Gravity

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 7/11/2013

Μια αμερικανική δορυφορική αποστολή ρουτίνας, υπό τη διοίκηση του καπετάνιου Ματ Κοβάλσκι στην τελευταία του συμμετοχή πριν τη σύνταξη, μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν από λάθος, σε κάποιο σημείο της ισημερινής περιστροφής, ένας ρωσικός πύραυλος χτυπάει έναν ρωσικό δορυφόρο. Τα συντρίμμια αρχίζουν την κυκλική τους τροχιά, απειλώντας ό,τι περιστρέφεται γύρω από τον πλανήτη και η ιατρική μηχανικός Δρ Ράιαν Στόουν, μετέωρη εκτός σταθμού όπως κι άλλα μέλη του πληρώματος, στο πρώτο της διαστημικό ταξίδι, έχει να παλέψει με την έλλειψη οξυγόνου, τη βαρύτητα και το χάος.

Όπως με το «Άβαταρ» και τη «Ζωή του Πι», έχουμε κι εδώ μια ακόμη δικαίωση της τεχνολογίας 3D και γενικότερα της μαγείας του σινεμά, πριν και πέρα από το δραματουργικό πεδίο αξιολόγησης. Καθηλωτική φωτογραφία από τον Εμάνιουελ Λουμπέζκι, μουσική του Στίβεν Πρινς που δημιουργεί κοσμογονικούς ηχητικούς όγκους επιπέδου Πεντερέτσκι, φοβερό μοντάζ που επιτείνει το σασπένς μαζί με το σενάριο, γραμμένο από τον σκηνοθέτη Αλφόνσο Κουαρόν, τον γιο του και -με λίγη βοήθεια από- τον Τζορτζ Κλούνεϊ.

Ωστόσο, ο Κουαρόν νοιάζεται και για τη δραματουργία, εμπλουτίζοντας την αφήγηση με πολλά στοιχεία που λειτουργούν συμβολικά. Η εικόνα ενός αγίου στον ρωσικό σταθμό και το αγαλματίδιο ενός Βούδα στον κινέζικο αναφέρονται αμφίσημα στη σιωπή (απουσία) ή ελπίδα του θεού (η Ράιαν δεν είναι θρήσκα, αλλά έχει χάσει ένα παιδί, θέλει κάποιο στήριγμα), τα λουριά που δένουν τους αστροναύτες μεταξύ τους ή με οχήματα μάς φέρνουν στο νου ομφάλιους λώρους, η επιστροφή στη Γη μέσα από το νερό θυμίζει τη δαρβίνεια θεωρία εξέλιξης από τη θάλασσα στη στεριά, τα πρώτα βήματα την άνω-θρώσκουσα διαδικασία κ.λπ. Ενώ, παράλληλα με το δράμα και την ένταση, υπάρχει και μια σωστή νότα φλεγματικού χιούμορ από τον καπετάνιο. Η Σάντρα Μπούλοκ φέρνει επάξια σε πέρας τον ρόλο της κι ο Κλούνεϊ της κάνει άψογο σεγκόντο.

Παρά το ότι το «2001: Οδύσσεια του Διαστήματος» του Κιούμπρικ κινείται σε ένα πιο φιλοσοφικό-εξπρεσιονιστικό πεδίο, η πιο «προσγειωμένη», «απλή» ταινία του Κουαρόν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα μοναδικό για τα κινηματογραφικά χρονικά δέος απέναντι στην παράσταση που έχουμε για το διάστημα.

Δεν έχει νόημα να το δει κανείς στην μικρή οθόνη. Θα ‘ναι κρίμα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σπύρος Δούκας

Έκδοση Κειμένου: 18/11/2013

Η νέα ταινία του Alfonso Cuaron, την οποία περιμέναμε 7 χρόνια τώρα, είναι ένα εκπληκτικό και πρωτόγνωρο τεχνικά, οπτικοακουστικό αριστούργημα. Η έμπνευση, αλλά και οι αναφορές του σε άλλα αντίστοιχα κλασσικά έργα επιστημονικής φαντασίας είναι εμφανείς και οι παραλληλισμοί μαζί τους αναπόφευκτοι. Η θεματολογία του Gravity έχει πολλά κοινά σημεία με αυτήν 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος του Κιούμπρικ, που φαίνεται σαν βασικός του πρόγονος, ενώ υιοθετείται η ατμοσφαιρικότητα και το κλίμα του Alien.

Η μουσική επένδυση, που αρχικά αποτελείται κυρίως από ήχους και κλιμακώνεται σταδιακά σε μελωδία καλλιεργεί μια αίσθηση ρομαντισμού στις αρχικές σκηνές, αλλά τονώνει σε σημαντικό βαθμό τα συναισθήματα, που αναπόφευκτα σε ορισμένες περιπτώσεις εκβιάζει. Σπάνιας ηχητικής ομορφιάς είναι τα τρία τελευταία κομμάτια του soundtrack (14. Tiangong, 15. Shenzou, 16. Gravity) που διέπονται από μια μοναδική αίσθηση του θριάμβου και συνοδεύουν άριστα τις τελευταίες σκηνές.

Μοναδικός τομέας του έργου που δεν προσεγγίζει την τελειότητα είναι οι διάλογοι, που σε μερικά σημεία ελαφρώς «αμερικανίζουν», χωρίς βέβαια να χαλούν την άψογη συνολική αισθητική του. Θα μπορούσαν, μάλιστα, να παραλείπονταν και εντελώς, εφόσον οι εικόνες μιλούν ήδη επαρκώς και σε κάποιες περιπτώσεις καθιστούν κάθε λόγο περιττό.

Το σενάριο έξοχα δουλεμένο, με μια συμβολική δύναμη που αποστομώνει, καθιστά ορισμένες ανακρίβειες ως προς τον επιστημονικό ρεαλισμό πλήρως αμελητέες. Πρόκειται για μια παραγωγή αξιοπρεπούς, μα όχι πολύ αυξημένου προϋπολογισμού, που συνδυάζει τέλεια τον καλλιτεχνικό με τον εμπορικό κινηματογράφο, ένα blockbuster των δύο ηθοποιών. Τη μετατροπή του σε one-woman show υποστηρίζει πλήρως η ηθοποιία της Sandra Bullock, ενώ από την αρχή η χημεία που αναπτύσσεται με τον Clooney είναι μοναδική.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία συνθέτουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα, που κρατάει τον θεατή καθηλωμένο στην οθόνη, να παρακολουθεί με δέος και έκπληξη όσα αυτό το μεγαλειώδες έργο έχει να προσφέρει. Η προβολή του αξίζει σε κάθε περίπτωση, αλλά η τρισδιάστατη εκδοχή του στον κινηματογράφο είναι ασύγκριτη εμπειρία και ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί.

Βαθμολογία: