Γενέθλια Θανάτου 2

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 23/2/2019

Τα πρώτα «Γενέθλια Θανάτου» απετέλεσαν ένα εμπορικό χιτ από το πουθενά από άποψη συντελεστών (γιατί σε επίπεδο μάρκετινγκ υπήρχε μια Blumhouse Productions από πίσω, που και «μανούλα» στην προώθηση είναι, κι έχει επιβάλλει σιωπηρά ένα νέο καθεστώς στον κινηματογραφικό τρόμο), αλλά έκαναν γκέλα και σε μεγάλη μερίδα του κοινού του είδους του θρίλερ που είδε στο φιλμ αυτό ένα σύγχρονο καλτ χιτ. Αυτή η επιτυχία οφείλεται στην τάση της αυτοπαρωδίας που έχει γίνει μόδα στο ιδίωμα από την «Κραυγή Αγωνίας» κι έπειτα με πολλά παραδείγματα μιμητών (ενδεικτικά η σειρά «Βλέπω το Θάνατό σου» και το «Hostel: Η Αρχή της Παράνοιας» μεταξύ άλλων) και η οποία εξακολουθεί να είναι δημοφιλής, άσχετα από το γεγονός πως η ταινία καθαυτή μάλλον σαχλή και λησμονήσιμη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Το σίκουελ αυτό δεν κυμαίνεται σε υψηλότερες ποιοτικές συχνότητες: υπάρχουν ομολογουμένως περισσότερες και πιο ενδιαφέρουσες σεναριακές ιδέες λόγω του πιο ευέλικτου για αξιοποίηση ευρήματος των παράλληλων συμπάντων, το ύφος όμως παραμένει κατά το μεγαλύτερο κομμάτι της διάρκειας πιστό σε αυτήν την ενοχλητική και θορυβώδη εφηβικότητα που χαρακτήριζε τον προκάτοχό του. Πρόκειται για μια δουλειά που διέπεται επίσης από μια σοβαρή κρίση ταυτότητας: σε πολλά σημεία σαν να εγκαταλείπεται εντελώς ο μανδύας του τρόμου για να προτιμηθεί η λάιτ επιστημονική φαντασία, με έναν τρόπο που δείχνει σαν να είναι μια απόφαση που λήφθηκε εκ των υστέρων στο μοντάζ.

Η ελαφρότητα που επικρατεί καθιστά τη θέαση σχετικά ευχάριστη, κάποια στιγμή όμως οι απεγνωσμένες προσπάθειες των συντελεστών να σπάσουν πλάκα μπας και αποσπάσουν έτσι περισσότερα ελαφρυντικά και οι υπερβολικά χαλαροί κανόνες του σύμπαντος που φτιάχνεται δεν μπορούν παρά να εκπέμψουν μια αίσθηση προχειροδουλειάς και βιασύνης. Άσχημη γεύση αφήνει και ο εκτροχιασμός προς το μελοδραματικό που επιχειρείται στην τρίτη πράξη σοβαρεύοντας αχρείαστα και άγαρμπα ένα σύνολο που μέχρι εκείνη την ώρα έγερνε αποκλειστικά προς την πλευρά του χαβαλέ. Πιθανότατα το σύνολο να κατέρρεε και ολοκληρωτικά αν δεν προσπαθούσε να σώσει τα προσχήματα η Jessica Rothe, η οποία, όπως και στην πρώτη ταινία, μοιάζει να το διασκεδάζει σε ασύμμετρο βαθμό σε σχέση με την ποιότητα του υλικού που της δίνεται. Ειδικά στις κωμικές της στιγμές έχει μια αυτοπεποίθηση και μια αίσθηση του τάιμινγκ που σκέφτεται κανείς πως είναι κρίμα να χαραμίζεται σε κάτι τόσο ανυπόφορα μέτριο. Αν πλαισιωνόταν από αναλόγως αξιόλογα στοιχεία τότε και η προσπάθειά της θα έβγαζε περισσότερο νόημα. Με αυτά τα δεδομένα, ο τρόπον τινά αγώνας που δίνει μοιάζει σαν μια απόπειρα να μαζευτούν όσο γίνεται τα ασυμμάζευτα.

Αν η ευθυμία του όλου θεάματος συνοδευόταν από ένα πράγματι πνευματώδες κι εύστοχο χιούμορ πολλά θα συγχωρούνταν, δυστυχώς όμως η ποιότητα αυτού του στοιχείου συμβαδίζει με αυτήν των υπόλοιπων επιμέρους γνωρισμάτων. Από ένα σημείο και ύστερα σαν να εγκαταλείπεται και η προσπάθεια για μια ιστορία με έστω στοιχειώδη συνοχή (η υποπλοκή του αστυνομικού μυστηρίου είναι σαν να γράφτηκε εντός ολίγων λεπτών) και απλά συσσωρεύονται αφορμές για ακόμη ένα γκαγκ, ακόμη μια υποτιθέμενα αστεία ατάκα, εν ολίγοις για το γέλιο της στιγμής, για τον βραχυχρόνιο ενθουσιασμό. Μέσα στον ορυμαγδό καλαμπουριών υπάρχουν ενίοτε και κάποια χαριτωμένα κι εύστοχα, έχουν προηγηθεί όμως περισσότερα που πιο πολύ εκνευρίζουν παρά προκαλούν έστω ένα χαμόγελο. Κάπως έτσι πάνε στράφι και κάποιες ενδιαφέρουσες σεναριακές συλλήψεις που αν συνοδεύονταν από μια καλύτερη εκτέλεση θα οδηγούσαν σε ένα αποτέλεσμα σίγουρα ανώτερο του πρώτου φιλμ. Όσοι είχαν διασκεδάσει με την εσκεμμένη ανωριμότητα της συγκεκριμένης τρομοκωμωδίας μάλλον θα μείνουν κι εδώ ευχαριστημένοι μιας κι επί της ουσίας αναπαράγεται η ίδια συνταγή ακόμη κι αν μειώνεται σε ποσότητα το πρώτο συνθετικό του όρου. Αυτοί πάλι που έχουν καλομάθει στα πραγματικά αξιόλογα δείγματα της υποκατηγορίας αυτής, που συνεχίζει να πορεύεται ανανεωμένη τα τελευταία χρόνια, αναμένεται να αναπτύξουν ισχυρά αντισώματα απέναντι σε αυτήν την προβλέψιμα επιτελεσμένη συνέχεια.

Βαθμολογία: