Ο Χάρι Πότερ και το Τάγμα του Φοίνικα

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/8/2007

Τα δύο πρώτα του Columbus ήταν παιδικά, το τρίτο του Cuaron ήταν το πλέον σκοτεινό, ενώ το τέταρτο του Newell κινούνταν στο «ανάμεσα». Τώρα, με νέο σκηνοθέτη τον τηλεοπτικό και σκηνοθετικά άπειρο David Yates, αλλά και καινούργιο σεναριογράφο, τον Michael Goldenberg, το πέμπτο μέρος δεν ξέρει και το ίδιο τι ακριβώς αντιπροσωπεύει.

Δεν υπάρχει ούτε μια αληθινά παιδική ή χιουμοριστική σκηνή. Τα παιδιά έχουν πια μεγαλώσει και τα γεγονότα αντιμετωπίζονται με απόλυτη σοβαρότητα. Ο Χάρι Πότερ μοιάζει, όλο και πιο πολύ, με έναν καταραμένο ήρωα που η μοίρα του τον σπρώχνει σε κάτι το μεγάλο, αλλά και τρομερά δύσβατο. Όχι πως η σειρά έχει ξεφύγει τελείως από την παιδική ψυχοσύνθεση, αλλά περιμένει και από τους θεατές της να ωριμάζουν μαζί της. Αν μάλιστα, μεσολαβούσαν περισσότερα χρόνια ανάμεσα στις ταινίες, θα ήταν σίγουρο πως θα στηρίζονταν μονάχα στο αρχικό της κοινό.

Πιστεύω δε, πως το φαινόμενο Χάρι Πότερ δεν στηρίχτηκε απλά στη συγγραφική δεινότητα της J.K. Rowlings ή τη δύναμη των οπτικών εφέ της κινηματογραφικής σειράς, αλλά κυρίως στο ότι παίρνει τα παιδιά σοβαρά. Παρουσιάζει μικρές ηλικίες προ μεγάλων ευθυνών, και δασκάλους να παίρνουν αληθινά στα σοβαρά, σαν συνομήλικους, τους μικρούς επίδοξους κυρίους με κεφαλαίο. Μάλιστα όλη αυτή η παραφιλολογία, περί επικινδυνότητας του Χάρι Πότερ, έδωσε ακόμα ένα πάτημα στα παιδιά, αρκούμενα πως επιτέλους τα υπολογίζουν στα σοβαρά. Σε αυτό το πέμπτο μέρος φοβάμαι πως θα απογοητευτούν οι συνοδοί που θέλουν να νιώσουν παιδιά, αλλά θα ενθουσιαστούν οι νεαροί που βλέπουν τον ήρωα τους να ωριμάζει.

Από νέα πρόσωπα δεν υπάρχει κάτι το σημαντικό, ακόμα κι αν υπάρχει αφθονία, πέρα από την πάντα συμπαθή Imelda Staunton. Η βρετανή ηθοποιός ερμηνεύει μια αντί-Μαίρη Πόπινς, όντας ντυμένη στα ροζ και βασανίζοντας τους μαθητές της σχολής. Μια ενδιαφέρουσα αντίθεση, που διακριτικά αντιτίθεται στο εκπαιδευτικό σύστημα, κάτι που δεν είχε συμβεί ως τώρα στη σειρά. Υπάρχει και η Helena Bonham Carter, αλλά θα απογοητεύσει λόγω του ότι εμφανίζεται ελάχιστα, και μάλιστα σχεδόν δεν βγάζει κουβέντα.

Πιο γενικά, η απόλυτη σοβαρότητα που επικρατεί θα απογοητεύσει αυτούς που θα επιθυμούσαν κάτι το πιο ξέγνοιαστο από τον νεαρό ήρωα. Δεν υπάρχει όμως και το σκοτάδι που θα συντρόφευε κατάλληλα τα γεγονότα που ρέπουν προς την απόλυτη σοβαρότητα. Είναι και η λιγότερο θεαματική ταινία της σειράς, με φειδωλή χρήση ψηφιακών εφέ και σκηνών δράσης, ακόμα κι αν ο χαρακτήρας της ταινίας είναι καθαρό μπλοκ-μπάστερ. Γενικά, για έναν ώριμο θεατή είναι η τρίτη καλύτερη της σειράς (μετά τη Τρίτη και την τέταρτη), για κάποιον που θα έρθει σε πρώτη επαφή φοβάμαι πως είναι αδιάφορη, ενώ για ένα φανατικό της σειράς ούτε κρύο ούτε ζέστη. Εν αναμονή του έκτου, όμως, ας δούμε κι αυτό το άνευ ταυτότητας επεισόδιο, έτσι για να μη μας πιάνουν αδιάβαστους…

Βαθμολογία: