Στη μεταπολεμική Ιαπωνία, το 1945, αναδύεται ένας νέος τρόμος, ο Γκοτζίλα. Δύο χρόνια μετά, το γιγάντιο τέρας θα επιτεθεί στο Τόκυο. Θα μπορέσουν οι συντετριμμένοι κάτοικοι να επιβιώσουν… πόσο μάλλον να αντεπιτεθούν;

Σκηνοθεσία:

Takashi Yamazaki

Κύριοι Ρόλοι:

Ryunosuke Kamiki … Koichi Shikishima

Minami Hamabe … Noriko Oishi

Yuki Yamada … Shiro Mizushima

Munetaka Aoki … Sosaku Tachibana

Hidetaka Yoshioka … Kenji Noda

Sakura Ando … Sumiko Ota

Kuranosuke Sasaki … Yoji Akitsu

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Takashi Yamazaki

Παραγωγή: Minami Ichikawa, Kazuaki Kishida, Keiichiro Moriya, Kenji Yamada

Μουσική: Naoki Sato

Φωτογραφία: Kozo Shibasaki

Μοντάζ: Ryuji Miyajima

Σκηνικά: Anri Jojo

Κοστούμια: Aiko Mizushima

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Gojira -1.0
  • Ελληνικός Τίτλος: Godzilla Minus One
  • Διεθνής Τίτλος: Godzilla Minus One
  • Εναλλακτικός Τίτλος: G-1.0
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Gojira Mainasu Wan
  • Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: G Minus One

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • ΧαρακτήραςGodzilla της Toho.

Κύριες Διακρίσεις

  • Όσκαρ οπτικών εφέ.
  • Βραβείο ειδικών εφέ και ήχου στα Ασιατικά Βραβεία. Υποψήφιο για δεύτερο γυναικείο ρόλο (Minami Hamabe).
  • Βραβείο καλύτερης ταινίας, δεύτερου γυναικείου ρόλου (Sakura Ando), σεναρίου, φωτογραφίας, φωτισμού, μοντάζ, σκηνικών και ήχου στα εθνικά βραβεία της Ιαπωνίας. Υποψήφιο σε ακόμα 4 κατηγορίες.

Παραλειπόμενα

  • Ούτε λίγο ούτε πολύ, πρόκειται για την 37η ταινία του franchise του Γκοτζίλα, 33η για την Toho που τον δημιούργησε, αλλά και 5η για την Εποχή Reiwa, που εκκίνησε το 2016 ως απάντηση στο αμερικανικό reboot της Legendary Pictures.
  • Πρώτη Γκοτζίλα ταινία για τον Takashi Yamazaki, που επιλέχτηκε για τη δουλειά του στο πολεμικό The Great War of Archimedes (2019). Παρόλα αυτά, το τέρας βρίσκονταν στο δικό του Always: Sunset on Third Street 2 (2007), που σήμανε την πρώτη ψηφιακή του εμφάνιση σε ταινία εκτός σειράς, και ακολούθως στο Godzilla the Ride (2021) που ήταν ένα θέμα στο πάρκο Seibu-en.
  • Το σενάριο χρειάστηκε τρία χρόνια για να γραφτεί, με πηγές έμπνευσης την ορίτζιναλ ταινία του 1954 και το Godzilla, Mothra and King Ghidorah: Giant Monsters All-Out Attack (2001), την 26 ταινία της σειράς.
  • Η ιαπωνική πρεμιέρα συνέπεσε με τα 70 χρόνια από την αντίστοιχη της πρώτης ταινίας του 1954, με πολλούς εκεί να μιλάνε για μία από τις καλύτερες της σειράς.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 14/5/2024

Αν θέτει έναν διάλογο το Godzilla Minus One, αυτός αφορά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε πλέον τα οπτικά εφέ. Όλα εδώ μοιάζουν να είναι πρακτικά, ακόμα κι αν έχει μπει και ψηφιακό χέρι. Και η απορία μου είναι τώρα που η τεχνολογία έχει καλπάσει σε σχέση με την εποχή της κυριαρχίας των πρακτικών εφέ, μήπως κι αυτά τα τελευταία θα μπορούσαν να εξελιχτούν και να αντικαταστήσουν σε μεγάλο βαθμό αυτά τα άψυχα ψηφιακά;

Το φιλμ όμως του Takashi Yamazaki δεν είναι μια απλή συρραφή εντυπωσιακών σκηνών, αλλά μια προσπάθεια νοσταλγικής αναβίωσης του Γκοτζίλα των καιρών της δημιουργίας του. Ως εκ τούτου έχει πολλά περισσότερα «ενδιάμεσα» από όσα επιτρέπει ο σύγχρονος κινηματογράφος των μπλοκμπάστερ, και επενδύει υπερβολικά σε χαρακτήρες. Φυσικά και αυτά θα ήταν θεμιτά, αλλά το άλφα και το ωμέγα της ποιοτικής αποτυχίας του φιλμ έγκειται στο γεγονός ότι το σενάριο κουβαλάει όλη την αφέλεια εκείνων των χρόνων, όπου κανείς σοβαρός σεναριογράφος δεν μπλέκονταν σε τέτοιου είδους ταινία.

Ναι, η ιαπωνέζικη νοοτροπία του παρελθόντος δεν αφήνει πολλά περιθώρια για πολυπλοκότητα στην πλοκή, και παράλληλα μιλάμε για απλούς ανθρώπους και όχι στελέχη της επιστήμης ή του στρατού. Ακόμα κι έτσι, το σινεμά της Ιαπωνίας του τότε μόνο αφελείς χαρακτήρες δεν μας κληρονόμησε, και την ιδιαίτερη νοοτροπία αυτή γνώριζε να την αναπτύσσει με όρους ιεροτελεστίας και «γιν-γιαν». Αυτό το τελευταίο πηγαίνει στο ότι στο εν λόγω φιλμ υπάρχει μια απέραντη και μονοδιάστατη καλοσύνη σε όλους τους ήρωες που σπάει κόκκαλα.

Έτσι, ενώ οι σκηνές θεάματος και η όψη του αληθινά τερατώδους Γκοτζίλα κάνουν το Χόλιγουντ να ντρέπεται, υπομένεις παράλληλα ένα αφόρητο μελόδραμα που προσθέτει νοσταλγικά, αλλά σκοτώνει κάθε πιθανή πρόθεση για καλλιτεχνικό σινεμά. Επειδή όμως οι Ιάπωνες κάνουν εδώ ένα θετικό βήμα ως προς την εξέλιξη του πλέον αναπαραγόμενου εθνικού τους προϊόντος, νομίζω ότι βρίσκονται στη σωστή οπτική οδό ώστε να ευαισθητοποιήσουν συγγραφικά τοπικά ταλέντα, και λογικά τα σενάρια θα έρθουν κι αυτά με τη σειρά τους.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

12 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *