
Άρρηκτος Δεσμός
- Guy Ritchie's The Covenant
- The Covenant
- 2023
- ΗΠΑ, Μ. Βρετανία
- Αγγλικά, Νταρί
- Δράσης, Θρίλερ, Πολεμική
- 20 Απριλίου 2023
Στην τελευταία του αποστολή στο Αφγανιστάν, ο λοχίας Τζον Κίνλι συνεργάζεται με έναν τοπικό διερμηνέα, τον Αχμέντ. Μετά από μια επίθεση με μοναδικούς επιζώντες τους δύο άντρες, ο Αχμέντ θα μεταφέρει τον τραυματισμένο Τζον σε ένα ασφαλές μέρος, χιλιόμετρα μακριά. Όταν ο Τζον γυρίσει στην Αμερική και μάθει πως ο Αχμέντ βρίσκεται σε κίνδυνο, αποφασίζει να επιστρέψει πίσω για να βοηθήσει τον φίλο του, ξεπληρώνοντας το χρέος του προτού να είναι αργά.
Σκηνοθεσία:
Guy Ritchie
Κύριοι Ρόλοι:
Jake Gyllenhaal … λοχίας John Kinley
Dar Salim … Ahmed
Alexander Ludwig … λοχίας Declan Brady
Antony Starr … Eddie Parker
Bobby Schofield … Steve Kershaw
Emily Beecham … Caroline Kinley
Jonny Lee Miller … συνταγματάρχης Vokes
Jason Wong … Joshua Aiden
Sean Sagar … Charlie Crowther
Fariba Sheikhan … Basira
Rhys Yates … Tom Hancock
Swen Temmel … Joe
Fahim Fazli … διοικητής ταλιμπάν
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Ivan Atkinson, Marn Davies, Guy Ritchie
Παραγωγή: Ivan Atkinson, Josh Berger, John Friedberg, Guy Ritchie
Μουσική: Christopher Benstead
Φωτογραφία: Ed Wild
Μοντάζ: James Herbert
Σκηνικά: Martyn John
Κοστούμια: Loulou Bontemps
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Guy Ritchie’s The Covenant
- Ελληνικός Τίτλος: Άρρηκτος Δεσμός
- Εναλλακτικός Τίτλος: The Covenant
Παραλειπόμενα
- Ο Guy Ritchie έχει δηλώσει πως οι πολεμικές ταινίες είναι οι αγαπημένες του, αλλά για πρώτη φορά σκηνοθετεί μία. Ήταν μία άλλη -πάλι πολεμική- που είχε προς σχεδιασμό να αναλάβει, αλλά παρακολουθώντας ντοκιμαντέρ ως έρευνα για εκείνη, προέκυψε η συγκεκριμένη.
- Αρχικά ήταν να τιτλοφορηθεί ως The Interpreter.
- Όλα τα γυρίσματα έγιναν σε ισπανικό έδαφος. Αρχικά όμως είχε επιλεχτεί η Τουρκία ως “αντικαταστάτης” του Αφγανιστάν.
- Η ταινία στοίχησε 55 εκατομμύρια δολάρια.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 18/4/2023
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις τον “Άρρηκτο Δεσμό” και έχουν να κάνουν με το ποιες προσλαμβάνουσες κρατούν τα ηνία κατά την προβολή της, επιλέγοντας είτε να την παρακολουθήσεις σαν μια ανθρώπινη ιστορία μεταξύ των χαρακτήρων ως ατομικές οντότητες, είτε σαν μια πολιτικά φορτισμένη απόπειρα να ευλογήσει η Αμερική τα γένια της αποκρύπτοντας όσα χρειάζεται για να το πετύχει, αυτό που στο χωριό μου λέγαμε προπαγάνδα…
Σε επίπεδο πλοκής, η ταινία ακολουθεί τον άρρηκτο δεσμό φιλίας μεταξύ ενός αμερικανού λοχία και ενός αφγανού διερμηνέα καθώς προσπαθούν να αλληλοσωθούν ανά περίσταση από τους ταλιμπάν. Και οι δύο χαρακτήρες μοιάζουν να ενσαρκώνουν το υψηλό ιδανικό του ήρωα, έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για να τιμήσουν και να δικαιώσουν το χρέος που νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Είναι μια συνθήκη που κατορθώνει να πείσει χάρη στον καθαρό υποκριτικό στόχο που θέτουν οι υψηλές ερμηνείες του Jake Gyllenhaal και του Dar Salim, που κρατούν με σταθερό ρυθμό το ενδιαφέρον μέχρι το φινάλε, αφού αυτό που διακυβεύεται είναι τόσο ισχυρό που δεν μπορεί να μείνει ανολοκλήρωτο.
Εξίσου ισχυρό είναι και το πλαίσιο στο οποίο παρουσιάζεται αυτή η διαπροσωπική σχέση. Έχουμε έναν αμερικανικό στρατό που μοιάζει να απαρτίζεται από ανθρώπους με ακεραιότητα, ανδρεία και μια εγγενή επιθυμία να πράξουν το σωστό, όπου έχουν προσαρτηθεί υψηλά νούμερα ντόπιων μαχητών, στους οποίους συνειδητά η ταινία εστιάζει στο πεδίο της μάχης, αφήνοντας τους Αμερικανούς να οργανώνουν τις επιχειρήσεις από τις βάσεις τους.
Είναι το λιγότερο ασυνήθιστη μια τέτοια προσέγγιση από έναν βρετανό σκηνοθέτη για ένα αμφιλεγόμενο αμερικανικό ζήτημα πολιτικής, που σε επίπεδο καθαρότητας αφήνει πίσω το “Hurt Locker” της Kathryn Bigelow. Όλα μοιάζουν κατασκευασμένα για να αναδείξουν την ουσία του “αμερικανικού ιδεώδους”, και παρότι παρεισφρέει ένα σχόλιο για το πώς η μαμά-Αμερική αποδεικνύεται ανεπαρκής για τα παιδιά της -εδώ μέσω της αδυσώπητης γραφειοκρατίας- αυτό ανατρέπεται με πανηγυρικό τρόπο στο φινάλε. Και υπάρχει και η λεπτομέρεια των τίτλων τέλους όπου οι λεζάντες πολύ επιλεκτικά αναφέρονται στις καταστροφικές συνέπειες που είχε για το Αφγανιστάν η αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων το 2021, χωρίς πουθενά να βρίσκει θέση μια αναφορά στις πολιτικές τακτικές που οδήγησαν στην κυριαρχία των ταλιμπάν εξαρχής.
Ταυτόχρονα, δεν έχουμε ένα -ας μου επιτραπεί η έκφραση- υψηλό σινεμά που θα βοηθούσε να ειδωθεί από κατασκευαστική σκοπιά. Ο Guy Ritchie παραδίδει ανά σημεία κάποιες εντυπωσιακές σεκάνς, γυρισμένες με παραλλαγές των γνώριμων τεχνικών του από τις περιπέτειες που χαρακτηρίζουν τη φιλμογραφία του, που αποδυναμώνονται μέσα στο σύνολο από άχαρα μονταρισμένες σκηνές λογικής διαφημιστικού, στα σημεία που θέλει να παρουσιάσει τα συναισθηματικά ζενίθ των χαρακτήρων του. Από δημιουργικής άποψης θα ήταν άδικο να μην αναφερθώ στην πετυχημένη φωτογραφία του Ed Wild που δίνει μια πολύ ξεχωριστή εικόνα του αχανούς τοπίου υπό έναν μουντό και συννεφιασμένο ουρανό, αλλά και στη δυναμική μουσική ορχήστρας του Christopher Benstead.
Ο “Άρρηκτος Δεσμός” λειτουργεί με βάση μια εδώ-και-τώρα χρονική προσέγγιση που δεν μπορεί να κάνει έναν ιστορικά πληροφορημένο θεατή να αγνοήσει ότι σαν ταινία έχει ταχθεί ρητά υπέρ μιας βαθιά προβληματικής τακτικής ανομολόγητων κινήτρων, ντύνοντάς τη με το απαραίτητο καλλιτεχνικό πλαίσιο που περιλαμβάνει ομολογουμένως αρκετές αρετές. Μέρες όμως μετά τη θέασή της, η κυρίαρχη θύμηση αφορά απλώς μια ταινία με άβολο πατριωτικό περιεχόμενο.
Βαθμολογία: