
Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Pinocchio
- Guillermo del Toro's Pinocchio
- 2022
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Κινούμενα Σχέδια, Μιούζικαλ, Οικογενειακή, Περιπέτεια, Φαντασίας
- 24 Νοεμβρίου 2022
Στην Ιταλία της δεκαετίας του 1930, μια ξύλινη μαριονέτα, με κάποιον μαγικό τρόπο, ζωντανεύει προκειμένου να γιατρέψει την καρδιά ενός θλιμμένου ξυλουργού που λέγεται Τζεπέτο. Ο σκανταλιάρης και απείθαρχος Πινόκιο ψάχνει τώρα τη θέση του στον κόσμο, ο οποίος αποδεικνύεται γεμάτος περιπέτειες.
Σκηνοθεσία:
Guillermo del Toro
Κύριοι Ρόλοι:
Gregory Mann … Pinocchio (φωνή)
Ewan McGregor … Sebastian J. Cricket (φωνή)
David Bradley … Geppetto (φωνή)
Christoph Waltz … κόμης Volpe (φωνή)
Tilda Swinton … το πνεύμα του δάσους/ο θάνατος (φωνή)
Ron Perlman … Podesta (φωνή)
Finn Wolfhard … Candlewick (φωνή)
Cate Blanchett … Spazzatura (φωνή)
Tim Blake Nelson … οι μαύροι λαγοί (φωνή)
Burn Gorman … ο ιερέας (φωνή)
John Turturro … ο γιατρός (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Guillermo del Toro, Patrick McHale
Στόρι: Guillermo del Toro, Matthew Robbins
Παραγωγή: Alexander Bulkley, Corey Campodonico, Lisa Henson, Gary Ungar
Μουσική: Alexandre Desplat
Φωτογραφία: Frank Passingham
Μοντάζ: Holly Klein, Ken Schretzmann
Σκηνικά: Guy Davis, Curt Enderle
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Pinocchio
- Ελληνικός Τίτλος: Πινόκιο του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- Εναλλακτικός Τίτλος: Guillermo del Toro’s Pinocchio
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Le Avventure di Pinocchio του Carlo Collodi.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων.
- Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων. Υποψήφιο για μουσική και τραγούδι (Ciao Papa).
- Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων, μουσικής και σκηνικών.
Παραλειπόμενα
- Τεχνική: Stop-motion animation
- Ο Guillermo del Toro είχε αναγγείλει από το 2008 ως επόμενη ταινία του μια σκοτεινή εκδοχή του Πινόκιο. Αποκαλώντας το ως “σχέδιο ζωής”, όρισε το 2011 πως θα γυρίζονταν με stop-motion κινούμενο σχέδιο, ενώ στο σενάριο μαζί του θα ήταν ο συχνός συνεργάτης του, Matthew Robbins, και ο Gris Grimly, του οποίου και τα σχέδια από μια επανέκδοση του παραμυθιού του Collodi από το 2002 αποτέλεσαν τη βάση για τον σχεδιασμό του φιλμ. Ως παραγωγός θα είχε στο πλάι του τα εργαστήρια της Jim Henson Company και τη γαλλική Pathe. Το 2012 έφυγε ο Grimly από τη σεναριακή ομάδα, με τον del Toro να δημοσιεύει τα αρχικά σχέδια των βασικών χαρακτήρων της ιστορίας. Κι ενώ η ShadowMachine ήρθε προς βοήθεια για τον σχεδιασμό, το σχέδιο πάγωσε και δεν ακούστηκε κάτι καινούργιο για αυτό τα επόμενα χρόνια. Έφτασε το 2017, με τον Patrick McHale να βρίσκεται πλέον ως συν-σεναριογράφος, αλλά και με τον Μεξικανό να δηλώνει πως είτε θα βρίσκονταν 35 εκατομμύρια δολάρια το λιγότερο για το μπάτζετ, είτε η ταινία δεν θα γυρίζονταν ποτέ. Κι ενώ αυτή η είδηση ακολούθησε μία που ήθελε να ακυρώνεται για τα καλά η παραγωγή μια και δεν βρίσκονταν στούντιο να τη χρηματοδοτήσει (με τον Matthew Robbins να σκέφτεται να βγάλει μια δική του παραδοσιακού σχεδίου εκδοχή), ήρθε το Netflix το 2018 και όλα μπήκαν σε μια τελική ροή.
- Υποψήφιοι να δανείσουν τη φωνή τους ήταν οι Daniel Radcliffe, Tom Waits και Christopher Walken.
- Σε κάποιο σημείο, ο Paul Thomas Anderson ακούγονταν πως θα το σκηνοθετήσει.
- Πριν φύγει το 2017 από τη ζωή, ο John Hurt ήταν η μόνη επιλογή του δημιουργού για τη φωνή του Τζεπέτο.
- Πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με τη σκηνοθετική υπογραφή του Guillermo del Toro.
- Ενώ το Πινόκιο συνήθως τοποθετείται σε απροσδιόριστο τόπο και χρόνο (το μυθιστόρημα ήταν στην Τοσκάνη του 19ου αιώνα), αυτή τη φορά τοποθετείται στη δεκαετία του 1930, με φόντο την Ιταλία του Μουσολίνι.
- Οι εκδόσεις Simon & Schuster μετέφεραν το σενάριο σε μορφή βιβλίου.
- Και στα ελληνικά (στο Netflix), με τις φωνές των: Ηλίας Ρέλλας (Πινόκιο/Κάρλο), Ντίνος Σούτης (Τζεπέτο), Άρις Γεροντάκης (Σεμπάστιαν Τζ. Κρίκετ), Μαριάνθη Σοντάκη (Πνεύμα του Δάσους/Θάνατος), Νίκος Παπαδόπουλος (κυβερνήτης), Κωνσταντίνος Ρεπάνης (Κάντλγουικ), Ιφιγένεια Στάικου (Σπατσατούρα), Βίκτωρας Κουνδουράκης (κόμης Βόλπε), Χρήστος Θάνος (γιατρός), Θανάσης Κουρλαμπάς (ιερέας/Μουσολίνι), Θάνος Κερμίτσης, Τάνια Παλαιολόγου, Μιχάλης Παπαδόπουλος. Σκηνοθετική επιμέλεια/Στίχοι: Βίκτωρας Κουνδουράκης. Μετάφραση: Ηλέκτρα Μιχαηλίδη.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Το 2012, ήταν ο Nick Cave που είχε αναλάβει καθήκοντα συνθέτη.
- Το τραγούδι Ciao Papa, με τη φωνή του Gregory Mann, είναι κι αυτό που ξεχώρισε από το σάουντρακ.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 23/11/2022
Η νέα ταινία του Guillermo del Toro είναι ένα σημαντικό επίτευγμα για το πώς μια χιλιοειπωμένη ιστορία αξίζει να μεταφερθεί ξανά στη μεγάλη οθόνη, ειδικά σε μια εποχή όπου ο θεατής έχει πρόσβαση σε όλες τις ταινίες του παρελθόντος. Έχοντας γνωρίσει τρεις σημαντικότατης εμβέλειας διασκευές μόλις τα τελευταία τρία χρόνια (με τις δύο να είναι φέτος), ο “Πινόκιο” του del Toro είναι η μοναδική από αυτές που επιτάσσει την ύπαρξή της λόγω του ουσιαστικού καλλιτεχνικού οράματός της.
Εμφανής πρωτίστως είναι η φιλοδοξία των δημιουργών της που κατορθώνουν με τις τεχνικές ικανότητές τους να παράξουν έναν θαυμαστό κόσμο που ζωντανεύει με τον πλέον ιδανικό τρόπο μέσω του stop-motion, και ο οποίος απογειώνεται σε συνδυασμό με τα δεξιοτεχνικά κινούμενα πλάνα και τους φωτισμούς. Οι χειροποίητες κατασκευές που αντιστοιχούν σε κάθε πλάσμα ξεπερνούν τα όρια της απεικόνισης, θέτοντας νέα όρια στην έκφραση και τη ζωντάνια τους, και η ταινία κατορθώνει γρήγορα μέσω της νοηματικής της να ξεπεράσει την αναμενόμενη αίσθηση ότι το ξύλινο αγόρι δεν διαφέρει οπτικά και τόσο πολύ από τον ανθρώπινο περίγυρό του.
Ομοίως με τον “Πινόκιο” του Robert Zemeckis, η ταινία ξεκινά με μια μακροσκελή προϊστορία γύρω από τον μαστρο-Τζεπέτο. Στην πρώτη περίπτωση λειτουργεί σαν πρόλογος και εν μέρει για να δικαιολογηθεί η πολύτιμη παρουσία του Tom Hanks στο ρόλο. Εδώ όμως αποτελεί την έναρξη της ιστορίας και ορίζει μια θεματική που διαποτίζει κάθε εξέλιξή της μέχρι να έρθει σε πλήρη κύκλο στο τελευταίο της πλάνο: τον θάνατο, τη ζωή και τι είναι αυτό που σε χαρακτηρίζει ως άνθρωπο.
Είναι αναζωογονητικό το ότι η ταινία δεν νιώθει την ανάγκη να σου εξηγήσει κάθε παράμετρο γύρω από τον κόσμο της, ειδικά σε ό,τι αφορά το ιστορικό πλαίσιο της μουσολινικής Ιταλίας του 1930, αφήνοντας απλώς μέσω της προσωπικότητας κάθε χαρακτήρα να διαφανούν οι κίνδυνοι του φασισμού και της πατριαρχίας ανάλογα με το πώς τους αντιλαμβάνεται ο καθένας στη ζωή του. Οι αναφορές γύρω από το φαντασιακό κομμάτι είναι αντίστοιχα μηδαμινές ως προς την εξήγησή του, αντ’ αυτού εντάσσοντας την παρουσία της Νεράιδας και του Αγγέλου του Θανάτου ιδανικά μέσα στη θεματική για υπάρξεις που λειτουργούν σαν σωσίες και υποκατάστατα. Διόλου τυχαία η Tilda Swinton δίνει τη φωνή της και στα δύο αυτά μεταφυσικά πλάσματα, που αποτελούν δύο όψεις από το ίδιο νόμισμα.
Η ταινία παγιώνει τις παραμυθένιες καταβολές της ιστορίας του Carlo Collodi μέσω μιας ομάδας χαρακτήρων ισόποσης σημασίας, καθώς διατρέχουν τις επεισοδιακές περιπέτειές τους. Ο Πινόκιο εδώ είναι ένα εκ φύσεως ελεύθερο πνεύμα οδηγούμενο από άκρατη περιέργεια, όπου πάνω του προβάλλονται οι ανάγκες όσων έρχονται σε επαφή μαζί του, θέλοντας να τον μετατρέψουν αντίστοιχα σε υποκατάστατο ενός νεκρού γιου, σε κερδοφόρο έκθεμα ή σε πρότυπο νεολαίας, τη στιγμή που ο ίδιος θέλει μόνο να γίνει αληθινό αγόρι. Η απόπειρα του συμβιβασμού της προσωπικότητας στις διαφορετικές απόψεις τού τι θεωρεί ο καθένας σωστό προκαλεί τη ζημιά, και όπως αναρωτιέται ο Πινόκιο βλέποντας ένα άγαλμα του Χριστού πάνω στον σταυρό, φτιαγμένο και αυτό από ξύλο: “γιατί ο κόσμος αγαπά αυτόν άλλα εμένα όχι;”.
Στα πλαίσια της συνοχής που το διέπει, το σενάριο διαφοροποιεί σοφά ορισμένα από τα περιστατικά της ιστορίας, μετατρέπει τη Χώρα των Παιχνιδιών σε ένα φασιστικό κέντρο εκπαίδευσης και συμπτύσσει τρεις χαρακτήρες στον δόλιο ιμπρεσάριο κόμη Βόλπε, όλες επιλογές επιδέξια εκτελεσμένες. Ακόμα και η παρακινδυνευμένη ένταξη τραγουδιών, σε σύνθεση του Alexandre Desplat, προσθέτει στην επιτυχία, όπως και η κωμική νότα του γρύλου Σεμπάστιαν Κρίκετ, με την οικεία φωνή του Ewan McGregor να αγκαλιάζει με ζεστασιά ένα εν δυνάμει ευκόλως δυσοίωνο και μουντό υλικό.
Βαθμολογία:
Δεν το έχω δει ακόμα (το έχω ήδη κατεβασμένο), αλλά είμαι από τώρα σίγουρος ότι θα είναι πολύ καλύτερο από εκείνο της Disney. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε, ότι "πας μη Disney καλό", αφού πλέον οι περισσότερες (αν όχι όλες) παραγωγές της έχουν μηνύματα πολιτικής ορθότητας!