, μια μελαγχολία για τα λάθη του χαρακτήρα της, αλλά και μια ευαλωτότητα. Και η Lyna Khoudri εναλλάσσει έξοχα μια ζωτικότητα, ένα πείσμα κι ένα έντονο ταπεραμέντο με μια ευαισθησία που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια. Είναι ατυχές που οι ηρωίδες τους δεν είναι εξίσου προσεγμένες στο πώς έχουν συλληφθεί από την Ohayon.

Το ανθρωποκεντρικό μήνυμα σχετικά με τις ευκαιρίες που πρέπει να δοθούν στις περιθωριοποιημένες κοινωνικά ομάδες της Γαλλίας είναι καλοδεχούμενο, αλλά δεν αντισταθμίζει από μόνο του τα μειονεκτήματα του φιλμ. Αναγνωρίζει κανείς το φιλότιμο της όλης προσπάθειας, σε γενικές γραμμές, όμως είναι ισχνό δραματουργικά σινεμά, με μια εσφαλμένη αντίληψη για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.

Βαθμολογία: